Συν έκθεση πέντε καλλιτεχνών με αφορμή τον μήνα πρόληψης για τον καρκίνο του μαστού στην Στέγη γραμμάτων και τεχνών Αμύνταιου

Φωτιστική παρέμβαση στο Παλιό Δημοτικό σχολείο της κεντρικής πλατείας Αμυνταίου

Εγκαίνια 31/10/2018 στις 19.30

Σαρκασμός –
Ο Σαρκασμός του Αυτοσαρκασμού

«Πηγάζω από ηλιθιότητα· δυσφορώντας / να είμαι έξυπνος./ Τετέλεσται· ο μέγας παρακείμενος του κόσμου». Από την ποιητική συλλογή «Ερυθρογράφος» (1988). Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα», τ. Β΄ (1979-1991), Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, Αθήνα 1994, σελ. 496.

Πιστεύουμε πως ο «Σαρκασμός» είναι η εκνευριστική ένδειξη της ευφυΐας του ανθρώπου και ταυτοχρόνως η μεγαλύτερη άμυνα του ασθενή απέναντι στα πρόβλημα που του επιφέρει η ασθένεια του. Η ανικανότητα μας να ζήσουμε το υγιές και ασθενές  μας σώμα, αθάνατο και θανατωμένο παρότρυνε έξι εικαστικούς να συνεκθέσουν. Επέλεξαν να καταγράψουν εκείνο τον τρόπο όπου το ταλαιπωρημένο, φοβισμένο, αγωνιωδώς κραυγάζον σώμα του ατημέλητου και ανέμελου μελλοντικού ασθενή βιώνει την πρόληψη ως ύβρις της ζωής. « Το σώμα αγαπητέ, πόσο αδικήθηκε από τις ιδέες;».
Από το βιβλίο: «Σώμα» του Αχιλλέα Κυριακίδη.

Πέντε νέοι καλλιτέχνες από τις σχολές καλών τεχνών Φλώρινας και Αθηνών και μια ανεξάρτητη καλλιτέχνης, τρεις άνδρες καλλιτέχνες και τρείς γυναίκες συνδιαλέγονται με τα ταμπού που επιφέρει η ανάρμοστη και ανοίκεια συμπεριφορά προς το σώμα μας. Ειδικά όταν νοσεί επιτρέπεται με αυτονόητη ευκολία η επεμβατική διαμόρφωση από τον θεράποντα  γιατρό. Ένας γιατρός διαχειρίζεται ένα σώμα. Ένας ασθενής απαξιώνει το σώμα όταν φωλιάσει ο φόβος. Ένας σαρκαζόμενος ασθενής μεγαλώνει το θάρρος και « απολέλυσαι  της ασθενείας σου».

Στον ιδιαίτερο χώρο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Αμυνταίου θα φιλοξενηθεί η εικαστική έκθεση που γίνεται για την προβολή της πρόληψης  που προτάσσει ο σύλλογος καρκινοπαθών Αμύνταιου και ο Δήμος Αμυνταίου με θέμα τον Σαρκασμό του αυτοσαρκασμού. Η έκθεση εγκαινιάζεται την Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018 στις 19:30.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της Στέγης  Γραμμάτων και τεχνών ψίθυροι από κείμενα αρχαία όπως το Άσμα ασμάτων της παλαιάς διαθήκης και νεώτερα όπως το «Κρίνος και όφις» του Καζαντζάκη ή η «Ηλιόπετρα» του Οκτάβιου Πας θα ακούγονται εισάγοντας ένα ηχητικό διαμέτρημα που συνέδεσε η Άννα Καμπουρίδου και αφηγείται η Σοφία Ζουζέλη για το στήθος, τους μαστούς και τους ομοιόσχημους γαλακτοφόρους αδένες του ανθρώπινου σώματος.
Σάρκα εκ της Σαρκός, φωνή εκ του στήθους βαθιά ! Μια ανάσα ξεπηδά από το στήθος.

