Όταν ο φθόνος δεν ξεπερνιέται…

Ανθρώπινο σύμπτωμα είναι και ο φθόνος και η ζήλια. Και αυτά τα δύο, και όχι μόνο, φαίνεται ότι περισσεύουν στον Θόδωρο Πάγκαλο ως προς τις αγάπες που είχε για τον Ανδρέα, που δεν μπορεί να τις ξεπεράσει ακόμη και τώρα, 23 χρόνια από τον θάνατό του.

Το βλέπεις και στο πόνημά του στο «Βήμα» με τίτλο «Κοινωνικός μεταρρυθμιστής και μέχρι τέλους μαρξιστής».
• «Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αφιλοσόφητος. Είχε πλήρη άγνοια σε ό,τι αφορούσε τις καλές τέχνες και ιδιαίτερα τη ζωγραφική, το θέατρο και τη μουσική, πολύ κακή σχέση με τη νομική και παντελή απουσία, σε ό,τι τον αφορούσε, αγωνίας μεταφυσικής».

• «Ο Παπανδρέου πίστευε ότι ήταν αιώνιος. Γι’ αυτό και δεν είχε διάδοχο».

Όλα τα παραπάνω τώρα τα θυμήθηκε. Όσο ζούσε ο Ανδρέας, πού να πει κακιά κουβέντα…

Ο φθόνος δεν ξεπερνιέται, όσα χρόνια κι αν περάσουν…

Μόνο που, κύριε Πάγκαλε, δεν σου φταίει ο Ανδρέας. Ο εαυτός σου φταίει…