Π. Νεάρχου: Η Άγκυρα επιχειρεί δυναμική αμφισβήτηση της ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
H τελευταία Τριμερής Συνάντηση Ελλάδος, Κύπρου, Αιγύπτου στην Κρήτη έστειλε το μήνυμα ότι οι τρεις χώρες είναι έτοιμες να ολοκληρώσουν, μέχρι το τέλος του χρόνου, τις τεχνικές συζητήσεις και να οριοθετήσουν τη μεταξύ τους ΑΟΖ.
Η Άγκυρα έστειλε το ερευνητικό της σκάφος «Barbaros» στο νοητό τρίγωνο, μέσα στο οποίο συναντώνται οι ΑΟΖ των τριών χωρών, ακριβώς για να αμφισβητήσει την ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου και να επιβάλει, διά της στρατιωτικής ισχύος, τις γνωστές επεκτατικές και αρπακτικές αξιώσεις της, ισχυριζόμενη ότι δήθεν η δική της υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ προεκτείνεται μέχρι την ΑΟΖ της Αιγύπτου.
Η Άγκυρα επιδιώκει, με τον τρόπο αυτό, να μπει στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι της Ανατολικής Μεσογείου, σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδος, μέσα από την πόρτα της Κύπρου, όπου διαθέτει το πλεονέκτημα της κατοχής στον Βορρά του νησιού.
Παραλλήλως προς τις δικές της αξιώσεις, χρησιμοποιεί επίσης ως άλλοθι τα δήθεν «δικαιώματα» των Τουρκοκυπρίων και ζητά, ούτε λίγο ούτε πολύ, να «διαμοιρασθούν» οι δύο κοινότητες τον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου. Είτε δηλαδή η Κυπριακή Δημοκρατία να διακόψει τον ενεργειακό της σχεδιασμό μέχρι τη «λύση» του Κυπριακού είτε να δεχθεί τη σύσταση κοινής επιτροπής, η οποία θα αποφασίζει «ισοτίμως» για τους ενεργειακούς πόρους της Κύπρου.
Η Άγκυρα συνδέει με το θέμα αυτό την επανάληψη των διακοινοτικών συνομιλιών, θέτοντας ως προϋπόθεση και νέα πολιτική βάση γι’ αυτές τον «διαμοιρασμό» του φυσικού αερίου. Πρόκειται απροκάλυπτα για έναν νέο Αττίλα, με στόχο τη φορά αυτή την ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου. Στοχεύοντας στο σημείο που συναντώνται οι ΑΟΖ των τριών χωρών (Ελλάδος, Κύπρου, Αιγύπτου), η Άγκυρα επιδιώκει, με μία κίνηση, να επεκτείνει τον Αττίλα και στην Κυπριακή ΑΟΖ και ταυτοχρόνως να προκαταλάβει και να ακυρώσει την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου. Η Άγκυρα δεν διστάζει επίσης να υπαινιχθεί ότι είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει στο στρατηγικό αυτό παιχνίδι τη στρατιωτική της υπεροχή επί του εδάφους στην Κύπρο, απειλώντας με νέα προέλαση του Αττίλα.
Είναι προφανές ότι η Ελληνική πλευρά, εάν δεν αντιδράσει αποτελεσματικά και αποφασιστικά, κινδυνεύει να υποστεί μεγάλη στρατηγική ήττα. Ο Ερντογάν θα χρησιμοποιήσει την κρίση που δημιουργεί ως διαπραγματευτικό όπλο με τις ΗΠΑ, ζητώντας ανταλλάγματα στην Κύπρο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Τώρα θα φανεί στην πράξη πόσο αξίζουν οι Αμερικανικές διαβεβαιώσεις προς την Ελλάδα, η οποία έσπευσε να χαλάσει και τις σχέσεις της με τη Ρωσία, η οποία διεδραμάτιζε στο παρελθόν έναν ανασχετικό ρόλο, ως στρατηγικό αντίβαρο, έναντι της Τουρκικής επιθετικότητας.
Η προηγούμενη Αμερικανική ηγεσία, με επικεφαλής τον Πρόεδρο Ομπάμα και τη Χίλαρι Κλίντον ως υπουργό Εξωτερικών, δεν απέκρυπτε τη στήριξή της στη «συμμετοχή» της Τουρκίας στον ενεργειακό πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου. Προφανώς σε βάρος της ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου. Η νέα ηγεσία, με επικεφαλής τον Πρόεδρο Τραμπ, δεν έχει ακόμη αποσαφηνίσει την Αμερικανική πολιτική, η οποία διαμορφώνεται σήμερα κάτω από τις γνωστές συνθήκες της εντάσεως που υπάρχει μεταξύ ΗΠΑ – Τουρκίας και ΗΠΑ – Ισραήλ. Η Αμερικανική πολιτική εκφράζεται και σήμερα με το γνωστό και διφορούμενο στερεότυπο, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει το δικαίωμα να εκμεταλλευθεί τους φυσικούς της πόρους στην Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη, οι οποίοι όμως πρέπει να διαμοιρασθούν «ακριβοδικαίως» μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού.
