Ο αλυτρωτισμός του ονόματος

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Δεν είναι κοινότοπο να επισημάνουμε ότι όλα ξεκινούν από το όνομα. Είναι το μέσο που ο Τίτο επέλεξε για να αποσπάσει τη Μακεδονία, τη Βόρεια Ελλάδα από τον εθνικό μας κορμό και να αποκτήσει πρόσβαση στο Αιγαίο.

Η πρακτική δεν είναι καινούργια. Ακόμα και στη δράση των υπηρεσιών πληροφοριών δεν είναι λίγες οι φορές, κατά τα αναγνώσματα, που οι υπηρεσίες ασφαλείας δημιουργούν ρέπλικες τρομοκρατικών οργανώσεων για να μπερδέψουν, να διεισδύσουν και να αδρανοποιήσουν. Να αποκτήσουν στο τέλος και να ελέγξουν το πρωτότυπο. Αυτό που συστηματικά επιχείρησε ο σλαβικός επεκτατισμός, με μπόλικη δόση και επίχρισμα διεθνισμού. Για να τσιμπήσουν οι αφελείς και να δικαιολογηθούν οι δόλιοι και οι τυχοδιώκτες. Και για όσους επιμένουν να μην καταλαβαίνουν, ας αναλογιστούν τις συνέπειες, μέσα από μια προσομοίωση με τους υποθετικούς σφετεριστές των άλλων δύο συνιστωσών που συνθέτουν τις καταβολές της ιστορικής συνέχειας του ελληνικού έθνους. Της Σπάρτης και της Αθήνας. Και ποιο θα ήταν το σκηνικό αν άλλοι τυχοδιώκτες βάφτιζαν εαυτούς και την υποθετική κρατική τους υπόσταση σε Σπάρτη και Αθήνα. Στη γεωγραφική μας γειτονιά και μέσα σε μια διαρκή ρευστότητα κρατών και συνόρων.

Τις οδυνηρές συνέπειες από τη χρήση του ονόματος τις βλέπουμε σε πρώτο χρόνο με την περιώνυμη «μακεδονική γλώσσα» και τη «μακεδονική ιθαγένεια-εθνικότητα». Και θα συνεχίζουμε να τις αντιμετωπίζουμε πεισματικά σε κάθε πολιτική και οικονομική έκφανση. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η ίδια η Συμφωνία των Πρεσπών προβλέπει στις περιπτώσεις του άρθρου 1.3ζ και 1.3θ τη δυνατότητα σε ιδιωτικούς φορείς των Σκοπιανών να χρησιμοποιούν για τη δράση τους το επίθετο «μακεδονικός». Πέραν όσων έχουν κατοχυρώσει σε επίπεδο Διεθνούς Οργανισμού Τυποποίησης. Ένας πραγματικός μύλος σε σχέση με τα ελληνικά προϊόντα και τις επιχειρήσεις της Μακεδονίας.

Ακόμα όμως και αυτή η Συμφωνία, έστω και την ύστατη ώρα, δίνει τη δυνατότητα να μπλοκαριστούν τα περαιτέρω. Και να μην προχωρήσει η ένταξη των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Η ελληνική πλευρά έχει την υποχρέωση να ενημερώσει για την αποστολή πρόσκλησης ένταξης στο ΝΑΤΟ, σε πρώτη φάση, εφόσον οι αλλαγές που αφορούν το όνομα σε «Βόρεια Μακεδονία» υιοθετηθούν en bloc (συνολικά), κατά το άρθρο 1.12, στο Σύνταγμα του γειτονικού κρατικού μορφώματος. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει γίνει, γιατί στις αλλαγές οι Σκοπιανοί έχουν προσαρτήσει σειρά τροπολογιών. Και δεν είναι μόνο αυτό. Στο άρθρο 2.4 (ii) δίνεται η δυνατότητα να μην κυρωθεί το πρωτόκολλο ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, εφόσον το δημοψήφισμα που προηγήθηκε δεν συνάδει με το περιεχόμενο της Συμφωνίας. Η συντριπτική αποχή των Σκοπιανών από το δημοψήφισμα είναι πρόδηλη απόδειξη ότι δεν σκοπεύουν να τηρήσουν ακόμα και τα ψήγματα των ελλειμματικών τους υποχρεώσεων.

Γιατί, παρ’ όλα αυτά, η δική μας πλευρά προχωρά; Δεν είναι αντιληπτό ότι παραβιάζουν ακόμα και τη Συμφωνία που με τέτοια πρεμούρα σπεύδουν να κυρώσουν;

Και μαζί με αυτή και την όποια προστασία ή κάλυψη η Συμφωνία αυτή τυχόν προσφέρει; Κοντά σε αυτά βέβαια δεν αντέχει και το όποιο επιχείρημα ότι μπορεί να προηγηθεί η κύρωση από τη Βουλή προτού ολοκληρωθούν οι συνταγματικές αλλαγές στα Σκόπια.

Η Συμφωνία στο άρθρο 2 ρητά προβλέπει το αντίθετο. Οι Σκοπιανοί όμως επιδεικτικά το αγνοούν.
Γιατί το όνομα και οι όποιες ακόμα επιφανειακές εκπτώσεις σε αυτό είναι που τους δίνουν προοπτικές ύπαρξης.

Και στόχους για δράση. Περιττό να θυμίσουμε σε βάρος ποίων.