Ο έρωτας δίνει χαρές, αλλά δαγκώνει κιόλας…
«Θα ήμουν στην Τρίτη Δημοτικού όταν δίπλα στο πατρικό μου γκρέμιζαν οι εργάτες ένα σπίτι. Και ξαφνικά βρήκαν – όπως μάθαμε στη συνέχεια – προπολεμικά χρήματα, τα οποία τα πετούσαν στον αέρα με μια απίστευτη χαρά και ηδονή.
Γελούσαν και ούρλιαζαν. Και η δεύτερη εικόνα το άκρως αντίθετο. Περνούσε κάτω από το σπίτι μας η σορός ενός ανθρώπου που τον ήξερα. Και αμέσως, όπως ήταν το έθιμο τότε, έκλεισαν τα παραθυρόφυλλα και τράβηξαν τις κουρτίνες για να μην μπει ο θάνατος στο σπίτι μας.
Πήγα όμως στο παράθυρο και μέσα από τις γρίλιες είδα το φέρετρο. Στην πρώτη εικόνα είδα το μάταιο. Τα λεφτά δεν είναι το παν. Απαραίτητα αλλά όχι το παν. Στη δεύτερη, μέσα από τα μισόκλειστα παντζούρια, το τέλος μιας ανθρώπινης πορείας. Το τέλος του παιχνιδιού».
«Επιμένω να ανοίγω δρόμους. Στη δική μου περιπέτεια δεν επέτρεψα τη μανιέρα. Θέλω πάντα να παίρνω την ευθύνη του εαυτού μου. Να κρατώ για πάντα το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και δράσης».
«Η τέχνη προστατεύει την ψυχή του δημιουργού. Η σχέση με το έργο σου είναι σαν να έχεις γεννήσει ένα παιδί – θα σου δώσει χαρά, θα σου δώσει και προβλήματα. Η τέχνη είναι μια γέννα. Οπότε είναι μέσα στους κανόνες της φύσης».
«Ο έρωτας αν έρθει, όποτε έρθει, σ’ τα ζητάει όλα. Κι αυτό όσοι το έχουμε ζήσει γνωρίζουμε ότι δεν είναι για πλάκα. Πρέπει να σκεφτούμε όταν έρθει αν είμαστε σε θέση να το φέρουμε εις πέρας ή δεν το αντέχουμε και να μείνουμε απ’ έξω.
Ο έρωτας είναι εκεί πάντα και μας περιμένει. Δίνει χαρές αλλά δαγκώνει κιόλας. Είναι ο καλύτερος δάσκαλος για να καταλάβεις πλευρές του εαυτού σου. Μου αρέσει η επίγνωση ότι έχεις να τα βάλεις με ένα θηρίο. Το οποίο πρέπει να το κοιτάξεις στα μάτια».
Υπογραφή: Λίνα Νικολακοπούλου, Στιχουργός
Φωτο: gossip-tv.gr