Π. Νεάρχου: Κίνδυνος για ένα νέο τσουνάμι μεταναστεύσεως
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση του ΟΗΕ
Τα καραβάνια μεταναστών που έφτασαν στα σύνορα των ΗΠΑ στο Μεξικό, μετά από πορεία 4.000 χλμ., ίσως να άκουσαν και να πίστεψαν τις επαγγελίες του Παγκόσμιου Συμφώνου του ΟΗΕ για τη Μετανάστευση (UN Global Compact for Migration), του οποίου επίκειται η επικύρωση την 11η Δεκεμβρίου 2018, σε Διεθνή Διάσκεψη στο Μαρόκο.
Το Σύμφωνο, υπό συγκεκαλυμμένους όρους και με προβλεπόμενη εθελοντική και όχι υποχρεωτική δέσμευση των κρατών-μελών, επαγγέλλεται το «δικαίωμα» στη μετανάστευση και την ελεύθερη εγκατάσταση όσων το επιθυμούν σε χώρα της επιλογής τους! Αντιλαμβάνεται κανείς ποιο νέο διεθνές τσουνάμι μεταναστεύσεως μπορεί να δημιουργηθεί μετά την επικύρωση του Διεθνούς Συμφώνου.
Η συζήτηση και η προκαταρκτική έγκριση του Συμφώνου έγινε κάτω από όρους αδιαφορίας και συσκοτίσεως σε ό,τι αφορά τους πραγματικούς του στόχους. Σ’ αυτό βοήθησε η συγκαταβατική αντιμετώπιση του ΟΗΕ, από πολλές χώρες, ως ενός τόπου όπου λέγονται και γράφονται πολλά, χωρίς να έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία. Όταν όμως οι χώρες-μέλη συνειδητοποίησαν το πραγματικό περιεχόμενο του Συμφώνου αυτού και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει, με τη μορφή μιας νέας, μαζικής, ανεξέλεγκτης μεταναστεύσεως, άρχισαν η μία μετά την άλλη να αποσύρονται απ’ αυτό.
Η αρχή έγινε από τις ΗΠΑ, οι οποίες, ήδη από τον προηγούμενο χρόνο, απεσύρθησαν από οποιαδήποτε διαδικασία επικυρώσεως ενός τέτοιου Συμφώνου, με απόφαση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Ακολούθησαν στη συνέχεια η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Τσεχία, το Ισραήλ, η Αυστραλία, η Ελβετία. Ο κατάλογος αναμένεται να αυξηθεί μέχρι την ημέρα της επικυρώσεως του Συμφώνου, την 11η Δεκεμβρίου.
Πώς άρχισε η συζήτηση ενός τέτοιου Συμφώνου στον ΟΗΕ και πώς εγκρίθηκε προκαταρκτικά από 193 χώρες; Η διαμόρφωση και η έγκριση ενός τέτοιου Συμφώνου δείχνει πόσο εύκολα μπορούν να παρθούν αποφάσεις, κυριολεκτικά πίσω από την πλάτη των λαών, κάτω από θολούς όρους ανθρωπιστικής δήθεν πολιτικής και ολοκληρωμένης παρεμβάσεως του ΟΗΕ για διεθνή συνεργασία στην προκειμένη περίπτωση στο θέμα της μεταναστεύσεως.
Η αρχή έγινε τον Απρίλιο του 2017. Τον επόμενο χρόνο, στις 19 Σεπτεμβρίου, έγινε η λεγόμενη Διακήρυξη της Νέας Υόρκη για τους Πρόσφυγες και Μετανάστες, η οποία προσυπεγράφη από 193 χώρες! Η Διακήρυξη έθεσε ως κύριο θέμα «την αναγνώριση της ανάγκης για μια συνεκτική προσέγγιση της ανθρώπινης κινητικότητας και αναβαθμισμένη συνεργασία σε παγκόσμιο επίπεδο». Οι στόχοι της συνεργασίας αυτής πρέπει, κατά τη Διακήρυξη, να είναι οι εξής:
• Η αναγνώριση της ασφάλειας, της αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών όλων των μεταναστών, άσχετα με το καθεστώς του καθενός.
• Η υποστήριξη των χωρών που διασώζουν, υποδέχονται και φιλοξενούν έναν μεγάλο αριθμό μεταναστών.
• Η αφομοίωση των μεταναστών.
• Η καταπολέμηση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και των διακρίσεων.