Ο επισκέπτης πλέον με προσωπική του ευθύνη, όπως όταν πάει στο γιατρό του, περνά μέσα από έναν διάδρομο γεμάτο με εκτυπωμένες κουρτίνες αγωνίας που δεν του παρέχουν άμεση αντίληψη αλλά έμμεση για το τραγικό γεγονός της οριακότητας που προξενεί η όποια ασθένεια, η πρόσληψη της από τους άλλους και του ασθενή που βλέπει τους άλλους. Η εγκατάσταση της Νεφελης Γιμούκ σαρκάζει και αυτοσαρκαζόμενη με την αυτοέκθεση της. Εικάζει ως βδελυγμία την ανικανότητα να προσλάβουμε την σάρκα του σώματος μας σαν μια ενότητα βεβαιωμένη στον πόνο, τη χαρά, την ασχημία, την ομορφιά, τη γυμνότητα, την απόλαυση και την απώλεια.

Τρία απρόσωπα σώματα του Γρηγόρη Βοσνάκου, ένα πλασμένο, ένα αφηρημένο και ένα πλαστικοποιημένο στην εκδοχή του ενός! Συστήνουν τον καρκίνο του μαστού σαν μια εκδοχή του παροξυμμένου απολεσθέντος προσώπου στην θέση του απολεσθέντος στήθους.

Ο  Λάμπρος Κορδολαίμης στο βίντεο του «Preasts» αφηγείται με οξυδέρκεια και αδιάκριτο τρόπο την παρωδία βίας και ανικανότητας της ανθρώπινης συνύπαρξης. Ένα βίντεο-art που διαπραγματεύεται το θέαμα της τηλεοπτικής βίας με σαρκαστική ακρότητα.

Η Σοφία Αντωνακάκη σε τριάντα δεύτερα -όσος ο χρόνος μιας τηλεοπτικής διαφήμισης- «αποκωδικοποιεί τον καρκίνο» παρουσιάζοντας σπινθηρογραφίες, υπέρηχους και μαστογραφίες ως αδιευκρίνιστα νοσοκομειακά γεγονότα.

Ο Αντώνης Καραθανάσης στην αφίσα της έκθεσης στιγματίζει τη μετεγχειρητική ουλή μέσα στην αύρα μιας αναδυόμενης ροζ νεφέλωσης. Αποαισθητικοποιεί την ουλή φερμουάρ, για να αποδώσει πιο σαρκαστικά την ανεπάρκεια υποδοχής της  ίασης. Ροζ σκόνη χιούμορ ζητά ο καρκίνος του μαστού από την έρημο της μοναξιάς και της συμπαράστασης.

Ο σαρκασμός ενώνει ή Δια-χωρίζει τις φύσεις μας; Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την λεπίδα για να αποκόψει και να θεραπεύσει ανθρώπινα μέλη. Ο Δίας χρησιμοποίησε πρώτος την λεπίδα για να χωρίσει ή αν θέλετε να διαχωρίσει τους τετράποδες, τετράχειρες, δικέφαλους, δίγλωσσους και τρίγλωσσους πρώτους ανθρώπους.*

Προειδοποίηση:
> Η έκθεση αυτή ενισχύει την πρακτική της καλλιτεχνικής και ακαδημαϊκής ελευθερίας.
> Η έκθεση αυτή προστατεύει τόσο τους επισκέπτες όσο και τους δημιουργούς από αυθαίρετες πρακτικές λογοκρισίας.
> Η έκθεση δίνει την ευχέρεια σε όποιον θέλει να δει την έκθεση ολοκληρωμένη απέναντι στις εκτεθειμένες εικόνες και σκηνές που έχουν διακριτικά σημανθεί για ωμότητα, σωματικότητα, βία, σεξ, μετεγχειρητικές επουλώσεις, να το κάνουν αυτοβούλως.

