Ας σταματήσουν να κάνουν όνειρα…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Λοιπόν, πιο πονηρό και συγχρόνως συμπαθητικό πρόσωπο από το πρόσωπο του Ζάεφ, του σκοπιανού πρωθυπουργού, δεν έχω ξαναδεί. Μάστορας στο παιχνίδι των διεκδικήσεων, μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, που μοιάζει να διαφημίζει οδοντόκρεμα, στην αρχή ψιθύριζε τους ευσεβείς του πόθους και έπειτα ξεθάρρεψε και άρχισε με τη μορφή του μεγάλου πορθητή να τάζει λαγούς με πετραχήλια στον λαό του, έναν λαό πορωμένο για την αναγνώριση της υπόστασής του, με ψεύτικο όνομα και ιστορία γραμμένη σύμφωνα με τις επιδιώξεις του. Και εμείς, οι στωικοί δεινοπαθούντες Έλληνες, τι κάνουμε γι’ αυτό και τι περιμένουμε;
Τον βοηθήσαμε να ψηφισθεί η Συμφωνία των Πρεσπών από τους συμπατριώτες του. Και έπειτα τι προσμένουμε; Είναι δυνατόν να μην αγανακτούμε, όταν ακούμε αυτόν τον λιλιπούτειο Σλάβο να συνεχίζει να χρησιμοποιεί το όνομα «Μακεδονία» και να υπόσχεται ότι στα σχολεία μας θα διδάσκεται η «Μακεδονική γλώσσα». Ονειρεύεται κράτος με διέξοδο στη θάλασσα και πιστεύει ότι με επιμονή και υπομονή θα κερδίσει στον απώτερο χρόνο ό,τι ζητούν οι συμπατριώτες του.
Ποιος θα σηκώσει το ανάστημά του σ’ αυτές τις υποσχέσεις, που, για όποιον λόγο και αν λέγονται, θίγουν ανυπόφορα τη δική μας υπόσταση; Θα αφήσουμε αυτές τις υποσχέσεις του Ζάεφ να φυτρώσουν σε γυμνό χωράφι; Για να κερδίσουμε τι; Τι κερδίζουμε και δεν το ξέρουμε;
Είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα περιβάλλον εχθρικό και άκρως επικίνδυνο. Άλλωστε δεν πρέπει ξεχνάμε τις απειλές των Αλβανών. Σκεφθείτε ότι προσπαθώντας να υποβαθμίσουν τον φόνο του νεαρού Έλληνα Κατσίφα οργάνωσαν αντιδιαμαρτυρία για τους αλβανούς κλέφτες και κακοποιούς που σκοτώθηκαν στην Ελλάδα, αφού έλαβαν ότι τους άξιζε, ενώ βρέθηκε και ένας αξιωματικός του στρατού να τους επαινεί και να τους υπόσχεται ότι ο στρατός είναι μαζί τους αν οι Έλληνες κάνουν πόλεμο.
Οι Έλληνες δεν είναι επιθετικός λαός, αλλά θα μπορούσαν να απελάσουν όλους τους Αλβανούς που βρίσκονται στη χώρα με όμορφο τρόπο, ειρηνικό και ευγενικό, όπως αρμόζει σ’ αυτήν την κουκίδα γης που διαρκώς δημιουργεί προβλήματα, πιέζει, ενοχλεί. Οι Αλβανοί μισούν ένα έθνος που τους έδωσε και τους δίνει δουλειά και ζωή με καλύτερες συνθήκες από εκείνες της πατρίδας τους, που εξακολουθεί να είναι ένα υποβαθμισμένο κράτος, εκεί όπου πολλά χωριά ακόμα δεν έχουν φως και νερό, σε μια κατάσταση προπολεμική, χωρίς δρόμους, ενώ οι άνθρωποι μένουν σε καλύβες, όπου η διαβίωση είναι απαράδεκτη. Τα μόνα που ξεχωρίζουν είναι τα χωριά της Βορείου Ηπείρου, γιατί είναι ελληνικά , αφού οι Έλληνες, ακόμα και απροστάτευτοι απ’ τη μάνα πατρίδα, είναι δημιουργικοί και νοικοκυραίοι.
Ας σταματήσουν λοιπόν να ονειρεύονται, γιατί τα όνειρα μόνο φρούδες ελπίδες καλλιεργούν. «Οι νεολαίοι μας», μου είπε Αλβανίδα που εργάζεται στο σπίτι μου, «είναι πολύ εθνικιστές». Σοβαρά της απάντησα «μπράβο που έχουν τέτοιο πάθος για την πατρίδα τους, όμως μην ξεχνάς ότι αυτός που δεν μιλάει είναι πιο επικίνδυνος και κατά βάθος ικανός να εκμηδενίσει με συνοπτικές διαδικασίες τις εδαφικές διεκδικήσεις και ας ακούει σιωπηλός τις παράλογες απαιτήσεις των γειτόνων, που επειδή έπιασε η ψείρα τους αίμα παριστάνουν τον Οδυσσέα». Έναν Έλληνα, ή όχι, πολυμήχανο, δυνατό, ικανό και ανίκητο. Αυτοί είναι οι Έλληνες και ας μην το ξεχνά κανείς.