• Η ανάπτυξη, μέσω μιας διακρατικής διαδικασίας, μη δεσμευτικών αρχών και εθελουσίων κατευθυντηρίων γραμμών σχετικά με τη μεταχείριση των μεταναστών, μέσω της εντάξεως του Διεθνούς Οργανισμού για τη Μετανάστευση (ΙΟΜ) στον ΟΗΕ και μέσω της αναπτύξεως ενός Παγκόσμιου Συμφώνου (Global Compact) για ασφαλή, εύτακτη και κανονική μετανάστευση.
Ειδικότερα, οι στόχοι του Παγκόσμιου Συμφώνου καθορίζονται στη Διακήρυξη ως εξής:
• Η αντιμετώπιση όλων των όψεων της διεθνούς μεταναστεύσεως, περιλαμβανομένης της ανθρωπιστικής, της αναπτυξιακής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
• Η ουσιαστική συμβολή στην παγκόσμια διακυβέρνηση και η αναβάθμιση του συντονισμού για τη διεθνή μετανάστευση. (Ο στόχος αυτός είναι ιδιαίτερα ενδεικτικός των ιδεολογικών καταβολών και κινήτρων της πρωτοβουλίας για τη διαμόρφωση του Παγκόσμιου Συμφώνου για τη Μετανάστευση. Η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι ο υψηλός στόχος της λεγόμενης παγκοσμιοποιήσεως.)
• Η παρουσίαση ενός διεθνούς πλαισίου για μια συνεκτική διεθνή συνεργασία για τους μετανάστες και την ανθρώπινη κινητικότητα.
• Ο καθορισμός μιας σειράς πρακτικών υποχρεώσεων, μέσων υλοποιήσεως και ενός πλαισίου για την παρακολούθηση και συμμόρφωση των πολιτικών των χωρών-μελών σχετικά με τη διεθνή μετανάστευση σ’ όλες τις διαστάσεις της.
Ο στόχος αυτός έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί αναφέρεται πλέον όχι σε γενικές διακηρύξεις που δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα αλλά σε συγκεκριμένες υποχρεώσεις και πολιτικές των χωρών-μελών. Η ανάληψη ευθύνης από τα κράτη-μέλη θέτει καίρια ερωτήματα για το περιεχόμενο του Συμφώνου αυτού:
• Η μετανάστευση, δηλαδή, οποιουδήποτε σε οποιαδήποτε χώρα είναι κατοχυρωμένο διεθνές «δικαίωμα», το οποίο κάθε χώρα, που προσυπογράφει το Σύμφωνο, πρέπει να αποδεχθεί και να εφαρμόσει;
• Διαγράφεται, με το Σύμφωνο αυτό, οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ νόμιμου και παράνομου μετανάστη και αναγνωρίζεται γενικά σε όλους το «δικαίωμα» στη μετανάστευση και στην εγκατάσταση σε μία χώρα;
Δεν είναι απορίας άξιο ότι, μπροστά στα ερωτήματα αυτά, άρχισαν πολλές χώρες, η μία μετά την άλλη, να παίρνουν αποστάσεις από το Σύμφωνο που προσυπέγραψαν αρχικά, με την ιδέα ότι αυτό είναι μια άλλη Πλατωνική Διακήρυξη του ΟΗΕ, χωρίς οποιαδήποτε πρακτική εφαρμογή.
Τι θα κάνει η χώρα μας, που ήδη αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα και χωρίς το Διεθνές αυτό Σύμφωνο και επιπλέον αντιμετωπίζει εθνική απειλή στην ασφάλειά της και μια αδιέξοδη καταστροφική οικονομική κατάσταση; Ο καθένας μπορεί να μαντέψει ότι η σημερινή κυβέρνηση θα σπεύσει να επικυρώσει το Σύμφωνο και να το χρησιμοποιήσει μάλιστα ως διεθνές άλλοθι για να δικαιολογήσει την ανυποχώρητη εμμονή της στην πολιτική των ανοικτών συνόρων, παρά τα τραγικά προβλήματα και τους κινδύνους που δημιουργεί η πολιτική αυτή.
Η εφαρμογή όσων προβλέπει το Διεθνές Σύμφωνο για τη Μετανάστευση θα πολλαπλασιάσει τις περιβόητες μεταναστευτικές «ροές» στη χώρα μας και θα επιδεινώσει, σε ασύλληπτο βαθμό, τα σημερινά προβλήματα. Η κυβέρνηση πρέπει να εγκαταλείψει τις καταστροφικές ιδεοληψίες της, που απορρίπτονται από τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, και να αναγνωρίσει ότι η συνέχιση της σημερινής πολιτικής και η επιδείνωσή της με την προσυπογραφή του Διεθνούς Συμφώνου για τη Μετανάστευση θα οδηγήσει τη χώρα σε πλήρη υπονόμευση της εθνικής της φυσιογνωμίας και ταυτότητας.
Φωτο: cnn.gr