Χρ. Χαλαζιάς: Ο ανθελληνισμός των συμμάχων μας

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ

Είκοσι δύο χρόνια από την κρίση των Ιμίων και είκοσι ένα από τη συμφωνία Σημίτη – Ντεμιρέλ, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, που αναγνωρισθήκαν οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο με την επιβολή του αμερικανικού δόγματος «όχι πλοία, όχι στρατιώτες, όχι σημαίες», με αποτέλεσμα να μην μπορεί ούτε ο έλληνας βοσκός που είχε τα πρόβατά του να πάει στις βραχονησίδες των Ιμίων.

Με αφορμή αυτήν την κρίση ανατρέξαμε στο παρελθόν, για να θυμηθούμε ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας και κατά πόσο μας υποστηρίζουν στις κρίσιμες στιγμές.

Ας θυμηθούμε τα Σεπτεμβριανά της Κωνσταντινούπολης και κατά πόσο μας στήριξαν. Παρ’ όλα τα στοιχεία για τις βιαιότητες σε βάρος των Ελλήνων χριστιανών ορθόδοξων, υποστήριξαν την Τουρκία.
Το 1965, μετά τη διαφωνία του έλληνα πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου για τη διχοτόμηση της Κύπρου, ο αμερικανός Πρόεδρος μίλησε χυδαία για την Ελλάδα (κουνούπι) και ύβρισε των πρωθυπουργό και την Ελληνική Δημοκρατία.

Το 1967, με την αμερικανική βούλα, έγινε η ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος με στρατιωτικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών.

Με αμερικανική πρωτοβουλία και ενίσχυση η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο το 1974 και από τότε είναι διχοτομημένη.

Το 1991 Αμερικανοί και Γερμανοί δημιουργούν το σκοπιανό ζήτημα, σε βάρος της Ελλάδας.
Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Το άρθρο 5 του Συμφώνου του ΝΑΤΟ ορίζει τα εξής: «Ένοπλος επίθεσις εναντίον ενός ή πλειόνων εξ αυτών εις Ευρώπην ή Βόρειαν Αμερικήν θέλει θεωρηθή ως επίθεσις εναντίον απάντων και, συνεπώς, τα συμβαλλόμενα μέρη συμφωνούν ότι, εν περιπτώσει τοιαύτης ενόπλου επιθέσεως, έκαστον εξ’ αυτών, εις την άσκησιν του υπό του άρθρου 51 του χάρτου των Ηνωμένων Εθνών αναγνωριζομένου δικαιώματος της ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας, θα συνδράμει τα υφιστάμενα την επίθεσιν ένα ή πλείονα μέρη διά της λήψεως, τόσον ατομικώς όσον και από συμφώνου μετά των ετέρων μερών, των μέτρων τα οποία θεωρεί αναγκαία, περιλαμβανομένης της χρήσεως ενόπλου βίας, προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της ασφάλειας της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού».

Σε όλη αυτήν τη χρονική διάρκεια δεν υποστηρίχθηκε ούτε μία φορά ελληνική θέση και κανένα ελληνικό συμφέρον και ούτε μας αντιμετώπισαν έστω με συμπάθεια οι σύμμαχοί μας.
Μετά τον εμφύλιο συνεχίστηκε ένας σκληρός κύκλος –αποικιοκρατικής νοοτροπίας– παρεμβάσεων των Αμερικανών στην καθημερινότητα του Έλληνα. Είναι γνωστές οι παρεμβάσεις του αμερικανού πρέσβη Πιουριφόι στις αρχές του 1950 στο πολιτικό προσωπικό, από τον βασιλιά μέχρι τον απλό βουλευτή ή στέλεχος, για να το επηρεάσει και να στηρίξει τις αμερικανικές θέσεις.

Στη δεκαετία του 1950 υπογράφτηκε η Συμφωνία Ζυρίχης – Λονδίνου για την Κυπριακή Δημοκρατία. Ένα ιδιόμορφο καθεστώς, με εγγυητές τη Βρετανία, που ήταν πρώην αποικία της, την Ελλάδα και την Τουρκία. Η Ελλάδα πιέσθηκε να αποδεχθεί θέσεις που δεν ήταν υπέρ της βιωσιμότητας της Κύπρου, ως ανεξάρτητου κράτους. Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή επικρίθηκε από την αντιπολίτευση για τη συμφωνία αυτή. Οι παρεμβάσεις ακολούθησαν μέχρι σήμερα, αλλά η πιο κυνική ήταν όταν τον Μάρτιο του 2004 ο ΟΗΕ αποφάσισε να εφαρμόσει το Σχέδιο που πρότεινε ο Γενικός Γραμματέας Ανάν για τη συναίνεση της νήσου. Ο τότε Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος και ο λαός του το απέρριψαν, παρ’ όλες τις πιέσεις που δέχθηκαν.

Στη δεκαετία του 1960 οι αμερικανικές παρεμβάσεις είναι αμέτρητες. Στηρίζουν τη βασιλική οικογένεια σ’ όλες τις ενέργειές της: Τη δολοφονία του αριστερού βουλευτή Γρηγόρη Λα­μπράκη. Επιδίωξαν και πέτυχαν την πτώση της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου. Μάλιστα ο πατέρας Μπους, ως Πρόεδρος, απαγόρευσε να αποχαρακτηριστούν οι εκθέσεις της αμερικανικής πρεσβείας και των μυστικών υπηρεσιών, που κατέγραφαν τα ονόματα των εμπλεκομένων (κάποιοι από αυτούς ασχολούνται ακόμη με την πολιτική) και τη βοήθεια των ΗΠΑ στην αποστασία του 1965.

Στήριξαν το πραξικόπημα στην Κύπρο για να δοθεί η ευκαιρία στην Τουρκία να κάνει χρήση της Συνθήκης Ζυρίχης – Λονδίνου, να εισβάλει στην Κύπρο και να υλοποιήσει το αμερικανικό σχέδιο της διχοτόμηση του νησιού. Υπάρχουν πολλά στοιχεία για τον ρόλο του τότε υπουργού Εξωτερικών Χ. Κίσινγκερ.

Το 1991 ήταν ο γερμανικός, ο ευρωπαϊκός αλλά και ο αμερικανικός παράγοντας που στήριξε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και επέμενε στην ονομασία της πρώην Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, μέλος της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας, σε σκέτο Μακεδονία.

Το 1994 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση αποφάσισε ότι είναι αιτία πολέμου (casus belli) η επέκταση των χωρικών υδάτων, βάσει του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Η θέση του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ και των ΗΠΑ ήταν υπέρ της Τουρκίας.

Μήπως το σημερινό πολιτικό προσωπικό θα πρέπει να πάρει παράδειγμα από τη συμπεριφορά των ισχυρών αλλά και των οργανισμών προστασίας και να αλλάξει ρότα στην εξωτερική πολιτική, υπηρετώντας περισσότερο τα εθνικά συμφέροντα και λιγότερο τις υποσχέσεις των «συμμάχων»;