Άγριο παζάρι για τους 11 που χρειάζεται ο Ζάεφ για να επιβιώσει…
Ευρωπαίοι και Αμερικανοί τους… ψάχνουν
-Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά – Διέξοδος οι εκλογές
Χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη στήριξη της πλειοψηφίας των δύο τρίτων των βουλευτών, που χρειάζεται για την έγκριση των συνταγματικών αλλαγών, ο Ζ. Ζάεφ, με μοναδικό εφόδιο την ισχυρή στήριξη της κ. Μέρκελ, του ΓΓ του ΝΑΤΟ και ανωτάτων αμερικανών αξιωματούχων αλλά και με γνώριμες για τα Βαλκάνια πρακτικές (της έναρξης δικαστικής διαδικασίας εναντίον πολιτικών αντιπάλων, στελεχών του VMRO-DPMNE), ελπίζει ότι θα κατορθώσει να αποσπάσει έστω και εκβιαστικά τις ψήφους των βουλευτών που χρειάζεται ώστε να ολοκληρώσει την εφαρμογή της Συμφωνίας στο σκέλος που αναλογεί στη χώρα του και να περάσει το μπαλάκι στην ελληνική πλευρά.
Ο κ. Ζάεφ επιχειρεί να πείσει τους πολίτες του ότι αυτή είναι μία από τις τελευταίες ευκαιρίες ώστε σύντομα η χώρα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ διατηρώντας τη «μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα» και ότι δεν υπάρχει προοπτική για καλύτερη συμφωνία με την Ελλάδα πέραν αυτής των Πρεσπών. Όμως, όπως αποδείχθηκε και στο δημοψήφισμα, έχει να αντιμετωπίσει την αδιαφορία ή την εχθρική στάση τουλάχιστον του 50% του εκλογικού σώματος, εάν υπολογισθεί ότι θα πρέπει να θεωρηθούν εκλογικό σώμα οι 1,2 εκατομμύρια ψηφοφόροι που είχαν ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές και όχι οι 1,8 εκατομμύρια που είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους.
Με μια κοινωνία τόσο βαθιά διχασμένη για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, είναι προφανές ότι και στη Βουλή, εφόσον κατορθώσει να εξασφαλίσει με τη βοήθεια των ασφυκτικών πιέσεων Ευρώπης και Αμερικής τους 80 ψήφους, η πλειοψηφία αυτή δεν μπορεί να είναι οριακή και να στηρίζεται σε αποστασία βουλευτών, που θα ερμηνευθεί φυσικά ως εξαγορά βουλευτών.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο όχι μόνο θα υπονομεύσει την αποδοχή και εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς αφορά και άμεσα, καθημερινά ζητήματα στη ζωή των πολιτών, αλλά θα απονομιμοποιήσει και τους υποστηρικτές της Συμφωνίας στην Ελλάδα. Μία Συμφωνία που απορρίπτεται ή αμφισβητείται από τον μισό πληθυσμό της γειτονικής χώρας και συντριπτικό ποσοστό της ελληνικής γνώμης, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να κλείσει οριστικά τα ανοιχτά ζητήματα στις σχέσεις των δύο χωρών.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Π. Νεάρχου: Οι υποχωρήσεις στο θέμα των Σκοπίων αναζωπυρώνουν το πρόβλημα
Αν και οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες σχετικά με τη διαδικασία που ακολουθείται στα Σκόπια, αναφέρεται ότι μετά το πρώτο δεκαήμερο που προβλέπεται να τεθούν προς συζήτηση οι συνταγματικές αλλαγές στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, θα πρέπει η Ολομέλεια να αποφασίσει με πλειοψηφία δύο τρίτων για την ίδια την αναγκαιότητα προώθησης συνταγματικής αλλαγής. Οπότε (εάν δεν γίνει χρήση του ενός ακόμη δεκαημέρου που προβλέπεται για παράταση της συζήτησης), κανονικά, το πολύ μέχρι τις 25 Οκτωβρίου η Βουλή θα κληθεί να αποφασίσει.
Όμως υπάρχουν ενδείξεις για επίσπευση της διαδικασίας, ώστε η πρώτη κρίσιμη ψηφοφορία να διεξαχθεί εντός της εβδομάδας. Εάν δεν υπάρξει αυτή η πλειοψηφία, τότε ο κ. Ζάεφ δεν έχει άλλη επιλογή από το να ζητήσει διάλυση της Βουλής και προκήρυξη πρόωρων εκλογών, μια διαδικασία που, όπως έχουμε εξηγήσει, δεν είναι εύκολη και απλή υπόθεση, καθώς η αντιπολίτευση ζητά τον διορισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης που θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.
