Όπου και να κοιτάξεις, βλέπεις μια Ελλάδα πληγωμένη…
-Όταν μπορούμε όλοι μαζί να τα αλλάξουμε όλα… Στο χέρι μας είναι…
Έρχεται κάποια στιγμή που φτάνεις στο σημείο, κοιτάζοντας προς τα πίσω αλλά και προς το αύριο, που είναι πολύ θολό, να πεις δεν πάει άλλο… Και όχι μόνο γιατί η επιβίωση η δική σου και φυσικά της οικογένειάς σου έχει γίνει πολύ δύσκολη. Τίποτε πια δεν είναι δεδομένο και οι στερήσεις δεν έχουν τελειωμό. Εσύ, όμως, δεν σταματάς να παλεύεις, όπως σε όλες τις μαύρες στιγμές της Ιστορίας μας έκανε ο Έλληνας, που συνεχίζει να είναι παντού παρών.
Όπως κάνει και τώρα, ακόμη κι αν οι μπροστάρηδες σε όλους τους χώρους δεν τον εμπνέουν, δεν τον στηρίζουν και ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωση της δικής τους καρέκλας. Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου, πλάι σου, όπου φτάνει το μάτι σου, αυτό που βλέπεις σε ανησυχεί, σε τρομάζει. Αντικρίζεις την Ελλάδα σου βαριά πληγωμένη. Σε όλα τα μέτωπα. Με πρώτα τα εθνικά. Με όλους, ακόμη και τους «μικρούς», να αμφισβητούν αυτά που με αγώνες σκληρούς έχεις κατοχυρώσει εδώ και αιώνες, να αμφισβητούν την ελληνική σου ταυτότητα. Να σου λένε ότι αυτά που έχεις δεν είναι δικά σου, είναι δικά τους.
Οι ξένοι μόνο για να αρπάζουν… προσφέρονται και με τα δανεικά μάς έχουν αιχμάλωτούς τους
Και το χειρότερο είναι να βλέπεις τους συμμάχους σου, που πολέμησες δίπλα τους, που πάντα ήσουν μαζί τους, να στηρίζουν τον «κλέφτη» της Ιστορίας σου, τον «κλέφτη» της γης σου της ποτισμένης με αίμα και ιδρώτα. Να βλέπεις τους φίλους σου να σε πουλάνε γιατί ξαφνικά ερωτεύθηκαν τον γείτονα. Ακόμη και οι Ευρωπαίοι. Θεωρώντας εμάς δεδομένους. Έχοντας στον νου ότι μας έχουν δέσει χειροπόδαρα με τα δανεικά, που αποδεικνύεται ότι είναι πιο ισχυρό όπλο από τους πυραύλους. Και πλέον μας αντιμετωπίζουν σαν αιχμαλώτους τους και θεωρούν ότι το «χωράφι μας» τους ανήκει και όποια ώρα θέλουν το βγάζουν σε πλειστηριασμό…
Εδώ έχουμε φτάσει…
Με διασπασμένο το εσωτερικό μέτωπο. Να τρωγόμαστε μεταξύ μας σαν τα σκυλιά. Με κότινο την καρέκλα. Με τους… φίλους, τους συμμάχους και τους εταίρους μας να τρίβουν τα χέρια τους. Και τις πληγές της χώρας μας, αντί να κλείνουν, να μεγαλώνουν. Όταν είναι στο χέρι μας να εξαλειφθούν.
Έχουμε το φάρμακο. Είναι η ενότητα του λαού και η αντίσταση στα όρνια που πετούν στον αέρα μας θεωρώντας μας «ψοφίμι». Η Ιστορία, όμως, πιστοποιεί το αντίθετο.
Μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα. Όλοι μαζί. Και όταν η πατρίδα μας, η Ελλάδα, αράξει σε ήρεμο λιμάνι, ξαναβγάζουμε τα μαχαίρια. Που, δυστυχώς, είναι το μεγάλο μειονέκτημα της φυλής μας και το έχουμε πληρώσει πανάκριβα, με απώλειες εθνικές.
Και αυτό πρέπει να ανησυχεί ΟΛΟΝ τον πολιτικό (και όχι μόνο) κόσμο. Με πρώτη την κυβέρνηση, που έχει σήμερα τα κλειδιά, αλλά και την αντιπολίτευση.
Έχει ματώσει ο Έλληνας, το ελληνικό νοικοκυριό, η ελληνική επιχείρηση, τα περήφανα γηρατειά αυτά τα δέκα χρόνια της οικονομικής ήττας μας.
Ώρα να βάλουμε όλοι πλάτη να αναστήσουμε την Ελλάδα μας, πριν…
Φωτο: REUTERS/Ronen Zvulun