Ήθελα να φύγω από την Ελλάδα…

«Τέλειωσα το Πολυτεχνείο εν μέσω χούντας. Το 1975 έφτασα άρον-άρον στην Αφρική. Ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Ένας βασικός λόγος ήταν ότι δεν πολυκατανοούσα τον πολιτικό διάλογο της εποχής που δεν άγγιζε καθόλου τα πραγματικά μας προβλήματα.

Για μένα το σημαντικότερο ήταν η καθημερινή, πρακτική ζωή που άλλαζε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, η Αθήνα που εκθεμελιωνόταν, οι πολυκατοικίες που φύτρωναν παντού, η ρύπανση, ο θόρυβος, η υπερσυγκέντρωση, ο αστικός ιστός που από τότε άρχισε να καταργείται και να κατακλύζεται από τα αυτοκίνητα. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Είχα από πολύ νωρίς αγαπήσει τη μαύρη κουλτούρα, η οποία ήρθε σε μένα μέσω των ΗΠΑ, μέσω της μουσικής (τζαζ και μπλουζ) και των αναγνωσμάτων μου, κυρίως της αμερικανικής λογοτεχνίας του Νότου».

«Είμαστε δυστυχώς μια κοινωνία που μισεί το περιβάλλον. Ούτε καν μια ανακύκλωση της προκοπής δεν μπορούμε να κάνουμε ακόμη και σήμερα.
Μιλώ για ένα μίσος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, είναι η λατρεία της κατανάλωσης και της ιδιοτελούς ανάπτυξης, ο περίκλειστος οίκος, ο άκρατος ατομικισμός, ο οποίος μάλιστα ενδύεται, πολύ πονηρά, λαϊκά αιτήματα. Στέγη για τον λαό, ίσως… Διπλή πισίνα ή τριπλό πάρκινγκ για τον λαό μες στο δάσος, αποκλείεται…».

Υπογραφή: Μιχάλης Μοδινός, Συγγραφέας – Κριτικός, που πρόσφατα βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για την «Εκουατόρια»

Φωτό: kathimerini.gr