Ώρα να γαληνέψουμε…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Απίστευτο! Έτσι και κάνω το λάθος να μπω στις ιστοσελίδες της Google που αφορούν τις ειδήσεις, στ’ αυτιά μου αρχίζουν να ηχούν οι καμπάνες του πολέμου, που έρχεται με ταχύτητα να δώσει τη λύση σε μια ανθρωπότητα εξαγριωμένη, απηυδισμένη και ανίκανη, απ’ τα προβλήματά της, να σκεφθεί με νηφαλιότητα.
Ασυδοσία, ηγέτες μπλεγμένοι σε ένα δίχτυ πανικού προσπαθούν με λύσεις παρμένες στο πόδι να κατευνάσουν τα πάθη. Λαοί στους δρόμους φωνάζουν με απελπισία ότι δεν αντέχουν αυτήν την πραγματικότητα της απέραντης απαξίωσης. Ζητούν πίσω την οικογένεια, τη ζωή με τα ανθρώπινα προβλήματά της, ταξινομημένα χρονικά σε χρόνους λογικούς. Χώρες που κοντεύουν να χάσουν τον αμιγή πληθυσμό τους διαμαρτύρονται με πάθος γιατί τους υποχρεώνουν να εκπληρώσουν με το ζόρι το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης.
Μία γλώσσα, μία θρησκεία, μία ιστορία. Δεν είναι δυνατόν, δεν θέλω να το πιστέψω. Δεν θέλω η πατρίδα μου να χαθεί, σαν μια ξεχασμένη άκρη της Ευρώπης, με κομμένες τις ρίζες της απ’ τα βάθη της γης. Στίφη μεταναστών που αντί να μείνουν στις πατρίδες τους, υπερασπίζοντάς τες, κατακλύζουν τη δική μας ήπειρο, ζηλεύοντας τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμό της, και από την άλλη δεν σέβονται τους νόμους, τα ήθη και τα έθιμα της χώρας που τους φιλοξενεί. Προχθές, ύστερα από πολύ καιρό, μπήκα στο λεωφορείο τη γραμμής «Άνω Πατήσια – Κέντρο».
Στο μπροστινό μου κάθισμα καθόταν μια γηραιά κυρία. Κάθε φορά που περνούσαμε από Εκκλησία έκανε τον σταυρό της. Όλα εντάξει, έτσι επιθυμούσε άλλωστε, δεν ενοχλούσε κανέναν, μόνο τον Ασιάτη ή Αφρικανό που καθόταν απέναντί της. Γύρισε την κοίταξε και με θράσος τη ρώτησε: «Τι κάνεις συνέχεια τον σταυρό σου, τι θες να δείξεις με αυτό;». Η κυρία δεν απάντησε και εκείνος με το θράσος που του επέτρεψε η σιωπή των συνεπιβατών συνέχισε: «Περίμενε και σε λίγο όλα αυτά θα λείψουν».
«Θεέ μου», είπα, οργισμένη μέχρι τ’ αυτιά, «τι να κάνω τώρα;». Η ατμόσφαιρα ξαφνικά άλλαξε, τα βλέμματα όλων έγιναν λόγχες που τρύπαγαν τη στιγμή. Ευτυχώς που δεν συνέχισε, μόνο ξεκουμπίστηκε στην επόμενη στάση, ίσως γιατί, παρατηρώντας τα πρόσωπα όλων, κατάλαβε πως η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη.
Τι σημαίνει δημοκρατία; Ελευθερία μέχρι εκεί που δεν θίγεις τα δικαιώματα του άλλου, αλλά αυτό δυστυχώς το έχουν ξεχάσει όλοι. Πλησιάζοντας προς το κέντρο φάνηκαν οι δρόμοι στολισμένοι, ο κόσμος χαμογελαστός, τα μαγαζιά να προσκαλούν πελάτες με βιτρίνες ελκυστικές, σύμφωνα με το πνεύμα των ημερών, και μια πόλη που θύμιζε παλιές εποχές.
Λίγο ακόμη σκέφθηκα, λίγη προσπάθεια ακόμη, μια ανάσα ελπίδας, όπως αυτή που δίνουν οι δήμοι όλης της Ελλάδας με παραστάσεις θεατρικές, με μουσικές σκηνές, με διάφορα δρώμενα αισιοδοξίας, ένα χαρούμενο πανηγύρι, αισιόδοξο, που φέρνει χαμόγελα. Και επιτέλους οι τηλεοράσεις ας προβάλλουν και κάτι καλό. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει πουθενά τίποτα που να θερμαίνει τις καρδιές, που να γεμίζει τις ψυχές με ελπίδα.
Φτάσαμε να βλέπουμε τη ζωή μέσα απ’ το πρίσμα ενός εγκλήματος, μιας διάρρηξης, ενός κακουργήματος, μιας κακοποίησης ανθρώπων ανίκανων να υπερασπιστούν τη ζωή τους, αφού είναι γέροντες μοναχικοί, φοβισμένοι, αδύναμοι.
Ας προβάλλουμε τη νεολαία μας, που κάθε τόσο μας δίνει μηνύματα με την εφευρετικότητά της, τον δυναμισμό της, με τους τρόπους που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την πλούσια γη μας. Να προβάλλουμε τα φυσικά μας πλούτη, τα προϊόντα της χώρας μας, το λάδι, τα εσπεριδοειδή, τα λαχανικά μας, την πλούσια παραγωγή των κηπευτικών μας, με συσκευασίες έξυπνες που τραβούν την προσοχή και τρελαίνουν τους ξένους επισκέπτες της πατρίδας μας.
Δεν είναι μόνο ο τουρισμός πηγή πλούτου, είναι και το ανθρώπινο δυναμικό, τα νιάτα, που μπορούν να κάνουν θαύματα με μια μικρή υποστήριξη. Μόνοι μας θα βγούμε απ’ το τέλμα της ανυπαρξίας στην οποία όλοι έχουμε πέσει μακαρίως, ενώ συγχρόνως ασφυκτιούμε και γκρινιάζουμε από τα οικονομικά βάρη και τη μίζερη ζωή. Δεν υπάρχουν μόνο εγκλήματα, λεηλασίες, ναρκωτικά, δεν μπορεί να μη συμβαίνει κάτι καλό κάπου, σε όλη τη Γη, που μπορεί να προβάλλουμε για να τονώσουμε το ηθικό μας.
Πρέπει να γαληνέψουμε, να σταματήσουμε να φτάνουμε στα άκρα και να δημιουργούμε συνθήκες πολέμου, όχι μόνο η χώρα μας, αλλά όλος ο κόσμος, που έχει μπλεχτεί σε διαμαρτυρίες ανεξέλεγκτες, δίκαιες, αλλά ακραίες. Κάποτε σκέφτομαι πως και οι φυσικές καταστροφές που πλήττουν τη γη, αφήνοντας πίσω τους πολλές φορές ανθρώπινα θύματα, ίσως να προκαλούνται από το χέρι ενός αόρατου τιμωρού, που προσπαθεί να ξυπνήσει την ανθρωπότητα από τη φθορά και να θυμίσει ότι τίποτε δεν είναι μόνιμο και όλα μπορεί να χαθούν, ότι όλα μπορεί να αναγεννηθούν με την επικράτηση της λογικής.