Π. Νεάρχου: Ο κατευνασμός και η αδράνεια μπροστά στους κινδύνους
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Ζήσαμε, προσφάτως, ενδεικτικά γεγονότα, που ηχούν σαν σειρήνα συναγερμού και επιβεβαιώνουν τον τίτλο αυτού του άρθρου.
Είχαμε, πρώτ’ απ’ όλα, τις απροκάλυπτες απειλές της Άγκυρας ότι θα αντιδράσει με πόλεμο εάν η Ελλάδα προχωρήσει σε επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, ασκώντας το δικαίωμά της, με βάση το διεθνές δίκαιο. Ακολουθώντας τη γνωστή τακτική της διαστρεβλώσεως των γεγονότων, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ παρουσίασε μάλιστα τις Τουρκικές αντιδράσεις ως υπεράσπιση του διεθνούς δικαίου, που παρέχει δήθεν δικαιώματα στην Άγκυρα.
Οι απειλές δεν περιορίσθηκαν μόνο στο θέμα των χωρικών υδάτων. Περιέλαβαν και το θέμα της ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου και συνδυάσθηκαν με κινήσεις πρακτικής αμφισβητήσεως στο τρίγωνο που συναντώνται οι ΑΟΖ της Ελλάδος, της Κύπρου και της Αιγύπτου και στην περιοχή του κρίσιμου νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλόριζου. «Είναι δικό μας το οικόπεδο 7 της Κυπριακής ΑΟΖ», που βρίσκεται στ’ ανοικτά της Πάφου και της Λεμεσού, φωνάζει με ιταμότητα η Τουρκική προπαγάνδα και «έχουμε ΑΟΖ και νότια της Κρήτης».
Όταν, για πρώτη φορά, Τούρκος ναύαρχος είχε αμφισβητήσει τη Γαύδο, στα νότια της Κρήτης, οι δηλώσεις του είχαν προκαλέσει ιλαρότητα στην Ελληνική κοινή γνώμη.
Όπως αποδεικνύεται όμως από τη συνέχεια, οι δηλώσεις αυτές δεν ήταν φαντασιοκόπημα κάποιου ακραίου Τούρκου στρατιωτικού. Είναι επίσημες θέσεις της Τουρκικής πολιτικής, τις οποίες παρουσίασε με χάρτη ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, μαζί με τις άλλες Τουρκικές αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις νησιών και νησίδων του Αιγαίου.
Οι ισχυρισμοί αυτοί συνδέονται, προφανώς, με τον στρατηγικό στόχο της Άγκυρας να μπει στη μοιρασιά των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου, υφαρπάζοντας από την Ελλάδα και την Κύπρο τον εθνικό πλούτο της ΑΟΖ και προωθώντας παραλλήλως τη «μοιρασιά» στο Αιγαίο. Εάν οι Τουρκικές διεκδικήσεις παρέμεναν έπεα πτερόεντα, το κακό θα ήταν μικρό. Η Άγκυρα όμως τις έχει αναγάγει σε εθνικό στόχο και σε συγκεκριμένη εθνική στρατηγική. Η τελευταία εκδηλώνεται με έναν φρενήρη ρυθμό εξοπλισμών, που υπηρετεί παραλλήλως τον γενικότερο στόχο της Άγκυρας για ανάδειξή της σε ανεξάρτητη περιφερειακή δύναμη, με προπαγάνδα για την προετοιμασία της διεθνούς κοινής γνώμης και με σχεδιασμό τετελεσμένων γεγονότων, διά της προσφυγής στη στρατιωτική ισχύ.
Η Άγκυρα πιστεύει ότι η σημερινή συγκυρία της οικονομικής αδυναμίας της Ελλάδος είναι μία ευκαιρία την οποία πρέπει να εκμεταλλευθεί. Πιστεύει επίσης ότι δεν έχει πλέον χρόνο για αναμονή, εφόσον η Κύπρος προχωρεί ήδη στον ενεργειακό της σχεδιασμό και η Ελλάδα προετοιμάζει μια αντίστοιχη πορεία από το Ιόνιο μέχρι Δυτικά και Νότια της Κρήτης. Επίκειται επίσης εκ των πραγμάτων η ανακήρυξη, σε σύντομο χρόνο, ΑΟΖ από την Ελλάδα και η οριοθέτησή της με την Αίγυπτο. Η Άγκυρα θέλει να προκαταλάβει την Ελλάδα, να δημιουργήσει διά της ισχύος τετελεσμένα γεγονότα και να χρησιμοποιήσει τη δυναμική της παρέμβαση ως μοχλό για την ανατροπή των στρατηγικών σχέσεων και συμμαχιών της Ελλάδος και της Κύπρου με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Με τα δεδομένα αυτά, είναι εγγεγραμμένη στον ορίζοντα μια μεγάλη κρίση με την Άγκυρα, εφόσον η τελευταία έχει αναγάγει την αρπαγή λεόντειου μεριδίου ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου σε εθνικό, στρατηγικό στόχο, για τον οποίο είναι έτοιμη να διακινδυνεύσει ακόμη και πόλεμο. Το αυτονόητο, το οποίο έπρεπε να είχε πράξει από καιρό η Ελλάδα, είναι η αναγκαία προετοιμασία για την ανάσχεση και αποτροπή της Τουρκικής επιθετικότητας. Οι διαπιστώσεις όμως είναι θλιβερές. Τα Ελληνικά ναυπηγεία βρίσκονται ακόμα σε πλήρη απραξία και απαξίωση. Οι συζητήσεις για άμεση ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού δεν έχουν δώσει ακόμη απτά αποτελέσματα. Άλλες απαραίτητες ενισχύσεις σε οπλικά συστήματα, κυρίως πυραύλους και σύγχρονες τορπίλες, καθυστερούν και δεν επιβεβαιώνονται. Το θέμα δεν αφορά μόνο το Πολεμικό Ναυτικό. Αφορά επίσης την Πολεμική Αεροπορία και τον Στρατό Ξηράς.
