Π. Νεάρχου: Το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο καταδικάσθηκε η χώρα με ένα καταστροφικό πρόγραμμα για δήθεν «διάσωση»
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Το κραχ στο Χρηματιστήριο και στο τραπεζικό σύστημα αμέσως μετά την άρση του ελέγχου κεφαλαίων (capital controls) ήρθε να διαψεύσει προσδοκίες και ελπίδες για δήθεν έξοδο από τα Μνημόνια και σταδιακή επιστροφή σε μια σχετική ομαλότητα. Πώς μπορεί όμως αυτό να γίνει χωρίς τη στοιχειώδη αποκατάσταση βασικών συντελεστών που στηρίζουν και προάγουν την οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη;
Οι συντελεστές αυτοί είναι η παροχή ρευστότητας στην οικονομία, με ανταγωνιστικά επιτόκια, η χαμηλή φορολογία, οι δημόσιες επενδύσεις, σε ρόλο καταλύτη για περισσότερες ιδιωτικές και ξένες επενδύσεις, η προβολή ενός αξιόπιστου αναπτυξιακού οράματος. Κανένας όμως από τους συντελεστές αυτούς δεν συντρέχει. Οι τράπεζες, αφού εκμηδενίσθηκε η αξία των μετοχών τους, μέσω του Χρηματιστηρίου, ξεπουλήθηκαν σε ξένα funds έναντι πινακίου φακής. Υποτίθεται ότι η ιδιωτικοποίησή τους θα οδηγούσε σε ανακεφαλαιοποίησή τους από τους νέους ιδιοκτήτες και θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των «κόκκινων» δανείων αλλά και να διαδραματίσουν τον κύριο ρόλο που έχουν ως τράπεζες, τη χρηματοδότηση, δηλαδή, της οικονομίας με την παροχή νέων δανείων.
Τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Αντιθέτως, υποβάλλεται η ιδέα μιας νέας ανεκεφαλαιοποιήσεως από το Δημόσιο, με προσωρινή ενδεχομένως κρατικοποίησή τους. Επιστροφή, δηλαδή, στην αφετηρία της κρίσεως, που προεκλήθη από την αλόγιστη διάσωση (bail-out) των τραπεζών και την παροχή, στη συνέχεια, «εγγυήσεων», που ήταν, στην πραγματικότητα, νέες συγκεκαλυμμένες ανακεφαλαιοποιήσεις και αφορούσαν ιλιγγιώδη ποσά.
Η μυλόπετρα αυτή, που φορτώθηκε επιτηδείως στον ελληνικό λαό, με τη συνενοχή και τη σύμπραξη αναξίων πολιτικών ηγεσιών, άνοιξε τον δρόμο για την καταστροφή και τη λεηλασία της χώρας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο και τον αρπακτικό και κερδοσκοπικό χαρακτήρα του οικονομικού και νομισματικού της συστήματος. Η κρίση του 2009 – 2010 δεν ήταν Ελληνικής προελεύσεως. Επέπεσε και στην Ελλάδα, λόγω κυρίως της συμμετοχής της στην Ευρωζώνη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έντρομη από το μέγεθος της κρίσεως και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις στο Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και στο ευρώ, βρήκε ως εύκολη λύση να φορτώσει στην Ελλάδα μια «διάσωση» τραπεζών (bail-out), που ήταν πέρα από κάθε δυνατότητά της και πέρα από κάθε λογική. Για να συγκαλύψουν την επιχείρηση αυτή, θυμήθηκαν όλες τις γνωστές παθογένειες της Ελληνικής πραγματικότητας και τις εργαλειοποίησαν προπαγανδιστικά εναντίον της, παρουσιάζοντας τους Έλληνες ως το πρότυπο προς αποφυγήν στην Ευρώπη. Εκμεταλλεύθηκαν επίσης τα καταστροφικά προβλήματα που δημιούργησε στη χώρα η πρόωρη και άφρων συμμετοχή της στο ευρώ.
Η χώρα εγκλωβίσθηκε με τον τρόπο αυτό σ’ ένα τραγικό αδιέξοδο. Οκτώ χρόνια μετά παραμένει μπροστά στα ίδια προβλήματα και είναι εκτεθειμένη στη διεθνή κερδοσκοπία των αγορών. Πώς θα δραστηριοποιηθεί οικονομικά ο λαός της, όταν συνθλίβεται από τη βαριά φορολογία, που αφαιρεί κάθε κίνητρο επιχειρηματικότητας και πρωτοβουλίας; Πώς θα διασφαλισθεί η χρηματοδότηση της οικονομίας από ένα τραπεζικό σύστημα που είναι εκ των πραγμάτων παράλυτο και ελέγχεται από κερδοσκοπικά funds; Πώς θα γίνουν δημόσιες επενδύσεις, όταν έχει επιβληθεί στη χώρα, μέσω των Μνημονίων, η υποχρέωση να παρουσιάζει ετησίως, μέχρι τουλάχιστον το 2060, θηριώδη δημοσιονομικά πλεονάσματα; Πώς να προσελκύσει η χώρα παραγωγικές ξένες επενδύσεις με τους όρους αυτούς;
Προφανώς, οι μόνες επενδύσεις που θεωρούνται κερδοφόρες και συμφέρουσες είναι οι εξαγορές, σε τιμή ευκαιρίας, των Ελληνικών επιχειρήσεων, που έχουν χρέη στις τράπεζες, όπως επίσης βασικών υποδομών και άλλων ασημικών της χώρας.
