Αυτό που μας σώζει είναι η συνοχή…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει πως κάποια στιγμή στη χώρα μας θα επικρατούσε αυτό το ανεπανάληπτο χάος που ανατρέπει κάθε είδους δημοκρατία; Ποιος περίμενε ότι τα πανεπιστημιακά ιδρύματα θα γινόταν άσυλο για τους αναρχικούς, ότι θα έκλεινε το Πανεπιστήμιο των Οικονομικών για να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να φύγει ο «Ρουβίκωνας» από μέσα, που νομίζω ότι με αυτήν τη συμπεριφορά θα γίνει τελικά γραφείο παραπόνων.
Πού είναι η δικαιοσύνη για να αποδώσει ευθύνες, εδώ και τώρα, όχι μετά από χρόνια, εκπληρώνοντας την αποστολή της; Φθάσαμε στο σημείο να εμπλέκονται με λαθρέμπορους Ασιάτες οι εκπρόσωποι της τάξης. Πότε θα αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα εκτροχιασμένο τρένο που κινδυνεύει να αναποδογυρίσει, παίρνοντας μαζί του ζωές;
Ποιος έχει μυαλό σ’ αυτήν τη χώρα; Κανείς δεν αντιλαμβάνεται αυτήν την απέραντη απογοήτευση βλέποντας ειδήσεις, που μοιάζουν με ειδήσεις χώρας του τρίτου κόσμου. Πατέρας σκοτώνει το ίδιο του το παιδί και δεν μετανιώνει γι’ αυτό, άγριες καταστάσεις εμπόρων ναρκωτικών, που παρασύρουν στον θάνατο τα νιάτα και σβήνουν κάθε όνειρο. Ένα παιδί 11 χρόνων πεθαίνει από μια σφαίρα που απ’ το πουθενά βρήκε ένα μικρό κεφαλάκι και το έστειλε ψηλά στον ουρανό. Γιατί έτσι λέμε στα παιδιά, ότι γίνονται άγγελοι που πηγαίνουν στον ουρανό.
Ένα κορίτσι μετά από οκτώ χρόνια βρίσκεται θαμμένο μέσα στον βούρκο και δεν υπάρχει πια δάκρυ για να κλάψει κανείς γι’ αυτό το γεγονός.
Κάθε μέρα πορείες, κάθε μέρα βανδαλισμοί και φόβος στα σκοτεινά δρομάκια του κέντρου. Με τόσους μετανάστες που καταφεύγουν στο… πλιάτσικο… Είναι ατέλειωτα καραβάνια που διασχίζουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο όλη την Ευρώπη, με την Ελλάδα και την Ιταλία να δέχονται αυτό το κύμα πιο πολύ από τις άλλες χώρες, γιατί είναι πιο κοντά σε σχέση με εκείνες του Ευρωπαϊκού Βορρά.
Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε έναν προαιώνιο εχθρό που εκβιάζει για την υφαλοκρηπίδα των 12 ν.μ. Δικά μας τα μίλια, δικιά μας και η ΑΟΖ. Κόντρα στην κόντρα. Όπως και τότε, που ακούστηκε η φωνή μας με το σύνθημα του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου: «Βυθίσατε το ‘‘Χόρα’’». Ήταν μια κραυγή που, παρά την επικινδυνότητά της, έδειχνε το σθένος, την τόλμη ενός λαού που ήταν ικανός να υπερασπιστεί τα όριά του χωρίς ανταλλάγματα. Τους έπιασε κρίση για το πετρέλαιο του Αιγαίου. Θυμάμαι και το «Σισμίκ». Κάθε φορά που ήθελαν να μας φοβερίσουν το έβγαζαν βόλτα, όπως τώρα, που στριφογυρίζουν σαν τα όρνια πάνω από κάτι που δεν τους ανήκει. Απληστία, αχαλίνωτη δημαγωγία, ασύλληπτες διαφορές που κρύβονται κάτω από μεγάλα λόγια.
Τα πάντα έχουν συμφωνηθεί εκ των προτέρων, μεγαλοστομίες που εξαφανίζονται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ακούς τον υπεύθυνο υπουργό και η καρδιά σου γεμίζει από πατριωτισμό και περηφάνια και μετά από μία εβδομάδα ακούς τα κορακίστικα, τα οποία γνωρίζουν