Προφανώς, μετά από μια λύση του Κυπριακού, όλοι οι Κύπριοι πολίτες θα επωφεληθούν από τους φυσικούς πόρους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Άγκυρα όμως δεν συζητά γι’ αυτό το ενδεχόμενο. Προβάλλει τους Τουρκοκυπρίους ως «ισότιμο» μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία δεν αναγνωρίζει και αποκαλεί Ελληνοκυπριακή Διοίκηση, και ζητά εδώ και τώρα αποδοχή διαπραγματεύσεων πάνω σ’ αυτήν τη βάση.
Ο Αμερικανικός παράγων, ενώ διαβεβαιώνει ότι δεν θα επιτρέψει στην Άγκυρα να παρενοχλήσει τις γεωτρήσεις της εμπλεκόμενης στην Κυπριακή ΑΟΖ Αμερικανικής εταιρείας Exxon Mobil, ασκεί πιέσεις από την άλλη στην Ελληνική πλευρά να επισπεύσει την επανάληψη των συνομιλιών για τη «λύση» του Κυπριακού. Επανάληψη των συνομιλιών πάνω σε ποια βάση; Πάνω σ’ αυτήν που ζητά η Άγκυρα;
Στο κρίσιμο αυτό σημείο φαίνεται η ζημιά που έχει προκληθεί στη θέση της Ελληνικής πλευράς από μια ανερμάτιστη, μυωπική και αδιέξοδη πολιτική. Η Ελληνική πλευρά δέχθηκε, μετά το 1974, κάτω από τις πιέσεις του ξένου παράγοντα, να εγκλωβισθεί σε μια ατέλειωτη διαδικασία διακοινοτικών συνομιλιών και να καταστήσει σημαία της την περιβόητη διζωνική ομοσπονδία, Τουρκο-Βρετανικό εφεύρημα. Στο πλαίσιο της πολιτικής αυτής, έγιναν απαράδεκτες υποχωρήσεις αρχών, τις οποίες κεφαλαιοποιεί η Τουρκική πλευρά για να παρουσιάζει το 18% ως «ισότιμο» του 80% και να προωθεί την αναγνώριση και νομιμοποίηση του ψευδοκράτους στην κατεχόμενη Κύπρο ως δήθεν επικράτεια των Τουρκοκυπρίων!
Η πολιτική αυτή δεν άλλαξε, δυστυχώς, ούτε μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, το 2004, το οποίο ήταν η επιτομή αυτής της πολιτικής, ούτε μετά την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έθεσε εκ των πραγμάτων ένα νέο πλαίσιο. Οι ηγεσίες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων στην Κύπρο, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, έφτασαν σήμερα στο σημείο να ανταγωνίζονται με σημαία αντιστοίχως τη διζωνική ομοσπονδία και τη «χαλαρή συνομοσπονδία»! Ο Γ. Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού μετέβη προσφάτως στο Λονδίνο για να παρακινήσει τον Βρετανικό παράγοντα να εμπλακεί ενεργότερα στο Κυπριακό ώστε να προωθηθεί η «λύση» του. Ποια «λύση»;
Η Ελληνική πλευρά, Ελλάδα και Κύπρος, δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι αιφνιδιάσθηκε από την Τουρκική πολιτική. Η Τουρκική κίνηση ήταν αναμενόμενη. Γιατί δεν επισπεύσθηκε η ανακήρυξη της ΑΟΖ από την Ελλάδα και η οριοθέτησή της με τη φιλική Αίγυπτο; Γιατί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στην Κύπρο επιμένει σε μια αυτοκαταστροφική πολιτική, που αντιφάσκει με την πολιτική των στρατηγικών συμμαχιών στην περιοχή; Γιατί τόση αδράνεια στην έγκαιρη αμυντική προετοιμασία;
Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν κανένα περιθώριο υποχωρήσεως μπροστά στη στρατηγική πρόκληση που θέτει ο Τούρκος Πρόεδρος, ζητώντας «ισότιμη» δήθεν συμμετοχή (Καζάν – καζάν) σε μια περιοχή όπου δεν έχει κανένα δικαίωμα.