Γ. Παπαγιαννόπουλος: Ελληνική εθνική μειονότητα στην Αλβανία, βορειοηπειρωτικό ζήτημα, στα αζήτητα!

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Αρχιτέκτονα – Συγγραφέα,
Μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής
του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης
των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
e-mail: [email protected]

Έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου, με αφορμή τη δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα, μερικές από τις εκκρεμότητες που αφορούν τις ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Σήμερα, με αφορμή την παράδοση, εντέλει, της σορού του νεκρού -δολοφονημένου- μετά από δέκα (!) μέρες στην οικογένειά του και την κηδεία του στο χωριό του, στους Βουλιαράτες, θα συνεχίσω με ορισμένες επιπλέον επισημάνσεις (τις οποίες άλλωστε κάνουν και οι βορειοηπειρωτικοί σύλλογοι):

Δικαίωμα ανάρτησης σημαίας
Ο πρώην υπουργός Παιδείας της χώρας μας αγνοεί (!) ότι στην Αλβανία υπάρχει ελληνική εθνική μειονότητα, αναγνωρισμένη τόσο από το Αλβανικό Σύνταγμα όσο και διεθνώς. Το δικαίωμα ανάρτησης της ελληνικής σημαίας προστατεύεται από την αλβανική νομοθεσία.

Αγνοεί ότι επί χρόνια στους αναγνωρισμένους (από το κομμουνιστικό καθεστώς) μειονοτικούς δήμους η ελληνική σημαία αναρτάται ακόμη και σε δημόσια κτήρια. Ακόμη όμως και αν τα αγνοεί όλα αυτά, ο κ. Φίλης θεωρεί ότι σε οποιαδήποτε χώρα μπορεί να απαγορεύεται σε πολίτες να αναρτούν σημαίες άλλης χώρας;

Νότια Αλβανία – Βόρειος Ήπειρος
Όταν πολιτεύεσαι με ιδεοληψίες δεν μπορεί παρά να καταθέτεις ιδεοληπτικές ασυναρτησίες. Ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» είναι απόλυτα δόκιμος γεωγραφικός προσδιορισμός, αποδεκτός στις δύο πλευρές των συνόρων μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες.

Κανένα αλυτρωτικό στοιχείο δεν περιέχει. Το βορειοηπειρωτικό ζήτημα είναι υπαρκτό, δεν έχει κλείσει με καμία διεθνή ή διμερή συμφωνία. Μέχρι το 1945 και την τελευταία φορά που το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου τέθηκε σε διεθνές συνέδριο (Παρίσι), η ορολογία αυτή γινόταν αποδεκτή επισήμως από όλες τις πλευρές.

Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, όπως υπενθυμίζουν τα βορειοηπειρωτικά σωματεία, τον Ιούνιο του 1945 είχε δηλώσει πως αν η πλειοψηφία το απεφάσιζε, θα υποστήριζε τη «στρατιωτική κατάληψη της Βορείου Ηπείρου» – και όχι της Νότιας Αλβανίας. Η ιδεοληψία της παραδοσιακής Αριστεράς σε αυτό το θέμα είναι αδιανόητη. Θα αναφερθώ σε μια προσωπική εμπειρία:

Το 1989, την εποχή που φαινόταν ότι πλησίαζε το τέλος του καθεστώτος Εμβέρ Χότζα (και πριν έλθει ο Ραμίζ Αλία), σε σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής της ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά), της οποίας ήμουν μέλος, μιλώντας εκ μέρους έξι μελών της ΚΕ, κατέθεσα κείμενο συμπαράστασης στους δοκιμαζόμενους Βορειοηπειρώτες.

Μόλις αναφέρθηκα σε «Βόρειο Ήπειρο», πέραν της έκδηλης αμηχανίας του συνόλου των παρόντων, έντρομοι οι Σωτήρης Βαλντέν και Θανάσης Γεωργακόπουλος σηκώθηκαν και έλεγαν «Νότιος Αλβανία» (!) – και οι δύo τους.

Ουδεμία έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι στη συνέχεια μεταπήδησαν -τότε- από την «ανανεωτική» Αριστερά στα πρωτοξάδελφά τους, στον σημιτικό «εκσυγχρονισμό». Καμία έκπληξη για τα περί Νοτίου Αλβανίας λοιπόν από τον συνεχιστή τους, σήμερα, Νίκο Φίλη.

Σύγκριση με άλλες μειονότητες
Για άλλη μία φορά η σύγκριση ανάμεσα στην ελληνική εθνική μειονότητα και τις θρησκευτικές μειονότητες της χώρας μας έρχεται να αναδείξει την παντελή άγνοια για την εθνική ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, κατά πλειονότητα στα εδάφη της Βορείου Ηπείρου. Να το γράψουμε άλλη μία φορά, μήπως γίνει κατανοητό:
Ελληνική εθνική μειονότητα, όχι θρησκευτική, βάσει διεθνών και διμερών συμφωνιών και όχι βάσει απόψεων.

Όταν αγνοείς ή σνομπάρεις κάτι που δεν γουστάρεις, δεν είναι πάντα σώφρον να ομιλείς. Κάποιες φορές, μάλιστα, καλύτερα να βγάζεις τον σκασμό.