Μάκης Κουρής: Δεν μπορεί να είναι αυτή η Ελλάδα…
Αρνείσαι να συμβιβασθείς…
Να κλείσεις τα μάτια…
Δεν γίνεται να μην κυλήσουν τα δάκρυα…
Να μην εξοργισθείς…
Να πεις, τι με νοιάζει εμένα, αρκεί να περνάω εγώ καλά κι ας βουλιάξουν οι άλλοι…
Να μην επαναστατήσεις,
να μη φωνάξεις: Πού πάμε;
Να μην τρέξεις εκεί όπου
ο πόνος είναι βαρύς. Να μη βοηθήσεις
με ό,τι μπορείς.
Δεν μπορεί να είναι αυτή η Ελλάδα…
Να έχει χαθεί η ανθρωπιά από αυτούς που κρατούν τα κλειδιά της χώρας. Από αυτούς που έχουν αποστολή να είναι κοντά στον συνάνθρωπό μας, σε αυτόν που έχει μεγάλο πρόβλημα επιβίωσης, που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά του.
Δεν μπορεί οι κατέχοντες την εξουσία, σε όποιο πόστο κι αν είναι, να τα μετρούν όλα με το χιλιοστό, με το άψυχο γράμμα του νόμου… Γιατί πίσω από αυτό υπάρχουν ζωές, ψυχές μικρών παιδιών που δεν φταίνε σε τίποτε, που η ζωή τούς φέρθηκε σκληρά, άδικα…
Δύο γεγονότα σημάδεψαν την εβδομάδα που πέρασε. Δύο γεγονότα συγκλονιστικά, που δεν άφησαν αδιάφορο κανέναν πολίτη της χώρας… Δεν είναι δυνατόν να είναι η Ελλάδα σε εκείνη τη φωτογραφία από το Κολαστήριο στα Λεχαινά με τα ξύλινα κλουβιά, μέσα στα οποία δεν βρίσκονται πουλάκια αλλά αθώες παιδικές ψυχούλες… Παιδιά που τα αδίκησε η φύση. Και το αδίκημα που έκαναν είναι ότι γεννήθηκαν με αξεπέραστα προβλήματα, για τα οποία δεν φταίνε. Και είναι καταδικασμένα να ζουν σε αυτήν τη φυλακή… Αυτόματα λες ότι δεν μπορεί να είναι αυτή η Ελλάδα μας. Ότι δεν μπορείς να μην είσαι κοντά σε αυτά τα παιδιά. Να φτιάξεις τις κατάλληλες συνθήκες ώστε όσο θα ζήσουν να μη νιώθουν ότι είναι στην απομόνωση. Να υπάρχει κάθε μέρα ένα χαμόγελο και ένα χάδι για αυτά…
Δεν μπορεί να είναι η Ελλάδα αυτή που στέλνει στα κάτεργα για δέκα χρόνια έναν «Γιάννη Αγιάννη» των παιδικών μας χρόνων που έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί, μια 53χρονη καθαρίστρια από τον Βόλο η οποία παραποίησε το πιστοποιητικό που είχε πάρει από το σχολείο της, ώστε να φαίνεται ότι έχει τελειώσει το Δημοτικό, ενώ είχε πάει μέχρι την Ε’ Τάξη, προκειμένου να προσληφθεί το 1996 ως καθαρίστρια σε παιδικό σταθμό του Βόλου, όπου εργάστηκε για 18 χρόνια για να ζήσει τα δύο της παιδιά γιατί ο άνδρας της είχε προβλήματα υγείας. Πιάσανε τον μεγάλο κακούργο! Από το αυτί και στο σκαμνί. Και η Ελληνική Δικαιοσύνη, που κλείνει τα μάτια στο μεγάλο κλέψιμο της χώρας, με τις μίζες να πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου και τον λογαριασμό να τον πληρώνουν οι πολίτες, τα άνοιξε διάπλατα και έβγαλε το άχτι της στην καθαρίστρια, που είχε την ατυχία να είναι… ανώνυμη, καταδικάζοντάς τη σε δέκα χρόνια φυλακή, κάνοντας (πάλι καλά)… έκπτωση από την πρωτόδικη απόφαση, που ήταν δεκαπέντε χρόνια. Και, δυστυχώς, «ο μυλωνάς δεν μπορεί να πει ότι υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»…
Δεν μπορεί να είναι αυτή η Ελλάδα, με το Κολαστήριο των παιδιών με ειδικές ανάγκες και με τους δικαστές που βγάζουν ανάλγητες αποφάσεις, οι οποίες κάθε άλλο παρά συμφωνούν με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Απόδειξη, το ότι δεν υπήρξε πολίτης που να μην αγανάκτησε… Και τέτοιες αποφάσεις τις πληρώνει η Δικαιοσύνη…
Φωτό: lifo.gr