ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ

Ο Ερρίκος και η Ναταλία μεγάλωσαν από παιδιά μαζί. Μοιράζονταν τα καλοκαίρια τους και στην πορεία της ζωής τους τον έρωτα. Έναν έρωτα δυνατό, που όμως έπρεπε να μείνει κρυφός, γιατί υπήρχαν μυστικά, που αν έβλεπαν το φως της αλήθειας, θα γκρέμιζαν συθέμελα τις ζωές αγαπημένων τους προσώπων. Γι’ αυτό έπρεπε να τραβήξουν δρόμους διαφορετικούς, να ξεχάσουν. Όμως η φωτιά που σιγοκαίει δεν θέλει και πολύ για να δυναμώσει, ένα φύσημα του ανέμου φτάνει… 

Εννέα χρόνια μετά, μια τυχαία συνάντηση, θα τους φέρει ξανά αντιμέτωπους με αυτό που ελπίζουν και φοβούνται περισσότερο, με την αγάπη τους. Και για λίγο, η Ναταλία με τον Ερρίκο θα σταθούν και πάλι τυχεροί, ακολουθώντας το όνειρο. Όμως, η ζωή δεν είναι παραμύθι. Νέα τείχη θα υψωθούν μπροστά τους, πρόσωπα αγαπημένα που θέλουν να τους συντρίψουν και απαγορευμένα μυστικά γκρεμίζουν και πάλι τις ζωές τους. Μπορεί να σβήσει, όμως, ένας έρωτας που δεν έχει διαγράψει την πορεία του;

