Να προστατεύσουμε αυτό που ο Θεός και η φύση μάς χάρισαν…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Χριστούγεννα του 2018. Άλλη μια φορά οι καρδιές χτύπησαν στον ρυθμό της Θείας Γέννησης και έδωσαν ελπίδα και χαρά σ’ όλον τον κόσμο. Μακάρι αυτή η χαρά να κρατήσει για πάντα. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον θα μπορούσε κανείς να απλώσει τα σχέδιά του πάνω σε μία κόλλα χαρτί και να αρχίσει να τα εκπληρώνει ένα προς ένα. Πάνω απ’ όλα τη δουλειά και την ηρεμία ενός σπιτικού που δεν το τρώει η γκρίνια και η μιζέρια απ’ την έλλειψη ουσιωδών πραγμάτων, όπως της τροφής, της ζεστασιάς, της ένδυσης.
Έτσι απλά, χωρίς πολλές απαιτήσεις, όλα θα μπορούσαν να ξαναδουλέψουν με την προοπτική ενός μέλλοντος ήρεμου, πρακτικού και σταθερού, χωρίς επανωτές και απάνθρωπες ελλείψεις, χωρίς απαγορευτικές διατάξεις νόμου που κόβουν τα φτερά και υποχρεώσεις που δεν σε αφήνουν να σηκώσεις το κεφάλι.
Δεν θα ήθελα και τον καινούργιο χρόνο να δω αυτές τις ατέλειωτες πορείες στους δρόμους, τις καθημερινές δηλαδή, που ζημιώνουν την οποιαδήποτε εμπορική ζήτηση και καταστρέφουν περιουσίες φτιαγμένες με κόπο. Δεν θα ήθελα να δω και πάλι φωτιές, καταλήψεις και ένα ατελείωτο καταστροφικό θέαμα, που δεν προσφέρει τίποτε, παρά μόνο ανησυχία και ανασφάλεια. Για μένα είναι πολύ σπουδαίο που ο τραγουδοποιός μας Διονύσης Σαββόπουλος αποφάσισε να ανοίξει το «Green Park» της Μαυρομματαίων, το οποίο μου φέρνει στη μνήμη εποχές ανέμελες, αφού μπορεί και τότε να υπήρχε ανέχεια, αλλά τίποτε δεν ήταν τόσο απαγορευτικό οικονομικά όσο σήμερα.
Ζωή, φώτα, μια γωνιά που χειμώνα, καλοκαίρι λειτουργούσε ως κλαμπ, καφέ και θέατρο, που τα καλοκαίρια γέμιζε με κόσμο και σκορπούσε γέλιο με το μουσικοθεατρικό του πρόγραμμα. Μπορεί να ξαναδώ με τα μάτια μιας μεγάλης κυρίας αυτό που έβλεπα στη νιότη μου και να νιώσω όπως τότε. Λέτε κάτι να αλλάξει και να ξεχάσουμε, ρίχνοντας στο βαθύ πηγάδι τις Πρέσπες, τα Σκόπια, τους Τσάμηδες, την Τουρκία;
Αν το καλοσκεφτείς, κάτι σε πνίγει, που παραλύει τη θέληση, και ένας αέρας γεμάτος δηλητήριο σε σκοτώνει.
Γύρω παντού απειλές και μια θύελλα άγρια, με έναν άνεμο θυμωμένο, γεμάτο μίσος, να χτυπά την πόρτα της χώρας μας, που αγωνίζεται να κρατηθεί κάνοντας την κακοτυχία επιτυχία, αλλάζοντας την εχθρότητα αυτών που μας πολιορκούν σε μια απαλλακτική συνεννόηση, που θα μας άφηνε ήρεμους να απολαύσουμε τον φυσικό πλούτο της χώρας μας, που όλοι έχουν πέσει επάνω για να αρπάξουν.
Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι, όλη η Γη είναι στραμμένη στην εξόρυξη του φυσικού αερίου και του πετρελαίου που κρύβουν οι θάλασσές μας, ενώ εμάς, ένα κράτος αδύναμο, το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η ένωσή μας, η σύμπνοια, η κατανόηση και το πέρασμα από τις διαφωνίες σε συνεννόηση, ως ένα δυνατό, σοβαρό όπλο που θα τους δυσκολέψει να κατασπαράξουν ό,τι ο Θεός και η φύση μάς χάρισαν.