Χρ. Χαλαζιάς: Τα βουλευτικά παζάρια απαξιώνουν την πολιτική

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ

Ο καθρέφτης του πολιτικού μας συστήματος είναι το Κοινοβούλιο. Τώρα, βέβαια, πώς λειτουργεί η δημοκρατία μας, αλλά και αν το πολιτικό προσωπικό έχει ποιότητα ή κατά πόσο σέβεται τους θεσμούς που υπάρχουν για να προστατεύουν τα συμφέροντα του λαού και της χώρας, είναι ένα άλλο ερώτημα που προσπαθούμε να απαντήσουμε.

Ο βασικός κανόνας της δημοκρατίας ορίζει ότι η κυβέρνηση προτείνει και αποφασίζει και η αντιπολίτευση την ελέγχει, για να υπάρχει ισορροπία στο πολίτευμα, για να μην εκτρέπεται από τον καταστατικό χάρτη της χώρας.

Στην τελευταία συνεδρίαση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση περιμέναμε να ακούσουμε την κριτική της αντιπολίτευσης στα πεπραγμένα της κυβέρνησης και φυσικά να πληροφορηθούμε σε βάθος για το εθνικό θέμα που απασχολεί τους πολίτες, το Σκοπιανό. Αντ’ αυτού, κυριάρχησε ο αριθμητικός ανταγωνισμός και οι μετακινήσεις βουλευτών από κόμμα σε κόμμα.

Γίναμε λοιπόν θεατές μια κακόγουστης παράστασης, με κακούς πρωταγωνιστές, που έδειξαν πως η χώρα είναι σε παρακμή. Για τη συμπεριφορά αρκετών βουλευτών μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο υπάρχουν διαμαρτυρίες από τους πολίτες, οι οποίοι αισθάνονται προσβεβλημένοι. Και αναρωτιούνται γιατί τους γελοιοποιούν και τους εξευτελίζουν. Γιατί με τη συμπεριφορά τους θυμίζουν υποανάπτυκτες χώρες. Και για όλα αυτά δεν ζητούν μία συγγνώμη, άλλωστε δεν κοστίζει τίποτα. Απεναντίας θα βοηθήσουν στην αναβάθμιση του πολιτικού συστήματος, προκειμένου οι πολίτες να ασχοληθούν με τα κοινά.

Συνεδριάζει η Βουλή. Και τις περισσότερες φορές τα έδρανα είναι άδεια. Κάποιοι ομιλητές, με αίσθηση καθήκοντος, μιλούν σε δυο τρεις βουλευτές, υπερασπίζοντας τη σκοπιμότητα και την ορθότητα του ενός ή του άλλου νομοσχεδίου. Το χειρότερο είναι όταν κάποιος βουλευτής κάνει ερώτηση ή επερώτηση σε υπουργό και αυτός δεν παρίσταται προκειμένου να απαντήσει – στην καλύτερη περίπτωση στέλνει μια γραπτή απάντηση ή, στη χειρότερη, δεν απαντά καθόλου. Αν αυτό δεν είναι ευτελισμός, και μάλιστα εκ των ένδον κατάλυση του Κοινοβουλίου, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;

Είναι κατάντημα να ανακοινώνεται ένα συγκεκριμένο θέμα προς συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, όπου καλούνται να αναπτύξουν τις πολιτικές θέσεις τους και τις προοπτικές και όχι τις κομματικές ή οικονομικές αντιθέσεις τους, τη στιγμή που γνωρίζουν και οι πολιτικοί και οι πολίτες ότι τα μνημονιακά μέτρα ισχύουν τουλάχιστον μέχρι το 2030 και είναι υποχρεωμένη οποιαδήποτε κυβέρνηση να τα εφαρμόσει.

Οι πολίτες τρομάζουν βλέποντας βουλευτές να βρίζονται μεταξύ τους με λέξεις που σήμερα δεν ακούγονται ούτε στα χειρότερα καταγώγια. Παρακολουθούν τους εκπροσώπους τους να χρησιμοποιούν το βήμα της Βουλής μόνο για κομματικές αντιπαραθέσεις και όχι για το πώς θα συμφωνήσουν όλοι μαζί για να λύσουν τουλάχιστον τα καθημερινά προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες.