Υπάρχει, βεβαίως, το γνωστό «δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων» του Δημοσθένη. Αναλογίζεται όμως κανείς ποιο θα ήταν το κόστος μιας στρατηγικής ήττας της Ελλάδος, που θα οδηγούσε στην απώλεια της Κύπρου, του μεγάλου εθνικού πλούτου της ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδος και στη διχοτόμηση του Αιγαίου; Πρέπει γι’ αυτό να βρεθούν χρήματα και τρόποι για την ουσιαστική ενίσχυση της άμυνας, η οποία θα κατοχυρώσει και την εθνική ασφάλεια και την ειρήνη.
Είδαμε όμως προσφάτως και άλλα γεγονότα, που εμπνέουν ανησυχία και προβληματισμό για τις ασκούμενες πολιτικές και την πορεία της χώρας, πέρα από την εθνική θλίψη της οικονομικής καταστροφής και του αδιεξόδου, πραγματικό τοπίο στην ομίχλη, μέσα από το οποίο πορεύεται η χώρα, με άγχος και οργή. Ένα από αυτά είναι η εκτέλεση κυριολεκτικά από επίλεκτες αστυνομικές δυνάμεις της Αλβανίας ενός Έλληνα ομογενή από το χωριό Βουλιαράτες. Οι συνθήκες και τα περιστατικά του συμβάντος είναι σήμερα απολύτως εξακριβωμένα και επιβεβαιώνουν μια αχρείαστη βαρβαρότητα εναντίον ενός ατόμου που ήθελε απλώς να εκφράσει τα εθνικά του αισθήματα και δεν είχε κανέναν επιθετικό σκοπό.
Το επεισόδιο αυτό έρχεται να καταδείξει για άλλη μια φορά τη συστηματική ανθελληνική εχθρότητα ενός βαθέως Αλβανικού κράτους, με το οποίο ταυτίζεται και ο σημερινός Αλβανός ηγέτης Έντι Ράμα. Το γεγονός αυτό προκαλεί προβληματισμό και θέτει ερωτήματα για τις Ελληνο-Αλβανικές σχέσεις και για την ακολουθούμενη πολιτική από την Ελλάδα. Η Αλβανία επωφελήθηκε πολλαπλώς από την Ελλάδα. Ο αριθμός των Αλβανών εργαζομένων στην Ελλάδα, οι πλείστοι, άλλωστε, των οποίων εισήλθαν στη χώρα παράνομα, έφτασε τις 700.000 περίπου. Το δίδυμο Κώστα Σημίτη – Γιώργου Παπανδρέου, αντί να δώσει σ’ αυτούς πράσινη κάρτα εργασίας, η οποία θα ανανεωνόταν περιοδικά, έσπευσε να οργανώσει τη μόνιμη εγκατάστασή τους στην Ελλάδα και την παροχή, στο πλαίσιο διαδικασιών που εισήχθησαν για όλους τους μετανάστες, καθεστώτος μονίμως διαμένοντος και Ελληνικής υπηκοότητας. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό σε προοπτική.
Με το ίδιο πνεύμα, η Ελλάδα υπεστήριξε την ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ και το άνοιγμα διαπραγματεύσεων για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποια ήταν η αμοιβαιότητα του Αλβανικού κράτους; Η σύναψη στρατηγικής συμμαχίας με την Τουρκία. Η διάθεση, στην τελευταία, της βάσεως υποβρυχίων στην Αυλώνα, ώστε τα Τουρκικά υποβρύχια να αλωνίζουν στο Ιόνιο, πίσω από την πλάτη της Ελλάδος. Συζητείται, πάνω στην ίδια βάση, η διάθεση στην Άγκυρα και αεροπορικής βάσεως.
Παραλλήλως, ασκούνται κάθε είδους πιέσεις, με στόχο την εκρίζωση της Ελληνικής μειονότητας, την ίδια στιγμή που με την ακολουθούμενη πολιτική στην Ελλάδα δημιουργούνται οι προοπτικές για την ανάπτυξη μεγάλης Αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα. Η πολιτική αυτή είναι ετεροβαρής και απαράδεκτη και πρέπει να επανεξετασθεί εκ βάθρων. Ένα τρίτο θέμα, που έγινε, δυστυχώς, μόνιμο, είναι η ακολουθούμενη αλλοπρόσαλλη και ανερμάτιστη πολιτική για τη λαθρομετανάστευση.
Το Μετρό στην Αθήνα έχει πλημμυρίσει κυριολεκτικά από τους Πακιστανούς ψευδοπρόσφυγες, που στέλνονται τώρα στην Αθήνα και στην ηπειρωτική Ελλάδα για να αδειάσει χώρος στους καταυλισμούς στα νησιά για νέους δήθεν «πρόσφυγες», που κουβαλούν και εισάγουν συνεχώς στα νησιά η FRONTEX και το Λιμενικό.
Οι τελευταίες αποκαλύψεις για τον ρόλο του περιβόητου Σόρος ρίχνουν φως για το ποιοι είναι πραγματικά πίσω από τη μαζική λαθρομετανάστευση και για το τι επιδιώκουν. Τι επιδιώκει όμως η Ελληνική κυβέρνηση, ταυτιζόμενη με τις πολιτικές Σόρος και τα ανοικτά σύνορα και καθισταμένη εκ των πραγμάτων ανταποκριτής του Ερντογάν, που θέλει να πλημμυρίσει την Ελλάδα και την Ευρώπη με λαθρομετανάστες, κυρίως Μουσουλμάνους;