Απόσπασμα βιβλίου

«Κάνε λίγο κουράγιο ακόμα, Δήμητρα, τα πας εξαιρετικά!» λέει η Ναταλία και της χαϊδεύει απαλά το χέρι, σε μια προσπάθεια να της τονώσει το ηθικό. Παρατηρεί το σφιγμένο της πρόσωπο, όπου έχουν αποτυπωθεί έντονα ο πόνος, η αγωνία, το άγχος και η εξάντληση.
«Ναταλία, δεν αντέχω άλλο!» ουρλιάζει η Δήμητρα και της σφίγγει το χέρι με όση δύναμη της έχει απομείνει, καθώς ένα νέο κύμα οδύνης κατακλύζει το σώμα της και δάκρυα κυλούν από τα μάτια της.
«Έλα, ανασούλες, κορίτσι μου. Τι έχουμε μάθει; Τόσο καιρό προετοιμαζόμαστε! Λίγη ακόμα υπομονή, κοντεύουμε. Σε λίγη ώρα έχεις ραντεβού με έναν  παίδαρο!» της χαμογελά τρυφερά, καθώς σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπό της.
«Για αυτόν τον παίδαρο τα τραβάω όλα!» ξεφυσά η επίτοκος στην προσπάθειά της να διαχειριστεί τον πόνο. «Μετά, έχω να τακτοποιήσω τον άλλον παίδαρο, που με έφερε σ’ αυτήν την κατάσταση!» εκρήγνυται απελπισμένη, ενώ κοιτάζει ολόγυρά της, για άλλη μια φορά, το μικρό δωμάτιο ωδινών τοκετού.
«Πώς πάμε, Δήμητρα;» τη ρωτά ο μαιευτήρας, που μπαίνει εκείνη τη στιγμή μέσα.
«Πώς να πάμε;» ξεφυσά εκείνη, ενώ παράλληλα αισθάνεται να την πλημμυρίζει μια αίσθηση ασφάλειας τώρα που τον έχει πλάι της μαζι με τη Ναταλία, που της δίνει κουράγιο εδώ και τόσες ώρες. «Εδώ, το παλεύουμε. Δεν θα βγει; Θα του πω δυο λογάκια!» χαμογελάει στον γιατρό και χαλαρώνει στιγμιαία. Αδημονεί να σφίξει το πρώτο της παιδάκι στην αγκαλιά της.
«Οπωσδήποτε θα του πεις δυο λογάκια», της χαμογελά κι εκείνος και της χτυπά στοργικά τον ώμο. «Μόνο που άλλα θέλεις τώρα και άλλα θα σου βγουν μόλις τον αντικρίσεις». Έπειτα, στρεφόμενος στη Ναταλία, την ενημερώνει: «Είμαστε έτοιμοι. Ήρθε η ώρα».
Μισή ώρα αργότερα, η Ναταλία κρατά τυλιγμένο στην αγκαλιά της το μωρό της Δήμητρας και το ακουμπά προσεχτικά στην κούνια του στο θάλαμο νεογνών. Έχει κρατήσει πολλά βρέφη μέχρι σήμερα στα χέρια της, αλλά πάντα την κυριεύει το ίδιο δέος για τη νέα ζωή που έρχεται στον κόσμο.
«Κορίτσια, τέλος για απόψε!» χαιρετά τις συναδέλφους της. Κάποιες βρίσκονται μόλις στο ξεκίνημα της βάρδιάς τους. Όλες, όμως, με ένα μικροσκοπικό πλασματάκι στην αγκαλιά, μια αίθουσα πλημμυρισμένη από θετική αύρα και φωνούλες αγγελικές.
«Ναταλία, καλή ξεκούραση. Αν και δεν βλέπω να προλαβαίνεις, σε εφτά ώρες πετάμε», πλησιάζει κοντά της η Αργυρώ.
«Δεν βαριέσαι, θα ξεκουραστώ αύριο βράδυ, μετά το συνέδριο», ανασηκώνει αδιάφορα και κουρασμένα τους ώμους εκείνη.
«Σιγά μην κλειστούμε μέσα. Δυο μέρες είναι όλες κι όλες, φιλενάδα. Να κάνουμε και την τσάρκα μας, ε;» τη σκουντά συνωμοτικά.
«Εντάξει, Αργυρώ, το ‘πιασα. Ευτυχώς, έχω ρεπό μόλις επιστρέψουμε και μετά ακολουθεί σαββατοκύριακο», απαντά ανακουφισμένη, καθώς έχει αρχίσει να της βγαίνει σιγά-σιγά όλη η κούραση.
Σύντομα, αφήνει το ιδιωτικό μαιευτήριο πίσω της και οδηγεί στην άδεια σχεδόν λεωφόρο, λόγω προχωρημένης ώρας, με κατεύθυνση το μικρό της διαμέρισμα στους Αμπελοκήπους. Έχει μισάνοιχτο το παράθυρό της, για να αφήσει το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι να της χτυπά το πρόσωπο. Μόλις στα μισά του Οκτώβρη, η δροσιά είναι αισθητή νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ. Την ώρα που έχει σταματήσει σε ένα κόκκινο φανάρι, το  κινητό της ηχεί στην ειδοποίηση μηνύματος. Ψαχουλεύει με το ένα χέρι μέσα στη μεγάλη τσάντα της και το βρίσκει.
«Δεν σε πρόλαβα! Ο δεύτερος τοκετός πάει σφαίρα, σε καμιά ώρα θα έχω ξεμπερδέψει. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιθανότητα να βρεθούμε. Ξέρω ότι πετάς νωρίς, αλλά θα ήθελα να σε δω!»
Μόλις το φανάρι ανάβει πράσινο, βάζει ταχύτητα και ξεκινά. Ασυναίσθητα χαμογελά στο μήνυμα του Νίκου. Η προοπτική να συναντηθούν δεν την αφήνει αδιάφορη. Από την άλλη, δεν ξέρει και τι ακριβώς κάνει μαζί του. Τους τελευταίους έξι μήνες βρίσκονται όποτε μπορούν. Δεν θα έλεγε κανείς πως έχουν μια σχέση φυσιολογική με όλα τα παρελκόμενα. Πειραματίζονται σε διάφορες στάσεις, ξεδίνουν, ανακαλύπτουν την επίδραση του ενός στον άλλον κι απολαμβάνουν την ηδονή. Δεν έχει αυταπάτες η Ναταλία, δεν είναι πιτσιρίκα, και ο Νίκος δεν είναι αυτό που λέμε ο ορισμός του άντρα που δεσμεύεται. Αν υπάρχει, βέβαια, αυτός ο ορισμός δίπλα στο λήμμα άντρας! Πάντως, οπωσδήποτε, δίπλα στο λήμμα Ναταλία δεν υπάρχει ο ορισμός αυτής της πίστης στο άλλο φύλο για δέσμευση.

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

---

Λίγα λόγια για την συγγραφέα