Έχουμε ανάγκη τον Ατρόμητο

Του
ΜΙΧΑΛΗ ΦΟΥΣΤΕΡΗ

Εντυπωσιάζει ο Ατρόμητος. Μια ομάδα από τις δυτικές συνοικίες, χωρίς τη λάμψη (και τον κόσμο) του άλλοτε κραταιού ΠΟΚ ή την οικονομική ευρωστία πλέον του πρωτοπόρου ΠΑΟΚ. Μα με οργάνωση θαυμαστή, μεράκι αυθεντικό και μαζί όλα εκείνα τα ιδανικά της περιοχής:

Αξιοπιστία, πείσμα, πάθος και μπέσα. Ρόλο φυσικά έχει παίξει ο προπονητής, ο σοβαρός όσο και αθόρυβος Νταμίρ Κάναντι, που από πέρυσι κιόλας συστήθηκε στο πανελλήνιο ως άνθρωπος του έργου και των πράξεων. Με τους «κυανόλευκους» φέτος να σαρώνουν όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και εξωαγωνιστικά, κάνοντας στάχτη τυχόν κακόβουλες φήμες, που είθισται να επιχειρούν κάθε φορά να σπιλώσουν εκείνον που διακρίνεται και ξεχωρίζει.

Ουδείς γνωρίζει αν οι Περιστεριώτες θα γίνουν ποτέ ή κάποτε η Λέστερ της Ελλάδας. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα εγχείρημα που αναπτύσσεται με υγεία και, κυρίως, χτίζεται πάνω σε γερές βάσεις. Και μακάρι το κοινό τους να τους συνδράμει ακόμη πιο θερμά και με τη συμπαράσταση που τους αξίζει. Διότι, και ως έθνος, έχουμε ανάγκη από τέτοιες κυψέλες ποδοσφαιρικού-αθλητικού ιδεώδους. Έχουμε ανάγκη από προσπάθειες που δεν στηρίζονται μόνο στο χρήμα και το υλικό υπόβαθρο, αλλά ιδίως στην προσωπική φλόγα και το στοίχημα για υπέρβαση. Με απλά λόγια, έχουμε ανάγκη τον Ατρόμητο. Για να ελπίζουμε.