Τώρα, Ανδρέα, σε χρειάζεται ο λαός

Του
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Ν. ΚΡΗΤΙΚΟΥ
Ιδρυτικού μέλους του ΠΑΣΟΚ
και πρώην Αντιπροέδρου της Βουλής

Συμπληρώνονται φέτος εκατό χρόνια από τη γέννηση (5-2-1919) του αειμνήστου και μεγάλου ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου.

Η μυροβόλος Χίος είχε το προνόμιο να φέρει στο φως της ζωής τον Ανδρέα. Αγαλλίασε το νησί και ακτινοβόλησε το Καλέτζι της πατρογονικής ρίζας.

Εμείς, οι μαθητές του, αποτίουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής στον μεγάλο δάσκαλο και ηγέτη.

Πρόεδρε λατρευτέ,
Εκατό χρόνια πέρασαν από την ημέρα που γεννήθηκες. Είκοσι τρία από τότε που έφυγες. Είκοσι τρία χρόνια ζούμε στην ορφάνια. Όχι μόνο εμείς, τα στελέχη σου, αλλά ο λαός που σε αγάπησε πολύ. Ο λαός που μαγεύτηκε από τον λόγο σου και χόρτασε ψωμί, που του πρόσφερες με απλοχεριά.

Ανακαλούμε στη σκέψη μας το μεγαλείο σου. Σε θυμόμαστε γενναίο, δυνατό, ρωμαλέο. Πέταγες φτερωτός από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, φώλιαζες από καρδιά σε καρδιά. Έκανες να λάμπει από χαρά το ρυτιδωμένο και σκυθρωπό πρόσωπο του αγρότη και έκανες να ανθίζει το χαμόγελο στα πικραμένα χείλη του εργάτη.

Δικαίωσες τους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού μας. Τον πήρες από το κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο που τον είχαν βάλει οι νικήτριες δυνάμεις του εμφυλίου και τον κατέστησες δυναμικό φορέα των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Και αυτό το έκανες χωρίς να βάλεις στο περιθώριο τις νικήτριες δυνάμεις.

Χάριζες στη νεολαία το χαμόγελο και την ελπίδα για το μέλλον της. Και γέμιζες με προσδοκία την καρδιά της ελληνίδας μάνας.

Σήμερα, είκοσι τρία χρόνια μετά, έχει χαθεί το χαμόγελο. Και δεν υπάρχεις εσύ πια για να δώσεις στη νεολαία το όραμα. Το όραμα, αυτήν τη μεγάλη προωθητική δύναμη της καρδιάς και του νου.

Πρόεδρε αλησμόνητε,
Σε θυμόμαστε, τότε, στους δύσβατους καιρούς, που μας άνοιγες δρόμους να διαβούμε. Μας άνοιγες δρόμους με τον κεραυνό και την αστραπή κι εμείς υψώναμε τα χέρια σε ένα διαρκές «ωσαννά». Και ακολουθούσαμε τους δρασκελισμούς σου με σιγουριά. Σε θυμόμαστε που άπλωνες τα φτερά σου και σκέπαζες την ειρήνη του κόσμου.

Αποζητούμε τον λόγο σου για να βρούμε τον δρόμο τον παλιό, που περνάει μέσα από τις γειτονιές του λαού, για να σφίξουμε με θέρμη το χέρι του εργάτη. Για να μιλήσουμε ειλικρινά με τον άνεργο. Για να βρούμε τον δρόμο που περνάει μέσα από τα οργωμένα χωράφια, να σφίξουμε ξανά με πάθος το ροζιασμένο χέρι του αγρότη. Δώσε μας το φως, Ανδρέα μας, για να βρούμε τούτη τη δύσκολη ώρα τους γνώριμους δρόμους.

Πρόεδρέ μας,
Στα 1965 – 1967, μέσα από τις τάξεις της Ένωσης Κέντρου, διαμόρφωνες την Κεντροαριστερά και με αυτήν επιχειρούσες τη ρήξη κατά του τότε πολιτικοοικονομικού κατεστημένου.

Το κατεστημένο αυτό μαζί με τον ξένο παράγοντα ελυμαίνετο τον τόπο μέσα από τις αυταρχικές δομές του συστήματος.

Ήλθε όμως η αμερικανοκίνητη δικτατορία και σου ανέκοψε αυτό το εγχείρημα, δηλαδή τη ρήξη. Αργότερα, στα 1974 (3 Σεπτέμβρη), μέσα από τις νέες συνθήκες, έθεσες τα θεμέλια ενός νέου φορέα με στόχο πάλι το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, το οποίο εγκαθίστατο στις παλιές δομές του ελεγχόμενου πολιτικού συστήματος. Και επιχείρησες με άλλους όρους τη νέα ρήξη εναντίον του. Αυτήν τη φορά με θετικά αποτελέσματα. Όραμα και στόχος η δημιουργία όρων εθνικής ανεξαρτησίας και σοσιαλιστικής κοινωνίας. Τα κατάφερες.

Σήμερα, αυτή είναι η πικρή αλήθεια και πρέπει να σου την πούμε, έχει διαμορφωθεί ένα νέο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, το οποίο παραπλανά τον λαό επειδή έχει δήθεν αριστερό μανδύα (περίβλημα), χειραγωγείται όμως από τις δυνάμεις της ντόπιας και διεθνούς διαπλοκής.

Την εθνική συμφιλίωση που εσύ έφερες στη χώρα διαδέχεται ο νέος εθνικός διχασμός.

Έχουμε θεσμική ανωμαλία, έχουμε αλλοίωση της ουσίας της Δημοκρατίας. Απαιτείται επομένως μια νέα ρήξη. Αυτήν τη νέα ρήξη ποιος θα την κάνει;

Μόνο η Δημοκρατική Παράταξη (ΠΑΣΟΚ) μπορεί να την κάνει. Όμως, ενωμένη και αμφίθωρη, όχι αλλήθωρη.

Ναι, Ανδρέα,

Σε περιμένουμε για να αναδείξει το ΠΑΣΟΚ το τεράστιο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πατριωτικό έργο σου. Φέρε μαζί σου τους έντιμους συνεργάτες σου, τον Γιάννη Αλευρά, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, τον Γιώργο Γεννηματά, τον Αναστάση Πεπονή, τον Λευτέρη Βερυβάκη, τον Πέτρο Μώραλη και τη Μελίνα μας, πού έφυγαν από την πολιτική φτωχότεροι, να γίνουν σημαίες του καινούργιου αγώνα. Σήμερα είναι δύσκολο να βρεθεί ο χαρισματικός. Εύκολο όμως είναι να βρεθούν οι πολλοί. Και θα βρεθούν. Γιατί το θέλουν. Και όταν το θέλουν, κατά τον Πάολο Κοέλιο, «και το σύμπαν συνωμοτεί για να το επιτύχουν».