Σύμπραξη: το Συμβουλευτικό κέντρο γυναικών Δήμου Φλώρινας θα υποστηρίζει ψυχοκοινωνικά και ενημερωτικά για ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ευαισθητοποίηση της πρόληψης και της επανένταξης ενός πάσχοντος ατόμου στο χώρο της έκθεσης «Σαρκασμός» σε προαναγγελμένους χρόνους.

Συνδιοργάνωση: Δήμου Αμυνταίου, Συλλόγου Καρκινοπαθών Αμύνταιου, Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Αμυνταίου, 3ικαστικού 3ργαστηρίου ΤΕΕΤ.Π.Δ.Μ

Υποστήριξη: Επιχειρήσεις Χρήστου Νίτσου Euronics- oikoset, Α. Σ. ΒΟΚΕΡΙΑΣ 551 ορεινά φρούτα
Ενεργοποίηση των εικαστικών πλατφορμών: Μακρύ Όχημα – Φλώροι εικαστικοί
Υποστήριξη επικοινωνίας: Φλώροι εικαστικοί
Αλληλεπίδραση: Χάρης Κοντοσφύρης
Συμμετέχοντες Εικαστικοί: Σοφία Αντωνακάκη, Γρηγόρης Βοσνάκος, Νεφέλη Γιμούκ, Άννα Καμπουρίδου, Αντώνης Καραθανάσης, Λάμπρος Κορδολαίμης.
Εκφώνηση κειμένου: Σοφία Ζουζέλη
Συνεργατική εκτέλεση της αφίσας: Αντώνης Καραθανάσης

Ευχαριστίες εκφράζονται στον Κωνσταντίνο Θεοδωρίδη, Δήμαρχο Αμυνταίου, Τιμόθεο Ιωαννίδη για την παραχώρηση υλικού, μέλη & εθελοντές του συλλόγου καρκινοπαθών για τα εδέσματα.

*Ο έρωτας της νύμφης Σαλμακίς για τον Ερμαφρόδιτο στην μυθολογία είχε ως αποτέλεσμα την παράκληση της στους θεούς να ενώσουν τις μορφές των δύο μόνιμα!