Η ανελέητη μάχη ανάμεσα κυρίως στα μεγάλα κόμματα δίνεται για την εξουσία και την επανεκλογή τους. Όταν οι κυβερνώντες διαισθάνονται ότι κινδυνεύουν να χάσουν την εξουσία, συμπεριφέρονται ως επαγγελματίες έμποροι, που διαπραγματεύονται τα προϊόντα που θα πρέπει να ψωνίσουν για να παραμείνουν στην εξουσία.

Από την άλλη, οι βουλευτές μεταπηδούν, χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες, στον ισχυρό κομματικό μηχανισμό για να διασφαλίσουν την έδρα τους. Αδιαφορούν και δεν απολογούνται σε αυτούς που τους στήριξαν, είτε είναι το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν βουλευτές είτε οι πολίτες, που τους έδωσαν τη δυνατότητα να δικαιώσουν το κόμμα τους για την επιλογή του.

Η διαδικασία των μετακινήσεων βουλευτών από τα μικρά κόμματα στα εξουσιαστικά –αδιαφορούν για τις ιδεολογικές θέσεις που είχαν, αρκεί να διατηρήσουν τα προνόμιά τους- έχει γίνει μόνιμη τακτική τα τελευταία χρόνια και θυμίζει ποδοσφαιρικές μεταγραφές.

Η στρατηγική αυτή κάθε ισχυρού κόμματος οδηγεί στην καταστροφή της ποιοτικής, ηθικής πολιτικής και της Δημοκρατίας, βυθίζοντας στην ανυπαρξία τα μικρά κόμματα, που είναι το βασικό στοιχείο των δημοκρατικών πολιτευμάτων.

Κάθε μέρα που περνά η απαξίωση του λαού αυξάνεται, οι θεσμοί υποβαθμίζονται και οι αξίες καταβαραθρώνονται, επηρεάζοντας τις νέες γενιές, δίνοντας το χειρότερο πρότυπο σ’ όσους θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά.

Διαχρονικά και με πολλά άρθρα η εφημερίδα μας, το «ΠΑΡΟΝ», έχει καταγράψει τα προβλήματα που δημιουργούνται από αυτές τις συμπροφορές, αλλά και προσωπικά ο Μάκης Κουρής έχει καυτηριάσει αυτού του είδους τις μεταγραφές, επισημαίνοντας ότι ο βουλευτής που διαφωνεί με το κόμμα που τον ενέταξε στο ψηφοδέλτιό του και αποχωρεί θα πρέπει να παραδίδει και την έδρα του, κάτι που γίνεται σε όλες τις υγείες δημοκρατίες. Αυτές οι τακτικές λειτουργούν σε βάρος της δημοκρατίας και της πολιτικής και θυμίζουν τη σήψη της κοινωνίας κατά τον Μεσαίωνα.

Μήπως με την αναθεώρηση του Συντάγματος δίνεται η ευκαιρία να αλλάξουν ορισμένες διατάξεις, όπως, π.χ., να παραδίδει την έδρα του ο βουλευτής όταν διαφωνεί με την πολιτική γραμμή του κόμματος με το οποίο εκλέχθηκε, να καταργηθεί και όχι να αναμορφωθεί το άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών και να γίνει πιο συγκεκριμένο το άρθρο 83 του Κανονισμού της Βουλής για την ασυλία. Αυτά συνιστούν πράξεις που θα αναβαθμίσουν τη λειτουργία του Κοινοβουλίου και γενικότερα τον δημόσιο βίο.

Η αναβάθμιση της Βουλής μπορεί να γίνει ακόμα και τώρα, χωρίς την αναθεώρηση του Συντάγματος. Για να σταματήσουν τα κάθε είδους παζάρια και οι εκβιασμοί μεταξύ βουλευτών και κομμάτων.