Και στη ζούγκλα να με αφήσεις, θα επιβιώσω

«Η τηλεόραση ήταν που με οδήγησε σε μια τάξη μπαλέτου. Πρόβαλλε μια μαγνητοσκοπημένη παράσταση της ‘‘Λίμνης των κύκνων’’. Ήμουν τεσσάρων ετών και είχα κολλήσει μπροστά στην οθόνη. ‘‘Αυτό θέλω, αυτό θέλω’’ επαναλάμβανα. Οι γονείς μου ήταν ανοιχτόμυαλοι και έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στην παιδική βούληση με έγραψαν στην κοντινότερη σχολή χορού στο σπίτι μας στον Βόλο».

«Ήμουν το μοναδικό αγόρι στην τάξη για πολλά χρόνια. Και ήταν ψυχικά δύσκολο. Κάποια κορίτσια με έκαναν να νιώθω πολύ καλά, άλλα όμως, ίσως λόγω παιδικής αφέλειας ή φόβου, αντιδρούσαν και έτσι ένιωθα καμιά φορά παρείσακτος».

«Στο σχολείο ήμουν ένα αγόρι που είχε κλίση στον χορό, που, αν θέλετε, κινούνταν πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα. Και αυτό στα παιδικά μάτια φάνταζε περίεργο. Δεν κατηγορώ κανέναν. Η ανθρώπινη φύση φοβάται το διαφορετικό και το κυνηγά. Έτσι πολλές φορές ως παιδί αναρωτήθηκα αν έκανα το σωστό».

«Πάντα αναρωτιέσαι αν αξίζει ο πόνος που περνάς για αυτό το επάγγελμα. Γιατί υπάρχει η αγωνία για το αν θα έρθει ο ρόλος που θα σου επιτρέψει να πληρώσεις το ενοίκιό σου, υπάρχει αγωνία για το μέχρι ποια ηλικία θα σε αντέχει η σκηνή».

«Θυμάμαι τον πόνο. Τις απογοητεύσεις. Τα δάκρυα. Στο διάλειμμα κλεινόμουν στην τουαλέτα και μετά έπρεπε να επιστρέψω στην αίθουσα και να χορέψω. Θυμάμαι είχα πάει αρχικά με ενθουσιασμό να γνωρίσω καινούργια άτομα. Οι άνθρωποι ήταν βέβαια φιλικοί, αλλά δεν υπήρχε αυτό το μεσογειακό ταμπεραμέντο. Έμαθα να ζω μόνος μου. Και τελειώνοντας πίστευα ότι και στη ζούγκλα να με αφήσεις θα επιβιώσω».

Υπογραφή: Στέφανος Δημουλάς, Χορευτής, μόλις 24 χρονών, που εμφανίζεται αυτές τις μέρες στο Covent Garden

Φωτό: taxydromos.gr