Οι Ευρωπαίοι και οι Νατοϊκοί πάντως θα κορυφώσουν τη στήριξή τους στον Ζ. Ζάεφ όχι μόνο με πιέσεις προς την αντιπολίτευση αλλά και με «δωράκια», τα οποία φυσικά δημιουργούν τετελεσμένα. Όπως ανακοινώθηκε, στις Βρυξέλλες, στις 18-19 Οκτωβρίου, θα αρχίσουν με πανηγυρικό τρόπο οι ενταξιακές συνομιλίες του ΝΑΤΟ με την ΠΓΔΜ, στέλνοντας ένα μήνυμα προς τους πολίτες ότι πλέον δεν πρόκειται περί υποσχέσεων αλλά για χειροπιαστά οφέλη της Συμφωνίας των Πρεσπών, που για να ολοκληρωθούν όμως απαιτείται η έγκριση των συνταγματικών αλλαγών. Στην ΕΕ μάλιστα, εσπευσμένα και εκεί, άρχισε η διαδικασία screening για την προετοιμασία του ανοίγματος κεφαλαίων των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, εφόσον αυτές ξεκινήσουν κανονικά τον επόμενο Ιούνιο.
Μπορεί φυσικά οι δύο αποφάσεις για ένταξη στο ΝΑΤΟ και έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ να συνδέονται ευθέως με την επίλυση του ονοματολογικού και την εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά είναι προφανές ότι ήδη τα Σκόπια έχουν κάνει σημαντικά βήματα μπροστά, καθώς ξεκίνησαν μια διαδικασία με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που έμενε πολλά χρόνια παγωμένη, έχοντας ακόμη το προσωρινό όνομα FYROM, κάτι που είχαν αποκλείσει κατηγορηματικά όλες οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις.
Όμως το πόσο καλά θα τα καταφέρει ο κ. Ζάεφ επηρεάζει άμεσα και την τύχη της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς, όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις του κ. Καμμένου στις ΗΠΑ και τη σκληρή αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου και μιας σειράς υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ καθως και του φιλοκυβερνητικού Τύπου, η επιβίωσή της κρέμεται από μια λεπτή κλωστή.
Ο κ. Καμμένος θέλει να πιστεύει ότι η επιθυμία του θα γίνει πραγματικότητα και ο κ. Ζάεφ θα αποτύχει να περάσει τις συνταγματικές αλλαγές, ενώ σύμμαχοι και εταίροι δηλώνουν ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική για τη χώρα πέραν της Συμφωνίας των Πρεσπών. Έτσι, εμφανίσθηκε να προτείνει δική του εναλλακτική πρόταση, την οποία αγνοούσε η υπόλοιπη ελληνική κυβέρνηση και φυσικά και η σκοπιανή πλευρά, την οποία αφορά άμεσα η υπόθεση.
Ο κ. Καμμένος φέρεται λοιπόν να πρότεινε τοπική αμυντική συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας, της Βουλγαρίας της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ, με στόχο τη δημιουργία ενός είδους άξονα για την απόκρουση της… ρωσικής διείσδυσης στα Βαλκάνια…
Όμως αυτή η «πρόταση» Καμμένου στόχευε περισσότερο στο να δικαιολογήσει στους Αμερικανούς τη δική του στάση όσον αφορά την απόρριψη της Συμφωνίας, θέλοντας να πείσει ότι υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές εάν δεν προχωρήσει η Συμφωνία, είτε με υπαιτιότητα Ζάεφ είτε επειδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν κατόρθωσε να περάσει τη Συμφωνία.
Βεβαίως, οι ακροβατισμοί αυτοί, που συνδέθηκαν αυτομάτως και με τα σενάρια πολιτικών εξελίξεων, εφόσον έρθει η Συμφωνία προς κύρωση στην Ελληνική Βουλή, κάθε άλλο παρά βοηθούν την εικόνα της χώρας διεθνώς, ενώ κλονίζουν την αξιοπιστία της και βαθαίνουν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στον κυβερνητικό εταίρο Π. Καμμένο και τον ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά, ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τον Αλ. Τσίπρα, ο οποίος βρίσκεται στη δυσχερή θέση να ανέχεται τον κ. Καμμένο να αμφισβητεί κορυφαίες, στρατηγικής σημασίας επιλογές του προκειμένου να μην αποσύρει τη στήριξή του από την κυβέρνηση.
Έτσι, οι εξελίξεις στο Σκοπιανό για μία ακόμη φορά κρατούν σε πολιτική ομηρεία τις δύο κυβερνήσεις και φυσικά τις δύο χώρες.
Κωνσταντίνος Τσάκαλος