To στρατόπεδο της σιωπής
Συγγραφέας
ΝΙΚΟΣ ΣΒΕΡΚΟΣ
Από ένα χωριό της Ρούμελης σε μια μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα, και από το Βερολίνο στο σοβιετικό Ειδικό Στρατόπεδο 2. Και πάλι πίσω στην Αθήνα.
Ο μεσήλικας δημοσιογράφος Πάνος Δαφνίτης αφηγείται μέσα από επιστολές την ιστορία της ζωής του. Μιλά για τον ερχομό του στην Αθήνα, τις ημέρες και τις νύχτες στο Βερολίνο του Χίτλερ και του πολέμου, τις γυναίκες που θαύμασε, τη σύλληψή του και τον εγκλεισμό του στο στρατόπεδο της σιωπής, την επιστροφή του από τον κόσμο των νεκρών, την καθημερινότητά του στην εφημερίδα.
Η πρόωρη δύση της ζωής του συμπίπτει με την ταραγμένη δεκαετία του ’60. Εν μέσω πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας, εκείνος επιλέγει την αναδρομή στις εμπειρίες που έζησε. Εμπειρίες γεμάτες απομόνωση, συγκρούσεις, ρίσκα, θανάτους και επανόδους.
Απόσπασμα βιβλίου
Αθήνα, Τρίτη, 6 Σεπτεμβρίου 1966
Αγαπητή μου Ευγενία,
Η απόφαση να απομακρυνθούμε και να βάλουμε τέλος σε αυτή την περίεργη σχέση μας ήταν αναγκαστική και έως έναν βαθμό μελετημένη. Πρότεινες να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ, επειδή η συνέχιση της επικοινωνίας μας δεν θα είχε πια κανένα όφελος και για τους δύο. Σεβάστηκα την επιθυμία σου. Πιθανότατα έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά το αποτέλεσμα της απόφασης αυτής έχει διαψεύσει ήδη όλα όσα ανέμενα. Κοινώς, αλλιώς τα περίμενα κι αλλιώς μου ήρθαν. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα όμως πια.
Η αφορμή για να ξεκινήσω να σου γράφω είναι μια παλιότερη υπόσχεση που μοιάζει να αιωρείται ακόμα πάνω από τους δυο μας. Η υπόσχεση αυτή επανήλθε στον νου μου με βίαιο τρόπο την περασμένη Παρασκευή, όταν περνώντας έξω από ένα μπαρ στη συμβολή της Πατησιών με την Οδό Ιθάκης, μέσα από τη μεγάλη τζαμαρία που χωρίζει τη λεωφόρο με το γνώριμο σε εμάς περιβάλλον, σε είδα να κάθεσαι σε ένα τραπέζι. Μου φάνηκες σκεφτική, σαν να είχες απασχολημένη τη σκέψη σου με κάτι που σου προκαλούσε αγωνία. Τίναζες το τσιγάρο σου με τον αντίχειρα, καθαρή ένδειξη πως ακόμα δεν έχεις κατακτήσει τις κινήσεις που καταδεικνύουν την εμπειρία ενός άνετου και πολύχρονου καπνιστή. Σου είχα εξηγήσει κάποτε πως όταν τινάζεις το τσιγάρο με τον αντίχειρα, οι περισσότερες στάχτες δεν βρίσκουν τον στόχο τους στο σταχτοδοχείο. Το ξέρω, ασχολούμαι με θέματα δευτερεύοντα και φαινομενικά ασήμαντα. Τελευταία επισήμανση και επανέρχομαι στο θέμα μας: ο καπνιστής, εκτός του ότι είναι πιθανό να ρίξει στάχτη στο ποτό του, κάνει χάλια και όλο το τραπέζι.
Προχωράω στο προκείμενο. Αποφάσισα να σου γράψω μερικά γράμματα – δεν ξέρω ακόμα τον αριθμό – για να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου απέναντί σου. Μου είπες κάποτε, τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας, πως όλες αυτές τις ιστορίες που σου λέω πρέπει κάποια στιγμή να τις καταγράψω. Το ερώτημα που τότε απηύθυνα σ’ εσένα και στον εαυτό μου ήταν «γιατί». Το θεωρούσα ανώφελο, καθώς – το παραδέχομαι – μου φαίνεται αδύνατον να αποτυπώσω σε χαρτί τις κινήσεις που συνοδεύουν μια προφορική διήγηση. Ξέρεις καλά πως όταν με συνεπαίρνει η ίδια η ανάμνηση – ή μήπως φταίει το τρίτο ή το τέταρτο ποτό; – κουνώ τα χέρια μου τόσο έντονα και εμφατικά, που καταλήγω να γίνομαι κωμικός. Στην πραγματικότητα αυτό θέλω, δεν αποσκοπώ ποτέ στο να αισθανθεί άσχημα ο ακροατής ή ο συνδαιτυμόνας, απεναντίας, μου αρέσει να γελάει ο άνθρωπος που παρακολουθεί, ακόμη και αν οι ιστορίες είναι θλιβερές.
Ιδιαίτερα μου αρέσει το γέλιο των γυναικών, λατρεύω να τις βλέπω να ξεκαρδίζονται ή απλώς να χαμογελούν με τα αστεία μου, να κοιτούν η μία την άλλη με θέρμη, να λύνουν κι εκείνες το κορμί και τα χέρια τους, να κάθονται πιο αναπαυτικά απέναντί μου και να ακούνε. Δεν μπορώ όμως να κρύψω ότι οι άντρες ακροατές είναι συνήθως βαρετοί, ενώ έχουν την τάση να αμφισβητούν όσα ακούνε. Χειρότεροι όλων είναι οι συνομήλικοί μου άντρες, καθώς πάντα έχουν στο βλέμμα τους μια σαφή αμφισβήτηση, όχι τόσο όσον αφορά τα γεγονότα, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά τον σκοπό και τις αρχές βάσει των οποίων λειτούργησα σε ορισμένες περιστάσεις. Είναι λογική μια τέτοια αντιμετώπιση έως ένα σημείο.
Αν με ρωτήσει κάποιος ποιες είναι οι αρχές μου στη ζωή, δεν ξέρω τι να απαντήσω. Ίσως επειδή δεν είχα ποτέ την ανάγκη και την ικανότητα να τις αναζητήσω. Ας πιάσουμε την περίπτωσή μας. Τι μπορεί να θέλει ένας μεσήλικας από μια εικοσιπεντάχρονη κοπέλα;
Απάντηση δεν έχω βρει ακόμα…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Νίκος Σβέρκος γεννήθηκε στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας το 1984. Σπούδασε πληροφορική στην ΑΣΟΕΕ.
Εργάζεται ως δημοσιογράφος από το 2006 στον 105,5 Στο Κόκκινο. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εφημερίδας των Συντακτών, στην οποία εργάστηκε μέχρι τον Μάρτιο του 2018. Έχει αρθρογραφήσει σε εγχώριες και ξένες εφημερίδες (L’Humanite, Le Monde, La Vanguardia, κ.ά.) και έχει συμμετάσχει σε συζητήσεις και συνέδρια που διοργανώθηκαν από μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού (BBC, Euronews, ARD). Συχνά πυκνά γράφει κείμενα για τη μουσική.
Το στρατόπεδο της σιωπής είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
ISBN: 978-960-04-4943-3