Κυρ. Μητσοτάκης: Το μήνυμα του Παύλου για διαρκή εκσυγχρονισμό και εμβάθυνση της Δημοκρατίας παραμένει ζωντανό

Είναι λόγια του Παύλου Μπακογιάννη λίγες εβδομάδες πριν δολοφονηθεί άνανδρα και λίγους μήνες μετά την άρση των συνεπειών του Εμφυλίου, με έναν νόμο που ο ίδιος είχε εισηγηθεί. Αυτό τον δρόμο της νηφαλιότητας και της συνεργασίας θέλησαν να φράξουν με αίμα οι σφαίρες των τρομοκρατών, σαν σήμερα πριν από 29 χρόνια.

Δεν πέτυχαν, όμως, τον σκοπό τους. Το μήνυμα του Παύλου για διαρκή εκσυγχρονισμό, εμβάθυνση της Δημοκρατίας, αλλά και μετριοπάθειας στην πολιτική ζωή, παραμένει ζωντανό. Είναι ζωντανή η πίστη του στην Ευρώπη, οι ριζοσπαστικές απόψεις του για τη σύνδεση των κομμάτων με τους πολίτες στους οποίους πρέπει να λέγεται πάντα η αλήθεια. Οπως είναι ζωντανές και οι μάχες του να ξεφύγει η πατρίδα μας οριστικά από το τραύμα του διχασμού που στιγμάτισε τη χώρα μας.

Τα λόγια του εμπνέουν και σήμερα και παραμένουν πυξίδα και οδηγός σε μια εποχή σκοτεινή, με την κοινωνία να αγωνιά για το μέλλον των παιδιών της και την οικονομία καθηλωμένη σε διαρκές τέλμα. Σε μια εποχή που βάλλεται ακόμη και η ανεξαρτησία των θεσμών.

Η σκέψη του Παύλου είναι τώρα πιο ζωντανή και πιο επίκαιρη από ποτέ.

Ο Παύλος ήταν αυτοδημιούργητος. Ξεκίνησε από ένα φτωχό χωριό της Ευρυτανίας για να γίνει σπουδαίος επιστήμονας και άξιος δημοσιογράφος. Ενσάρκωνε την κοινωνική κινητικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ο ίδιος μού έλεγε πάντα ότι χωρίς σκληρή δουλειά δεν πας πουθενά. Και αυτό το έκανε πράξη κάθε μέρα της ζωής του. Ένα παιδί από τη Βελωτά της Ευρυτανίας που έφτασε ψηλά, χωρίς ποτέ να ξεχνά τις ρίζες του.

Ξέρω πώς θα έβλεπε τα πράγματα αν ήταν σήμερα μαζί μας. Θα αγανακτούσε με την τεχνητή πόλωση και την προσπάθεια της κυβέρνησης να διχάσει για μια ακόμη φορά τους Ελληνες. Και θα συνιστούσε στην παράταξή μας να παραμείνουμε πιστοί στο δρόμο της σύνεσης και της μετριοπάθειας κοιτώντας μόνο το μέλλον με στόχο να ενώσουμε τους Ελληνες.

Ο Παύλος θα μας θύμιζε πόσο σημαντική είναι η ευρωπαϊκή μας παρακαταθήκη, αλλά και η γνήσια φιλελεύθερη ματιά μας στα πράγματα. Θα μας ενθάρρυνε να βάλουμε νέους φιλόδοξους εθνικούς στόχους. Θα μας έλεγε ότι η Δημοκρατία παραμένει ασφαλής μόνον όταν αυτοελέγχεται διαρκώς ως προς την αυθεντικότητα της. Αλλά και όταν επιβεβαιώνει τη χρησιμότητα της για τους πολλούς.

Θα επέμενε στην ανάγκη να προτάξουμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο και να το προσαρμόσουμε στα δεδομένα της νέας εποχής. Οι διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες θα τον τρόμαζαν. Δεν θα ανεχόταν ποτέ ένας νέος από φτωχή οικογένεια που δούλευε σκληρά να μην έχει τις ευκαιρίες που είχε ο ίδιος.

Ο Παύλος θα έδινε μάχη για να προστατεύσει την ελευθερία του Τύπου ως ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας. Ήξερε ότι η ανέλεγκτη εξουσία οδηγείται πολύ γρήγορα στον αυταρχισμό. Το είχε άλλωστε ζήσει και ο ίδιος.

Όλοι εμείς αγανακτούμε όταν κάθε τόσο βλέπουμε να κυκλοφορούν ελεύθεροι οι αμετανόητοι δολοφόνοι του. Ο ίδιος, όμως, θα μας αντιμετώπιζε με το γνώριμο χαμόγελό του για να μας υπενθυμίσει ότι τα πάντα μπορούν να διορθωθούν και ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».

Τον φέρνω συχνά στο μυαλό μου. Και κρατώ πάντα ως παρακαταθήκη του την αθεράπευτη αισιοδοξία που τον διέκρινε και, κυρίως, την πίστη του στις δυνατότητες των Ελλήνων να μεγαλουργούν, ακόμη και σε εποχές που οι δυσκολίες φαντάζουν ανυπέρβλητες.