Σπ. Παπασπύρου: Διεκδικώντας τον τελικό λόγο!

Του
ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστή του Ομίλου
Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα»,
πρ. Προέδρου ΑΔΕΔΥ

Μέσα από το έμβλημα και τα χρώματα της ελληνικής σημαίας οι απλοί πολίτες τίμησαν την ενιαία εθνική αντίσταση ενάντια στους ναζί και τον φασισμό, τόσο στο μέτωπο όσο και στη συνέχεια, κατά την Κατοχή.

Στο όνομα της πατρίδας και του λαού, της ελευθερίας και της ενότητας, των γενικών και δημόσιων συμφερόντων, οι πιο πολλοί επίσημοι παράγοντες επιχείρησαν με έναν άκομψο τρόπο, μέσω των δηλώσεών τους, να ταυτίσουν την ιστορική αλήθεια με τη δική τους, θολή εκδοχή για το σήμερα. Και βέβαια η πιο απεχθής ερμηνεία από τον εκπρόσωπο του χουντικοφασιστικού μαύρου παρελθόντος.

Μακριά για μια ακόμη φορά από τη βαθιά και υψηλή αίσθηση των αξιών, της συνείδησης των αγωνιστών που δώσανε τη μάχη, και χιλιάδες τη ζωή τους, για άλλη μια φορά οι ταγοί με το κεφάλι στην άμμο. Διχαστικοί, μικροϋπολογιστές, μικρόψυχοι και εκδικητικοί, με πολύ μίσος ο ένας για τον άλλον. Αυτά τα αυταρχικά, αρχηγικά, εθνοσωτήρια προφίλ, που θέλουν να επιβάλλουν τον ρηχό δηλωσιακό ως τελικό λόγο της κοινωνίας, διαγράφουν την ύπαρξη των πολιτών, της κρίσης και αντίληψής τους όταν πυκνώνουν γύρω μας επεισόδια -τώρα ζήτημα και με Αλβανία, αφού η δολοφονία του 35χρονου ομογενή προκαλεί τα αισθήματα όλων-, εμπλοκές και απειλές, αυξάνοντας την παρακμή.

Ανοίγει η διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης και έχουμε την ευκαιρία για ανανέωση με αρχές και θεσμούς πιο λειτουργικούς, ειδικά για τη διαφάνεια, την κοινωνική συμμετοχή και τον έλεγχο. Αν στα μεταμνημονιακά των συντάξεων, των μισθών, κ.λπ., απωλειών ψάχνουμε στα σημεία τις διαφορές, εδώ τα πράγματα είναι πιο καθαρά για επιλογές αξίας, προόδου ή στασιμότητας.

Στη Γερμανία, μετά τη Βαυαρία, η Έσση αναδιαμορφώνει τον πολιτικό σχεδιασμό των ισχυρών αστικών δομών για νέα τάξη με αναδιάταξη προσώπων. Με την εφεδρεία που διαθέτει το σύστημα καλύπτει την τρύπα των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών, που εκτοπίστηκαν από το κέντρο και εκφράζουν πλέον οι Πράσινοι. Εδώ όμως έχει ανατεθεί στην εθνική αστική τάξη ο λόγος.

Στη Μεγάλη Βρετανία κοντά στις 700 χιλιάδες στην πορεία για το Brexit, τη δεύτερη μεγαλύτερη σε έναν αιώνα, στο Λονδίνο (ένα μίλι από το Hyde Park Corner μέχρι την πλατεία του Κοινοβουλίου) διεκδίκησαν τον τελικό λόγο (final say), κάτι που απλώθηκε ως αίτημα για νέο δημοψήφισμα. Μετά το 2003, όπου πάνω από 1 εκατ. ήρθε για να σταματήσει την πορεία πολέμου στο Ιράκ, ήταν το σημαντικότερο γεγονός μαζικής κινητοποίησης.

Η Τερέζα Μέι όμως αντί να λάβει το μήνυμα προτίμησε να πάει σε εκδήλωση στην εκλογική της περιφέρεια. Το θέμα είναι αν και πότε οι άνθρωποι μπορούμε όλοι να δούμε τι πραγματικά έρχεται. Και από εκεί που στεκόμαστε να κατευθύνουμε αποτελεσματικά τις επιλογές και την ψήφο μας.

Η φράση του Μανώλη Γλέζου («να μη σβήσουν τα καντήλια της μνήμης») είναι όχι μόνο εύστοχη αλλά και διαχρονικά επίκαιρη, τόσο για το μακρινό, ιστορικό παρελθόν όσο και για το πρόσφατο, που η ταχύτητα εναλλαγής γεγονότων σκεπάζει ή πολυεστιάζει, χωρίς να είναι εύκολη ή διαυγής η ιεράρχηση.

Είναι αναγκαίο να διατυπώνουμε, να υπογράφουμε, να διεκδικούμε τον τελικό λόγο. Στα μείζονα δεν αρκεί η ψηφοφορία των πολιτικών στα κοινοβούλια ή τις κυβερνήσεις, απαιτείται και η ψήφος του λαού για να μη διαστρεβλώνεται η πορεία ή η εντολή του από καλούς ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας. Χρειάζεται ο κόσμος να βρεθεί μαζί, γιατί ο μόνος τρόπος υπέρβασης του προβλήματος ενός τοξικού πολιτικού συστήματος ή για την κάλυψη κενών είναι η δράση που οικοδομείται στην εμπιστοσύνη ανάμεσα στους πολίτες. Έτσι μπορεί να έχουν, αν όχι τον τελικό, τουλάχιστον λόγο στις εξελίξεις!