Ο Πλάτωνας  όμως στο ‘Συμπόσιο’ αναφέρει πως …
«… υπήρχε λοιπόν τότε το ανδρόγυνο, που και στην εμφάνιση και στο όνομα αποτελούσε συνδυασμό του αρσενικού και του θηλυκού” τώρα όμως δεν υφίσταται πια αλλά το όνομα χρησιμεύει σαν βρισιά. Έπειτα ολόκληρο το σώμα κάθε ανθρώπου ήταν στρογγυλό, έχοντας ολόγυρα τη ράχη και τα πλευρά. Χέρια είχε τέσσερα και πόδια ίσα με τα χέρια, και πρόσωπα δύο πάνω από κυκλικό αυχένα, ολόιδια μεταξύ τους. Κεφάλι ένα πάνω από τα δύο πρόσωπα που βρίσκονταν το ένα απέναντι στο άλλο και αυτιά τέσσερα και διπλά γεννητικά όργανα, και όλα τα άλλα όπως θα μπορούσε κανείς από αυτά να εικάσει.
…..
Τέλος ο Ζευς (Δίας) σκέφτηκε κάτι και τους λέει: Μου φαίνεται, είπε, πως μηχανεύτηκα έναν τρόπο ώστε και να διατηρηθούν οι άνθρωποι και να πάψει ο εκτραχηλισμός τους, αφού θα έχουν γίνει ασθενέστεροι. Τώρα λοιπόν αυτούς, είπε, θα τους κόψω τον καθένα στη μέση, κι έτσι και ασθενέστεροι θα είναι και χρησιμότεροι σ’ εμάς, γιατί θα είναι πολυπληθέστεροι. Και θα βαδίζουν όρθιοι πάνω στα δύο σκέλη. Αν όμως εξακολουθήσουν να παρεκτρέπονται και δεν θελήσουν να ησυχάσουν, και πάλι είπε, θα τους κόψω στα… δύο, ώστε να περπατούν πάνω στο ένα πόδι σα να παίζουν κουτσό. Αφού τα είπε αυτά, έκοψε τους ανθρώπους στη μέση, όπως εκείνοι που κόβουν τα μούσμουλα για να τα ξεράνουν, ή όπως εκείνοι που κόβουν τα αβγά με μια τρίχα. Και όποιον έκοβε, έβαζε τον Απόλλωνα να του γυρίζει το πρόσωπο και τον μισό λαιμό προς την τομή, ώστε βλέποντας το κόψιμό του να γίνει ο άνθρωπος φρονιμότερος και τον έβαζε να γιατρέψει και τα άλλα.
Αυτός λοιπόν του γύριζε το πρόσωπο και, τραβώντας από παντού το δέρμα προς αυτό που λέμε τώρα κοιλιά, όπως τα σουρωτά πουγκιά, το έδενε στη μέση της κοιλιάς αφήνοντας ένα στόμιο, αυτό που λέμε αφαλό. Και τις άλλες ρυτίδες τις πολλές τις λείαινε και διάρθρωνε τα στήθη έχοντας ένα όργανο παρόμοιο μ’ εκείνο που χρησιμοποιούν οι τσαγκάρηδες για να λειαίνουν τις ρυτίδες των δερμάτων γύρω από τα καλαπόδια. Άφησε όμως λίγες, αυτές που βρίσκονται γύρω από την κοιλιά και τον αφαλό, για να αποτελούν ανάμνηση του παλιού παθήματος.
Επειδή λοιπόν η φύση διχοτομήθηκε, ποθώντας το καθένα το μισό του, πήγαινε μαζί του. Και τυλίγοντας τα χέρια του ο ένας γύρω από τον άλλον και αγκαλιασμένοι μεταξύ τους, θέλοντας να ξαναενωθούν, πέθαιναν από την πείνα και την απραξία, γιατί δεν ήθελαν να κάνει τίποτα ο ένας χωρίς τον άλλον. Και όποτε πέθαινε το ένα από τα δυο μισά και παρέμενε το άλλο, εκείνο που παρέμενε επιζητούσε άλλο και αγκαλιαζόταν μαζί του, είτε τύχαινε να είναι το ήμισυ μιας ολόκληρης γυναίκας (αυτό που τώρα ονομάζουμε γυναίκα), είτε ενός άντρα, και έτσι χάνονταν.
Τους λυπήθηκε όμως ο Ζευς και μηχανεύτηκε κάτι άλλο, μεταθέτοντας τα γεννητικά τους όργανα μπροστά γιατί προηγουμένως τα είχαν κι αυτά προς τα έξω και η γονιμοποίηση και η γέννηση γινόταν όχι επάνω τους αλλά στη γη, όπως και στα τζιτζίκια. Τα μετέθεσε λοιπόν έτσι αυτά μπροστά και έκανε ώστε μ’ αυτά να γίνεται η γονιμοποίηση μέσα τους, με το αρσενικό μέσα στο θηλυκό, ώστε με το αγκάλιασμα, αν τύχει να είναι ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα, να γίνεται γονιμοποίηση και να αναπαράγεται το γένος, ή αν είναι άντρας με άντρα, να επέρχεται κορεσμός από τη συνουσία και να υπάρχουν παύσεις, και να στρέφονται στις δουλειές τους και να ασχολούνται με τα διάφορα ζητήματα της ζωής.
Είναι λοιπόν από τόσο παλιά ο έρωτας έμφυτος στους ανθρώπους και τους επαναφέρει στην αρχαία φύση, και επιχειρεί να κάνει από τα δύο ένα, και να γιατρέψει την ανθρώπινη φύση. Ο καθένας λοιπόν από μας είναι κομμάτι ανθρώπου, σαν κομμένος από ένα στα δύο, όπως οι γλώσσες τα ψάρια, κι αναζητεί πάντοτε ο καθένας το κομμάτι που του λείπει…»