Πού οδηγεί όμως η κατάσταση αυτή; Η ανάπτυξη και η οικονομική ευημερία δεν έρχονται με κάποιες ξένες επενδύσεις, που έχουν κυρίως αρπακτικό χαρακτήρα. Έρχονται με την οικονομική δραστηριοποίηση όλου του λαού, ο οποίος κάνει πολλές μικρές, μεσαίες και μεγάλες επενδύσεις. Πού είναι όμως οι προϋποθέσεις για μια τέτοια δραστηριοποίηση; Πού είναι ένα στοιχειώδες αναπτυξιακό σχέδιο για την εθνική κινητοποίηση του λαού; Ποια είναι τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της η Ελληνική κυβέρνηση για να προωθήσει έναν κάποιο αναπτυξιακό σχεδιασμό και την οικονομική δραστηριοποίηση του λαού; Το κοστούμι των Μνημονίων και όσων έχουν επιβληθεί με το ψευδώνυμο των δήθεν «μεταρρυθμίσεων» καταδικάζει τη χώρα στον μαρασμό, στην απραξία, στην οπισθοδρόμηση.
Άλλωστε, οι προεξάρχοντες των Μνημονίων δεν αποκρύπτουν τις εκτιμήσεις και τις σκέψεις τους για την Ελλάδα και το μέλλον της. Ζούσατε πάνω από το επίπεδο των οικονομικών σας δυνατοτήτων. Τώρα που σας φέραμε στο σωστό μέτρο, με την εσωτερική υποτίμηση, πρέπει να αντιληφθείτε ότι εκεί είναι η θέση σας. Η φτωχοποίηση δηλαδή του Ελληνικού λαού, που του επιβλήθηκε ως μέτρο θεραπείας, δεν έχει γι’ αυτούς καμιά προσωρινότητα. Θα πρέπει ο Ελληνικός λαός να την αποδεχθεί ως κατάσταση επ’ αόριστον. Το επίπεδο αυτό ανταποκρίνεται, άλλωστε, στο μέσο επίπεδο των Νοτίων Βαλκανίων. Η Ελλάδα πρέπει γι’ αυτούς να αποδεχθεί ότι είναι μέρος αυτής της περιφερειακής ζώνης και ότι πρέπει να συμβαδίσει με το γενικότερο επίπεδο της περιοχής αυτής.
Αυτό είναι το μέλλον που επιφυλάσσουν στην Ελλάδα και στον λαό της οι κυρίαρχοι Ευρωπαίοι εταίροι. Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως οικονομικός και γεωπολιτικός χώρος, τα πλεονεκτήματα του οποίου μπορούν να τα αποκομίσουν φθηνά-φθηνά με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής κοινής αγοράς και της παγκοσμιοποίησης. Αντί δηλαδή να έρθουν αρωγοί μιας χώρας-μέλους, που αντιμετωπίζει προβλήματα, εξαιτίας άλλωστε των εγγενών αντιφάσεων του ευρώ και της αποτυχίας της Ευρώπης να προωθήσει την πολιτική της ενοποίηση, αρπάζουν την ευκαιρία για να αλώσουν και να λεηλατήσουν την Ελλάδα.
Ο Ελληνικός λαός παρακολουθεί με αμηχανία όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του. Αναζητεί μία ελπίδα. Δυσκολεύεται όμως να δει πώς μπορεί να έλθει αυτή η ελπίδα, μετά από μια οκταετία πειραματισμών και δοκιμασιών. Δεν θέλει να πιστέψει ότι ολ’ αυτά έγιναν μάταια. Φοβάται ταυτόχρονα μήπως και μια πιο ριζοσπαστική προσέγγιση ακυρώσει τις θυσίες που έγιναν και απαιτήσει ακόμη άλλες μεγαλύτερες. Τα ελεγχόμενα ΜΜΕ τον βομβάρδιζαν με τον φόβο του ευρώ. Ότι, δηλαδή, η έξοδος από το ευρώ θα έφερνε καταστροφή. Η παραμονή όμως έφερε σωτηρία;
Η Ελλάδα δεν έχει στα χέρια της κανένα ουσιαστικά εργαλείο για να χαράξει μια δική της εθνική πολιτική και στρατηγική. Αναμένει τις επιταγές των «θεσμών». Οι «θεσμοί» όμως θέλουν κάτι άλλο από μια φτωχοποιημένη, υποδουλωμένη και αλλοτριωμένη Ελλάδα; Αυτό είναι το ερώτημα, το οποίο πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τον Ελληνικό λαό.