Είπα θέλω να ζήσω και άλλαξε η ζωή μου…

«Γεννήθηκα σε μια οικογένεια σκεπτόμενων ανθρώπων. Ως παιδί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους και καταστάσεις που λίγοι έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν στη ζωή τους».

«Ο Τσόκλης δεν χαρίζει κάστανα. Μπορεί μακροπρόθεσμα να μου έκανε καλό, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν δύσκολα. Μεγάλωσα προσπαθώντας να πείσω για την αξία μου, κάτι που έχουν όλα τα παιδιά των επωνύμων γονιών. Αυτό με έκανε λίγο να καθυστερήσω και να πάρω μπρος. Όμως πήρα και γνώρισα πράγματα που μου έδωσαν τα οφέλη τους στις δύσκολες στιγμές που είχα».

«Ήταν η πιο οδυνηρή στιγμή της ζωής μου ο καρκίνος. Μετά το πρώτο σοκ προσπαθούσα να το εκλογικεύσω και να λέω ‘‘γιατί όχι κι εγώ’’. Και άρχισα να πολεμάω και ν’ αντιμετωπίζω ό,τι ερχόταν. Την προοπτική να μη ζήσω κατ’ αρχάς, έπειτα την εικόνα μου που άλλαζε. Έκανα χημειοθεραπείες, έπεφταν τα μαλλιά μου. Αλλά να που τα ταξίδια εδώ και πάλι με ωφέλησαν».

«Ταξίδεψα πολύ στην Ανατολή και γνώρισα την κουλτούρα τους που είναι μακριά από τον δυτικό τρόπο σκέψης. Ακούγεται κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Στη Δύση κάνουμε συνεχώς μακροπρόθεσμα σχέδια και όνειρα και ξεχνάμε να ζήσουμε το τώρα.

Στην Ανατολή έχουν δώσει μεγάλη αξία στο παρόν τους. Είναι πολύτιμο για εκείνους. Έτσι, λοιπόν, από τη στιγμή που αρρώστησα και είπα θέλω να ζω την κάθε στιγμή, σαφώς και άλλαξε η ζωή μου. Και βέβαια είδα ποιοι ήταν οι άνθρωποι που με οδήγησαν να φτάσω στο ‘‘δώρο’’ αυτό.

Ήταν ο πατέρας μου, ο Χρόνης Μπεχλιβανίδης που μοιραστήκαμε το ‘‘Ταξιδεύοντας’’ και ο σύντροφός μου, ο Αλέξανδρος».

Υπογραφή: Μάγια Τσόκλη, δημοσιογράφος

Φωτο: enikos.gr