Ο κατοχικός στρατός δεν είναι μόνο βιαστής αλλά και εγκληματίας… Είναι φασιστικός στρατός…

Του
ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ

Στον Άγιο Σέργιο, δηλαδή στο Γενιμπογάζιτσι, που έχει μετατραπεί σε τουρκικό και μουσουλμανικό χωριό, διαμέσου περιτομής, όπως πολλά χωριά μας το 1974, ζούσε μία νεαρή Ελληνοκύπρια μαζί με τους γονείς της.

Ήταν ακόμα εκεί μετά την κήρυξη της κατάπαυσης του πυρός. Σε αυτό το χωριό εγκατέστησαν τους Τουρκοκύπριους που ανάγκασαν με το ζόρι να φύγουν από το χωριό Άγιος Θεόδωρος στον Νότο. Τους έδωσαν τα ελληνοκυπριακά σπίτια, τα ελληνοκυπριακά χωράφια. Εκείνη η ελληνοκυπριακή οικογένεια ήταν μία από τις ελληνοκυπριακές οικογένειες που έμειναν στο χωριό.

• Οι τουρκικές οικογένειες που πήγαν στο χωριό αργότερα αντιλήφθηκαν μια αλλαγή πάνω στο νεαρό κορίτσι. Είχε αρχίσει να μεγαλώνει η κοιλιά της. Για να μη φαίνεται ότι είχε μεγαλώσει η κοιλιά της φορούσε πολλά ρούχα, αλλά πάλι δεν μπορούσε να το κρύψει. Και μια μέρα αυτοκτόνησε. Δεν μπορούσε να αντέξει άλλο αυτήν την ντροπή. Επέλεξε το θάνατο παρά να γεννήσει το παιδί του βιαστή της. Οι χωρικοί ακόμα θυμούνται πώς το φέρετρο εκείνο βγήκε από το σπίτι και μεταφέρθηκε στον Νότο.

Μετά από εκείνη την ημέρα έφυγαν από το χωριό και οι πονεμένοι γονείς.
Μου το διηγήθηκε ένας χωρικός φίλος μου. Το Καζάφανι, δηλαδή το Οζάνκιοϊ, είναι ένα χωριό που του έγινε περιτομή. Ένας παπάς είχε μια πολύ ωραία κόρη, η οποία βιάστηκε από τούρκους στρατιώτες. Έκλεισαν το κορίτσι σε ένα δωμάτιο και το βίαζαν με τη σειρά για μέρες.

Να ξέρατε πόσες άλλες τέτοιες ιστορίες υπάρχουν. Οι γυναίκες δεν μπορούν ακόμα να τις διηγηθούν από ντροπή. Μαραζώνουν. Μερικοί στρατιώτες δεν έμειναν μόνο στον βιασμό, αλλά σκότωσαν θηριωδώς τις γυναίκες και τα κορίτσια που βίασαν. Από γυναίκες που βιάστηκαν μπροστά στα μάτια των συζύγων τους μέχρι μικρά κορίτσια. Αυτός ο στρατός δεν είναι μόνο βιαστής αλλά και εγκληματίας. Ένας στρατός φασιστικός.

• Στην Αμμόχωστο υπήρχε ένας διοικητής των αγωνιστών. Η δική του ιστορία είναι εντελώς διαφορετική. Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, το 2003, ήρθε μία ελληνοκύπρια γυναίκα στην Αμμόχωστο. Μαζί της είχε και ένα νεαρό κορίτσι. Το κορίτσι ήταν 29 χρόνων. Μπήκαν σε ένα καφέ. Ρώτησαν για εκείνον τον διοικητή των αγωνιστών. Αν υπήρχε κανείς που τον γνώριζε. Όλοι είπαν ότι τον γνώριζαν. Κάποιος είπε ότι θα πήγαινε να τον φωνάξει.

Ήρθε ο διοικητής, τα μαλλιά του οποίου είχαν ασπρίσει μετά από 29 χρόνια. Γνώρισε τη γυναίκα. Δείχνοντάς του το κορίτσι, η γυναίκα του είπε: «Να, αυτή είναι η κόρη σου». Ο διοικητής ήταν πολύ εθνικιστής. Και σοβινιστής μάλιστα. Αλλά να που τώρα είχε μία κόρη από την Ελληνοκύπρια. Ο διοικητής πέθανε πριν από μερικά χρόνια.

Αλλά μου διηγήθηκαν αυτήν την ιστορία από τότε, όταν δηλαδή ήταν ακόμα ζωντανός. Για να τη γράψω και να του το χτυπήσω κατάμουτρα, επειδή μας αποκαλούσε «οπαδούς των Ελληνοκυπρίων και προδότες της πατρίδας». Δεν την έγραψα. Δεν μπόρεσα. Ένιωσα μεγάλο σεβασμό για τη γυναίκα και την κόρη της. Συγκινήθηκα πολύ από αυτήν την τραγωδία.

• Ξέρω ότι ο Τουρκικός Στρατός, όπως και όλοι οι στρατοί, είναι φασιστικός και βιαστής. Δεν θα διστάζω να το λέω ακόμα και αν ξέρω ότι θα με απαγχονίσουν. Αυτός είναι ένας τέτοιος στρατός, που έκανε πολύ χειρότερα πράγματα στον λαό του, στη δική του την πατρίδα, από αυτά που έκανε στην Κύπρο. Σκατά τάισε τον κόσμο. Απαγχόνισε παιδιά μεγαλώνοντας την ηλικία τους. Βίασε κρατούμενες γυναίκες και κορίτσια. Έκανε πολλαπλάσια βασανιστήρια.

Τέτοιος ήταν και ο στρατός που αποβιβάστηκε στην Κύπρο. Έγραψε ιστορία εγκλημάτων και βιασμών εδώ, όχι ειρήνης. Αυτή είναι η πιο πονεμένη κληρονομιά του 1974. Δεν ήταν μια ευτυχισμένη ειρηνευτική επιχείρηση, αλλά μια «ευτυχισμένη» επιχείρηση βιασμών και εγκλημάτων.