Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα…

Τετάρτη πρωί, σε στάση λεωφορείου, που το δρομολόγιό του εξυπηρετεί μουσουλμάνους κατοίκους σε οικισμούς λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κομοτηνή, μία κυρία με μαντήλα και τον γνωστό φερετζέ… των παιδικών μου χρόνων μου ζητά να της βγάλω ένα εισιτήριο… μάλλον από το αυτόματο μηχάνημα (τρομάρα μας).

Η… επικοινωνία γίνεται στη νοηματική, αφού εκείνη δεν μιλά διόλου την ελληνική κι εγώ προσπαθώ να καταλάβω τι λέει, μιας και οι λέξεις έχουν σφηνωθεί ανάμεσα στα δόντια…

Σαν να ξαναγυρίσαμε στο 1990, μόνο που τότε υπήρχε ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν…

Τίποτα…

Όχι, τίποτα δεν άλλαξε. Ή μάλλον όλα άλλαξαν τα τελευταία χρόνια, προς το χειρότερο. Νεαρά κορίτσια, 12 – 15 χρονών, πηγαίνουν στο σχολείο φορώντας το χιτζάμπ, ακολουθώντας, δηλαδή, μια ισλαμική παράδοση που καμία σχέση δεν έχει με τους μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης…

Έλα όμως που τα τελευταία χρόνια τα… ισλαμικά πέπλα αξίζουν, για τα γνωστά κέντρα, όσο ένας βασικός μισθός… (Καλά, πριν βγούμε από τα Μνημόνια…)

Η κάλυψη…

Αυτός λοιπόν ο τύπος μαντήλας φοριέται πολύ τα τελευταία χρόνια στις δυτικές χώρες και αφού… ανήκουμε εις την Δύσιν, τα μικρά κορίτσια στη Θράκη καλύπτουν κεφάλι και λαιμό (το θέμα είναι να μη φαίνονται τα μαλλιά), αφήνοντας το πρόσωπο ελεύθερο…

Παρατηρείται δε ότι αυτό συμβαίνει μόνο για το διάστημα που πηγαίνουν στο σχολείο…
Καθώς, όταν μεγαλώσουν πια, υιοθετούν ευρωπαϊκές φόρμες και μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, ιδιαιτέρως προχωρημένες…

Λέτε μετά τα 18 να παύει το δικαίωμα του… βασικού μισθού;

Μπίζνες…

Κατά τα άλλα, οι δυτικοί συνεχίζουν τις μπίζνες στα Βαλκάνια, με τις… εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες των ΗΠΑ, της Γερμανίας και άλλων (μου διαφεύγουν, μάλλον εσκεμμένα) να προμοτάρουν τη Συμφωνία των Πρεσπών -είναι που δεν δοκίμασαν ελιές Καλαμών, γι’ αυτό…

Μετά τον Τραμπ, που κάλεσε τους Σκοπιανούς να υπερψηφίσουν την πρόταση στο δημοψήφισμα στις 30 Σεπτεμβρίου, σειρά είχε και ο Μπους τζούνιορ, προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά και ο γερμανός ΥΠΕΞ Μάας (τον έστειλε τουρνέ η Μέρκελ, άλλωστε τα εκτός έδρας, είτε είσαι δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα είτε στη Γερμανία, είναι καλοδεχούμενα και απαιτούμενα από τη συγκεκριμένη φυλή…).

Και βεβαίως κατανοητή η πρεμούρα των ανωτέρω να λυθεί το ζήτημα, μετά και τις εκκωφαντικές αντιδράσεις από πολιτικούς εκπροσώπους του συγκεκριμένου… υβριδίου, που μιλούν για καταψήφιση και… άλλες τέτοιες ανοησίες…

Μη γίνει καμιά στραβή και ψάχνεται ο… πολιτισμένος δυτικός κόσμος…

Τον Γενάρη…

Και φυσικά ο Μάας ήρθε και προς τα «εδώ Βαλκάνια» και συναντήθηκε και με τον ομόλογό του, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών θα περάσει από την Ελληνική βουλή τον ερχόμενο Ιανουάριο, πεπεισμένος ότι θα υπερψηφιστεί…

Ασφαλείς πληροφορίες κάνουν λόγο ότι δεν προσέφερε στον γερμανό ΥΠΕΞ ελιές Καλαμών, αφού, συν τοις άλλοις, δεν ξέρει και να τρώει…

Ή ξέρει τι λέει ή του ξεφεύγουν…

Το εντυπωσιακό πάντως από τη συγκεκριμένη συνάντηση ήταν η επιλογή των λέξεων από τον έλληνα ΥΠΕΞ αναφορικά με τη συγκεκριμένη συμφωνία, η οποία, όπως είπε, «μας έβγαλε από τη φυλακή από την οποία μερικοί ονειρεύονται να ξαναμπούμε»…

Ή λοιπόν του ξεφεύγουν ή λέει την αλήθεια, με μια (ομολογουμένως) διαστροφική διάθεση αυτοκριτικής, έχοντας στο μυαλό του εκείνο το συγκλονιστικό τραγούδι του Σαββόπουλου «Η Δημοσθένους λέξις»:

«Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει, οι δρόμοι θα ‘ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη, τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι, αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή.

Κι ο ήλιος θ’ αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου, θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί, μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες, ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν.

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη, κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό, χωρίς βουλή, χωρίς Θεό, σα βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα, θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ».

Έτσι ή αλλιώς, ο Σαββόπουλος θα πρέπει να αισθάνεται… απολύτως καλά ως δημιουργός…

Λιγότεροι από κάθε άλλη χρονιά…

Φέτος στην Κομοτηνή η Ημέρα Μνήμης για τη Μικρασιατική Καταστροφή… απασχόλησε πολύ μικρή μερίδα Ελλήνων…

Τρεις κι ο κούκος στην κατάθεση στεφάνων, χλιαρή η εκπροσώπηση στην Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία…

Όλοι ανησυχούν γι’ αυτό το… χάλι…

Όμως σκέφτηκε κανείς πως ίσως οι Έλληνες, έστω κι ασυνείδητα, κατανοούν ότι δεν χρειάζεται να θυμούνται (δεν έχει νόημα πια…) σε αυτήν τη φάση, αφού και αυτοί μια… γενοκτονία βιώνουν.

Αυτοί είναι τα μελλοντικά θύματα, που θα τους θυμούνται ή θα τους απαξιώνουν οι επόμενες γενιές. Εάν υπάρξουν τέτοιες…

Έλλη Μητακίδου