Ν. Στραβελάκης: Στη χώρα της Καρέτα – Καρέτα έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στην Καρέτα και την Καρέτα…
Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Oι αβεβαιότητες, στην Ευρώπη της κρίσης, αυξήθηκαν σημαντικά. Συγκεκριμένα, τα «κίτρινα γιλέκα» στην επιδίωξη συντονισμού με τους μαθητές και τα συνδικάτα, που κινητοποιούνται επίσης, υιοθέτησαν μεταξύ άλλων ανοιχτά θέσεις υπέρ της αποχώρησης της Γαλλίας από το ευρώ και την ΕΕ.
Ο Μακρόν στην προσπάθειά του να αποτρέψει την ενοποίηση των κινημάτων έταξε 100 ευρώ αύξηση στον κατώτατο μισθό για να εισπράξει την κριτική των γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Οι τελευταίοι είπαν ότι οι παραχωρήσεις αυτές μπορεί να εκτροχιάσουν τον προϋπολογισμό της Γαλλίας, φοβούμενοι προφανώς ότι ο συμβιβασμός της κυβέρνησης μπορεί να πυροδοτήσει μισθολογικές διεκδικήσεις σε όλη την Ευρώπη.
Όμως οι εξελίξεις δεν έμειναν μόνο στο επίπεδο των κινημάτων. Η αντικατάσταση της κ. Μέρκελ στην ηγεσία του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος άφησε πίσω ένα διχασμένο κόμμα. Στο πρόσωπο της αποχωρούσας καγκελαρίου έχουμε την παραδοχή της αποτυχίας της πολιτικής διαχείρισης της τρέχουσας κρίσης από την πλευρά της αστικής τάξης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει εναλλακτικό αφήγημα.
Στο επίπεδο της οικονομίας αυτό φάνηκε και από την αναγγελία της ολοκλήρωσης του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης από τον κ. Ντράγκι. Παρόλο που προσπάθησε να διασκεδάσει τις ανησυχίες, τονίζοντας ότι θα αναχρηματοδοτήσει ο ίδιος τα ομόλογα (κρατικά και εταιρικά) αξίας περίπου 3,3 τρισ., που βρίσκονται πλέον στο χαρτοφυλάκιο της ΕΚΤ, τα χρηματιστήρια βρέθηκαν για μια ακόμη εβδομάδα στο κόκκινο.
Κυρίως βέβαια τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, που καταγράφουν απώλειες για το 2018 που κυμαίνονται από -9% στο Λονδίνο στο -17% περίπου στον γερμανικό DAX, που ξεπέρασε ακόμη και το χρηματιστήριο της Αθήνας, που χάνει 16% από την αρχή της χρονιάς. Τέλος, η Αγγλία βρίσκεται σε μια πολιτική κρίση διαρκείας, αφού, απ’ ό,τι φαίνεται, η κυβέρνηση της κ. Μέι δεν μπορεί να διαχειρισθεί την πολιτική του Brexit. Το αδιέξοδο αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι η κ. Μέι από τη μια αντιμετώπισε επιτυχώς την πρόταση μομφής που της έκαναν τα μέλη του κόμματός της και από την άλλη αποφάσισε να αναβάλει την κατάθεση του σχεδίου που διαπραγματεύθηκε για το Brexit, αφού δεν διαθέτει την απαιτούμενη πλειοψηφία.
Η Αγγλία μοιάζει από τη μία να μην μπορεί ούτε να προχωρήσει μπροστά, ολοκληρώνοντας την αποχώρησή της από την ΕΕ, ενώ από την άλλη δεν μπορεί να επιστρέψει πίσω σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που κλυδωνίζεται από τις έντονες αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Είναι μια απόδειξη ότι η αποχώρηση από την ΕΕ πολύ δύσκολα μπορεί να αποτελέσει λύση στο πλαίσιο νεοφιλελεύθερων πολιτικών και η υλοποίησή της απαιτεί τη ριζική αναμόρφωση της πολιτικής ατζέντας.
Σε αυτό το περιβάλλον υπάρχει μια χώρα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση δραπετεύοντας από την πραγματικότητα. Αυτή βέβαια δεν είναι άλλη από την Ελλάδα, που μπαίνει σε ανοιχτή προεκλογική περίοδο, μετά την απόφαση του κ. Τσίπρα να προχωρήσει σε συγκέντρωση στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο της Θεσσαλονίκης και τον κ. Μητσοτάκη να δίνει χαρακτήρα πανστρατιάς στο συνέδριο του κόμματός του. Όλα αυτά θα είχαν κάποιο νόημα αν στο πλαίσιο αυτών των συγκεντρώσεων συζητούνταν κάποιο πολιτικό πρόγραμμα διεξόδου.
Όμως ο μεν κ. Τσίπρας έχει αποφασίσει να πολιτευθεί στη βάση ότι η υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων στη μεταμνημονιακή εποχή θα φέρει τη μη εφαρμογή επιπλέον μέτρων, όπως η περικοπή των συντάξεων, και ίσως και κάποιες ελαφρύνσεις, ο δε κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να μας πείσει ότι η λύση βρίσκεται στις φοροαπαλλαγές που ο ίδιος θα διαπραγματευθεί με την ΕΕ. Ο λαός στη χώρα της Καρέτα – Καρέτα μοιάζει να καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην Καρέτα (Τσίπρας) και την Καρέτα (Μητσοτάκης), αφού και οι δύο διαγκωνίζονται για το ποιος είναι ο καταλληλότερος για την εφαρμογή μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που βρίσκεται σε ανοιχτή κρίση σε όλη την ΕΕ.
Το αδιέξοδο είναι πολύ μεγάλο και για την κάλυψή του επιστρατεύονται εθνικισμοί, οικονομικά σκάνδαλα και οι απαραίτητοι περιφερειακοί πουθενάδες των κομμάτων του Καμμένου, του Λεβέντη και του Ποταμιού, που πλασάρονται ως οι μελλοντικές πολιτικές λύσεις για να κυβερνηθεί ο τόπος. Αυτό παρακολουθήσαμε την περασμένη βδομάδα στη Βουλή και αυτό θα αντιμετωπίσουμε και την επόμενη, με αφορμή συγκεντρώσεις, αντισυγκεντρώσεις συνέδρια και επεισόδια. Το ερώτημα είναι: Μέχρι πότε θα το ανεχθούμε;