Άρχισα να ζω ως ετοιμοθάνατος…

«Έχω ένα νεύρο μέσα μου, το οποίο με μαστιγώνει συνεχώς. Τον ξέρω πλέον αυτόν τον μηχανισμό, τον δικαιολογώ, και θέλω σ’ αυτή την ηλικία, στα εβδομήντα τέσσερα, να τον καταθέσω, να τον αποκαλύψω.

Αυτό κάνει η ποίηση: αφανίζει, μηδενίζει τον εαυτό της, σπάει τον καθρέφτη της. Και επανέρχομαι στον Μαλαρμέ: ‘‘Αν δεν είχα αυτόν τον καθρέφτη απέναντί μου για να κοιτάζομαι την ώρα που σκέφτομαι, θα ξαναγινόμουν μηδέν’’. Αν έχω επιβιώσει, αν στέκομαι ακόμα όρθιος, είναι γιατί υπάρχει μέσα μου αυτό το νεύρο που έγινε ποίηση».

«Με την ποίηση σαν να ξεκλείδωσα ό,τι προφυλάσσει το μετωπιαίο οστό μου, και σαν να είδα να ανάβει ξαφνικά ο πολυέλαιος των εκατομμυρίων συνάψεων του εγκεφάλου μου, του μυαλού μου, που ήταν σβηστές και που τις είχε σβήσει η κοινωνική μου εξέλιξη και η ζωή μου που ήταν πάντα προσηλωμένη στο ρολόι.

Και δεν κατάλαβα πως, όπως ακριβώς λέει με τρόπο συγκλονιστικό ο Ζαν-Ζακ Ρουσό, ‘‘άρχισα να ζω από τότε που θεώρησα τον εαυτό μου ετοιμοθάνατο’’.

Το 1994, με τον θάνατο της μάνας μου, άρχισα να ζω ως ετοιμοθάνατος, πολύ αργά αλλά και πολύ νωρίς, διότι τώρα πιστεύω ότι ο εαυτός μου λαμβάνει πρωθύστερα ένα μερίδιο της αιωνιότητας».

Υπογραφή: Γιώργος Βέλτσος, ποιητής

Φωτό: clickatlife.gr