Ν. Στραβελάκης: Κόμματα-αποκόμματα και μονομάχοι της φακής…

Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Η εβδομάδα που πέρασε κυριαρχήθηκε από το ποιος, από την καρικατούρα του δικομματισμού, που επιχειρείται να ξαναστηθεί, ευνοήθηκε από τις εξελίξεις. Μήπως ο Τσίπρας, που και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης και έβαλε τον Καμμένο σε νέο ρόλο (να προσπαθήσει να κόψει ψήφους από τον Μητσοτάκη); Ή μήπως ο Μητσοτάκης, που ξεσκέπασε την καμαρίλα και τις ίντριγκες του αντιπάλου του; Επειδή είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς στο ρευστό πολιτικό σκηνικό που ζούμε, θα ασχοληθώ με κάτι πιο εύκολο. Αντί να ψάξω για τον κερδισμένο, θα ψάξω για τον χαμένο.

Στους χαμένους σίγουρα συγκαταλέγονται τα πολιτικά αποκόμματα, που η κρίση έφερε στη Βουλή ως εκπροσώπους επιχειρηματικών συμφερόντων, πρόθυμους δυνητικούς συμμάχους και γενικότερα ως φορείς ανώδυνης κριτικής στο σκηνικό του τρίτου Μνημονίου και της επιτροπείας. Μιλώ για το Ποτάμι, την Ένωση Κεντρώων και τους ΑΝΕΛ. Όλοι τους, χωρίς σαφή πολιτική ταυτότητα και ατζέντα, αποκαλύφθηκαν ως χώροι φιλοξενίας τυχάρπαστων πολιτικών σαλταδόρων που παζαρεύουν το πολιτικό τους μέλλον, κάποιοι με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι με τη ΝΔ.

Στο πλαίσιο της αναστήλωσης της καρικατούρας του δικομματισμού, ο εξευτελισμός αυτών των κομμάτων θα επιχειρηθεί να πλασαριστεί ως απόδειξη της ακαταλληλότητας των μικρών κομμάτων και της ανάγκης ενίσχυσης των υποτιθέμενων μεγάλων. Βέβαια κανένας δεν μπήκε στον κόπο να μνημονεύσει ότι αιτία του διασυρμού δεν ήταν το μέγεθος των κομμάτων αλλά οι μνημονιακές τους θέσεις και οι πολιτικές τους παλινωδίες. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, που είχε χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό από το Ποτάμι στις τελευταίες εκλογές, λόγω της ξεκάθαρης πολιτικής του φυσιογνωμίας, όχι μόνο δεν είχε κανένα πρόβλημα σε αυτήν την ταραχώδη εβδομάδα, αλλά αντίθετα κέρδισε σε πολιτική αξιοπιστία.

Όμως και το ΚΙΝΑΛ ανήκει σίγουρα στους χαμένους. Δεν έχει περάσει πολύς χρόνος από τη μαζική συμμετοχή στις εσωκομματικές του εκλογές, που είχε κάνει αρκετούς να πιστέψουν ότι θα επανασυσπειρώσει ένα κομμάτι κόσμου που είχε χάσει προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε η απόλυτη πολιτική απαξίωση, αφού πρόκειται για ένα κόμμα που δεν έχει αποφασίσει αν ανήκει στη σοσιαλδημοκρατία ή τον φιλελευθερισμό.

Η ασάφεια γύρω από την πολιτική του φυσιογνωμία οδήγησε στην αδυναμία διατύπωσης πολιτικού λόγου και έσπρωξε τόσο τους σοσιαλδημοκράτες όσο και τους φιλελεύθερους στο εσωτερικό του να αναζητήσουν το πολιτικό τους μέλλον στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ αντίστοιχα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναμένουν τον κ. Βενιζέλο να ακολουθήσει την κ. Διαμαντοπούλου στη ΝΔ, ενώ άλλοι διαβεβαιώνουν ότι δεν μένουν παρά οι επίσημες ανακοινώσεις για την ένταξη του κ. Ραγκούση, του κ. Μπίστη και άλλων σουλατσαδόρων που μου διαφεύγουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια, τα ζητήματα πολιτικής φυσιογνωμίας δεν είναι ξεκάθαρα ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε για τη ΝΔ. Όμως, αντίθετα με τους μικρότερους, αυτοί έχουν τη συγκολλητική δύναμη της εξουσίας, που τους επιτρέπει να τσακώνονται με ευκολία, παρόλο που αμφότεροι υιοθετούν το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα λιτότητας και επιτροπείας που κατέθεσε η Κομισιόν στις 23 Ιουνίου του 2018.

Το πρόγραμμα αυτό, που έχουν ασπασθεί τόσο οι πρώην αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι χριστιανοδημοκράτες και νεοφιλελεύθεροι της Νέας Δημοκρατίας, αναδεικνύει τον μεγαλύτερο χαμένο της ψήφου εμπιστοσύνης, που δεν είναι άλλος από τον λαό. Χαρακτηριστικά, δεν πέρασαν 24 ώρες από τη στήριξη της κυβέρνησης από την παρούσα βουλή και ψηφίσθηκε ο νόμος καρατόμησης των αναπληρωτών της μέσης εκπαίδευσης, ενώ συζητείται νέα ανατίμηση του τιμολογίου της ΔΕΗ. Την ίδια ώρα η κρίση οξύνεται και διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΟΣΑ, βγάζουν προειδοποιήσεις οικονομικής επιβράδυνσης και για την παγκόσμια οικονομία και για την Ελλάδα.

Είναι σαφές ότι το διάστημα μέχρι τις εκλογές η προπαγάνδα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα επιχειρήσει να επιβάλει μια ιδιότυπη πολιτική σχιζοφρένεια στον δημόσιο διάλογο. Θα συζητάμε ξέχωρα από τη μια πολιτικές κινήσεις κορυφής, την οσμή ή ουσία σκανδάλων με σκληρούς πολιτικούς χαρακτηρισμούς και από την άλλη τις εξελίξεις στην οικονομία, τα εισοδήματα και τις λαϊκές ανάγκες.

Στόχος είναι ο εγκλωβισμός της κοινωνίας στην, κενή περιεχομένου, δικομματική καρικατούρα. Ο μόνος που μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια είναι οι λαϊκές κινητοποιήσεις, που θα φέρουν τις λαϊκές ανάγκες στο κέντρο της πολιτικής συζήτησης, ξεγυμνώνοντας τους μονομάχους της φακής, Τσίπρα και Μητσοτάκη. Για κακή τύχη και των δύο, ο λαϊκός παράγοντας δείχνει να αφυπνίζεται και να ανακτά την αυτοπεποίθησή του μετά την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό έδειξαν οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και θα επιβεβαιωθούν και από συνολικότερες λαϊκές διεκδικήσεις στο άμεσο μέλλον.