Μια ζωή αδηφάγοι και αχόρταγοι…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Θα ήθελα πολύ να ήμουν σε θέση να γράψω για γεγονότα χαρούμενα, καμωμένα από έναν κόσμο αλλιώτικο. Από έναν κόσμο όπου οι θάνατοι μικρών παιδιών δεν υπάρχουν, που η ηρεμία, η γαλήνη, η τάξη και η ομόνοια κρατούν δεμένες τις γενιές που υπάρχουν αλλά και εκείνες που έρχονται, ώστε να είναι προετοιμασμένες με ένστικτα προβάτου και όχι λύκου που είναι έτοιμος να κατασπαράξει ό,τι καθαρό και γερό υπάρχει.
Όμως, δυστυχώς, η σημερινή τρέλα που κυριαρχεί, η ψεύτικη αγάπη προς τον διπλανό, τα απρόσωπα ιδρύματα που βοηθούν την άμοιρη ζωή όλων μας δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Τρέχει ο κοσμάκης, που έχει περάσει στο κορμί του η φτώχεια και η πείνα, να βοηθήσει. Να δείξει την παρουσία του στον συνάνθρωπό του, και ας μετρά στην τσέπη του ελάχιστα ευρώ. Βουνό ο ρουχισμός, τρόφιμα και τσαντούλες με μακαρόνια, γάλα, ψωμί, φάρμακα.
Και όλα αυτά τι τύχη έχουν; Θα έπρεπε να ξέρουμε πού δίνονται όλα αυτά και να αισθανθούμε ότι αγγίζουν γυμνά σώματα, άδεια στομάχια, παγωμένα παιδιά. Και όλες αυτές οι προσπάθειες, έστω και μισοτελειωμένες, για βοήθεια βουλιάζουν μέσα στις απειλές των εχθρών μας, που έτσι ξαφνικά άρχισαν να έχουν απαιτήσεις από μια αδύναμη Ελλάδα.
Έχω την εντύπωση ότι ζηλεύουν τις τελευταίες εξελίξεις στις θάλασσές μας και ζητούν μερίδιο. Πάντα κάτι θα ζητούν από αυτήν την πατρίδα, που αγωνίζεται χρόνια ατελείωτα να σταθεί όρθια μέσα σε έναν κόσμο υψηλών συμφερόντων. Αδηφάγοι, αχόρταγοι, αν μπορούσαν να έχουν όλο τον πλανήτη δικό τους θα ήταν ευτυχισμένοι. Μάλλον όχι όμως. Πιστεύω ότι θα γύρευαν και ένα άλλο αστέρι να κατακτήσουν, με την αγωνία ποιος θα προλάβει πρώτος. Και καλά οι μεγάλοι.
Το γελοίο όμως είναι πως ξεσηκώθηκαν και τα παρασάνταλα Σκόπια και η Αλβανία και ζητούν. Τι ζητούν; Τη γη μας. Αυτήν τη γη που αγωνιστήκαμε να κρατήσουμε ως κόρη οφθαλμού με νύχια και με δόντια. Και δεν είναι μόνο αυτό, απειλούν κιόλας, σαν τους Τούρκους, που γιόρτασαν στις 29 Οκτωβρίου την ίδρυση του τουρκικού κράτους το 1923. Δηλαδή έναν χρόνο μετά τον ξεριζωμό των Ελλήνων (το 1922).
Τον Νοέμβρη του 1923. Αυτό και μόνο δηλώνει ότι τουρκικό κράτος δεν υπήρχε, παρά μόνο μια αγέλη άγριων αιγοπροβάτων, που κοίταζε να γίνει κράτος μιμούμενο τους Έλληνες, που λάμπρυναν με την παρουσία τους τα παραθαλάσσια της Μικράς Ασίας. Και τώρα θεωρούν τον εαυτό τους τέταρτη δύναμη παγκοσμίως. Μετά την Κίνα.
Προσπαθούν μάλιστα να επιβάλλουν αυτήν την άποψη παίζοντας παιχνίδια με τη συμμετοχή τους στον πόλεμο της Συρίας, αφανίζοντας νέους, γέρους, παιδιά. Και από την άλλη ο Ταγίπ να εμφανίζεται ειρηνοποιός και οπαδός της ειρήνης. Το πιο άσχημο παιγνίδι αυτού του μεγαλομανούς ηγέτη είναι να στέλνει στις πλαστικές βάρκες οικογένειες ολόκληρες στην Ελλάδα, που πνίγονται μέσα στην αγριεμένη θάλασσα, με τα τεράστια κύματα να ρουφούν ψυχές, βλέποντας τα ελληνικά νησιά σαν σανίδα σωτηρίας. Τι ελπίζουν, αλήθεια; Δουλειά, ένα καλό σπίτι, σχολείο για τα παιδιά τους, τι; Ή ελπίζουν ότι με τον καιρό το Ισλάμ θα κατακτήσει την Ευρώπη, αλλάζοντάς την εκ θεμελίων;