Π. Αδαμίδης: Η Συμφωνία των Πρεσπών
Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Το ποδαρικό του νέου έτους δεν προοιωνίζεται τίποτα θετικό για τη Μακεδονία. Στις 9 και 15 Ιανουαρίου προγραμματίζεται η ψήφιση των συνταγματικών αλλαγών στα Σκόπια από την πλειοψηφία των 2/3 του Κοινοβουλίου τους. Μια αυξημένη πλειοψηφία που «διανθίζεται» από τροπολογίες, αλβανικής κυρίως προέλευσης. Για την κατοχύρωση, όπως λένε, της εθνοτικής τους προέλευσης.
Έτσι η σκοπιανή πλευρά τυπικά εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της, που απορρέουν από μια Συμφωνία που της δίνει τα πάντα. Και δημιουργεί το προηγούμενο για μόνιμη πηγή αναταραχών και εφιαλτικές προοπτικές για τη χώρα μας.
Εν όψει των αρνητικών αυτών εξελίξεων, επιχειρήθηκε εκ νέου να προβληθούν φαντασιακά θετικά στοιχεία της Συμφωνίας, να εξορκισθούν λογικές ενστάσεις και να δαιμονοποιηθεί η πάνδημη αντίδραση ως δήθεν εθνικιστικός παροξυσμός. Ακούστηκε έτσι ότι δεν είχαμε δήθεν περιθώρια ελιγμών γιατί 150 χώρες είχαν αναγνωρίσει τα Σκόπια με τη συνταγματική τους ονομασία.
Με βάση την απίθανη αυτή λογική, εάν στο μέλλον αναγνωρισθούν από τη μεγάλη πλειοψηφία των κρατών δήθεν ρωσικά δικαιώματα στο Άγιον Όρος, ως εκ του πολυπληθούς ποιμνίου της Ρωσικής Εκκλησίας, ή δικαιώματα της Ντίσνεϊλαντ στην Ακρόπολη ή του Χόλιγουντ στη Μύκονο, δεν θα έχουμε άλλη επιλογή από το να συμφωνήσουμε ή να βρούμε μια μέση λύση. Ευτυχώς που οι απίθανοι εμπνευστές και τα αμήχανα βαποράκια του επιχειρήματος δεν είχαν την ευκαιρία να επηρεάσουν με τη «λογική» τους τους πατριώτες της Φιλικής Εταιρείας και τους αγωνιστές του 1821, όταν απέναντι στην Ιερά Συμμαχία του 1815 ξεσηκώθηκαν και έφτιαξαν κράτος. Μόνοι απέναντι σε όλους. Πηγή έμπνευσης και για τους Μακεδονομάχους, που θυσίασαν τα πάντα. Χωρίς υπολογισμούς και δεύτερες σκέψεις.
Ακούστηκε επίσης ότι είναι εθνικιστικό και ακραίο να απεργαζόμαστε τη διάλυση του σκοπιανού κρατικού μορφώματος. Ωσάν να είμαστε κηδεμόνες τους. Και ωσάν να μην είναι αυτό το μόρφωμα, που εκ του ασφαλούς πέτυχε, χωρίς άλλους περισπασμούς, την αναγνώρισή του από 150 κράτη. Και ωσάν να μην είναι το ίδιο μόρφωμα, που με τη βούλα πλέον της «μακεδονικής ταυτότητας και γλώσσας» δεν θα ενεργήσει για τα «αδέλφια του», που διαβιούν στη «Νότια Μακεδονία». Κατά τα άλλα, ο κίνδυνος είναι το υποθετικό δήθεν θέριεμα της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Όταν οι αλυτρωτικές βλέψεις του σκοπιανού μορφώματος είναι έκδηλες και δεν χρειάζονται μετάφραση.
Ειπώθηκε μάλιστα πρόσφατα και το απίθανο, ότι η πλειοψηφία δηλαδή για την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών είχε εξασφαλιστεί από το 2017. Και εδώ προκύπτουν τα εύλογα ερωτήματα. Ποιοι απαρτίζουν αυτήν την πλειοψηφία; Αν δεν είναι κόμματα, τα οποία είναι οι συνταγματικοί παράγοντες του πολιτεύματος, είναι πρόσωπα; Και με ποια κριτήρια ενημερώθηκαν τα πρόσωπα αυτά για τη συζητούμενη λύση; Η ενημέρωση αυτή υπήρχε και για τα κόμματα; Αν όχι, με ποια λογική επελέγησαν πρόσωπα και όχι κόμματα, προκειμένου να ενημερωθούν, τη στιγμή μάλιστα που, λόγω της μείζονος σπουδαιότητας του διακυβεύματος αλλά και της απόφασης του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η όποια προτεινόμενη αλλαγή, τύποις τουλάχιστον, θα έπρεπε να γνωστοποιηθεί στους παράγοντες της εθνικής γραμμής; Και επί ποίας λύσης και συμφωνίας είχε εξασφαλισθεί η πλειοψηφία το 2017, όταν αυτή τούτη η Συμφωνία των Πρεσπών υπεγράφη στις 17 Ιουνίου 2018; Το περιεχόμενό της ήταν προσυμφωνημένο ή απλά οι «πρόθυμοι» θα υπερψήφιζαν οποιαδήποτε λύση και οποιαδήποτε συμφωνία;
Τα ερωτήματα είναι απλά. Είναι λογικά. Ενδεχομένως να είναι και αμείλικτα. Αφορούν τη χώρα και τις επόμενες γενεές. Όχι τα πρόσωπα που τα θέτουν. Που δεν είναι οι ιδιοκτήτες της Μακεδονίας. Όπως δεν είναι και όσοι σχεδιάζουν να την τιμαριοποιήσουν. Προσδιορίζουν πάντως το μέτρο της ευθύνης. Που δεν καθαγιάζεται από επικαλούμενες πλειοψηφίες. Όταν μάλιστα είναι άδηλος ο χρόνος και τα κριτήρια σχηματισμού τους.