Π. Αδαμίδης: «Κίτρινα γιλέκα» και παλιές συνταγές
Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Τα «κίτρινα γιλέκα» είναι κομμάτι της πολιτικής επικαιρότητας. Όχι μόνο επειδή απλά λαμπυρίζουν. Η διάρκεια στις κινητοποιήσεις τους, η αποδοχή που στο ξεκίνημα τουλάχιστον φαινόταν να απολαμβάνουν αλλά και η βιαιότητα στη δράση τους τα ανέδειξαν γρήγορα στην κορυφή των ειδήσεων.
Η λευκή πετσέτα που έριξε ο γάλλος Πρόεδρος μόλις πριν από λίγες μέρες, ανακαλώντας αντιδημοφιλείς φόρους και μοιράζοντας χριστουγεννιάτικα δώρα και επιδόματα, κάθε άλλο παρά εξάλειψε το φαινόμενο. Έδειξε πόσο ρηχός και αδύναμος ήταν ο σχεδιασμός του και άνοιξε την όρεξη σε ανάλογα φαινόμενα. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως άλλα «γιλέκα», ακόμα και αν μαζευτούν τα «κίτρινα» (ενδεχόμενο συζητήσιμο), δεν θα επαναλάβουν με την πρώτη ευκαιρία το επιτυχημένο μοντέλο διεκδικήσεων;
Το σίγουρο συμπέρασμα από τις γαλλικές κινητοποιήσεις είναι πως τα προβλήματα και υπάρχουν και είναι οξύτατα. Ναι μεν οι Γάλλοι έχουν παράδοση στις μαχητικές διαδηλώσεις και τις εξεγέρσεις -ας μην ξεχνάμε ότι η Γαλλική Επανάσταση του 1789 έθεσε τις βάσεις της Αστικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας-, αλλά το φαινόμενο της κοινωνικής δυσθυμίας είναι πανευρωπαϊκό. Είναι αποτέλεσμα αποτυχημένων επιλογών δημοσιονομικής πειθαρχίας, δυσεξήγητων και ξένων με τη φιλοσοφία της Ενωμένης Ευρώπης.
Το ευρωπαϊκό πρότζεκτ δημιουργήθηκε για να φέρει ανάπτυξη, να βελτιώσει τις ζωές των ευρωπαίων πολιτών και να εξαλείψει όλες τις παθογένειες που προκαλούν κοινωνική αναταραχή, ευνοούν τους δημαγωγούς και οδηγούν στις συγκρούσεις. Κοινωνικές και μεταξύ κρατών. Απλά μαθήματα πολιτικής, που οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι φαίνεται να αγνοούν και να περιφρονούν. Συμπεριφορά που δείχνει απόσταση –ακόμα και χάσμα– με την κοινωνία σε κάθε κράτος-μέλος και δαιμονοποιεί τις Βρυξέλλες.
Μέσα σε ένα τέτοιο αρνητικό υπόβαθρο δεν μπορεί να λησμονηθεί ότι αφορμή για τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη ήταν η αύξηση της τιμής των τροφίμων στην Τυνησία. Ο πολιτικός μύθος θέλει έναν μικρέμπορο να αυτοπυρπολείται μέσα στην απόγνωσή του και να δίνει το έναυσμα για τη διάδοσης μιας φλόγας που συντάραξε τον αραβικό κόσμο και όλη τη γεωπολιτική του γειτονιά.
Αντιστοιχίες σε μικρότερο βαθμό υπάρχουν και σε πρόσφατες αναταραχές σε αφρικανικά κράτη, ενώ απετέλεσαν την απαρχή κοινωνικών εξελίξεων σε όλη την ιστορική διαδρομή. Ακόμα και απέναντι σε απολυταρχικά καθεστώτα, που βρίσκονται στον αντίποδα του σύγχρονου γαλλικού κράτους, που εξακολουθεί να έχει ένα από τα καλύτερα συστήματα κοινωνικών παροχών.
Πρώτο και άμεσο βήμα η αναθεώρηση του «ευαγγελίου» της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Που ούτως ή άλλως δεν τηρείται. Κραυγαλέα απόδειξη ότι τα ισχυρά βόρεια κράτη έχουν υπερπλεονάσματα, που δεν επιτρέπονται. Ενώ κράτη του Νότου, όπως η Ιταλία και πλέον η Γαλλία, αναζητούν ανάσες, που λείπουν απελπιστικά από τη χώρα μας.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, το κίτρινο είναι το χρώμα της φωτιάς. Και όταν η φωτιά ξεκινήσει δεν ξεχωρίζει σύνορα και χώρες. Οι δε συνέπειές της είναι μη αναστρέψιμες.
Φωτό: newsbomb.gr