Μια στιγμή αρκεί

Η Κανέλα για έκτη συνεχή εβδομάδα διάβαζε την ίδια αγγελία στην τοπική εφημερίδα, με μπόλικες παραλλαγές. Για πολλοστή φορά γέλασε με πικρία, σχεδόν χλευαστικά, καθώς το σημερινό κείμενο παρουσίαζε ακόμα λιγότερες απαιτήσεις. Είδε κι απόειδε, φαίνεται, η Ευθαλία, πρώην σύζυγος μεγαλοδικηγόρου· μεγάλη δικηγόρος και η ίδια!

Δεν πρόκειται να τη βρεις. Στο υπογράφω. Όσα χρήματα και να διαθέσεις, δεν θα τη βρεις! Γιατί, απλούστατα, δεν θα σου κάνει. Άσε που καμιά δεν πρόκειται να σ’ αντέξει.
Ήταν η εποχή λίγο πριν τη μαζική μετανάστευση στην Ελλάδα. Τότε που ούτε στα όνειρά της δεν είχε δει η Κανέλα πως ο τόπος της θα γινόταν η γη της επαγγελίας για πολλούς κατατρεγμένους. Μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Τότε που οι γυναίκες, κυρίως σε ένα μικρό ψαροχώρι, ήταν  απασχολημένες με το σπίτι, τον άντρα και τα παιδιά τους, τις εξωδουλειές, τα περιβόλια και τα σπαρτά τους.

Δεν είναι Αθήνα εδώ, καημένη! Γιατί δεν παίρνεις τη μάνα σου στο παλάτι που ζεις; Γέρασε. Ίσως και να φοβάσαι μη σου το μαγαρίσει.
Δύο μήνες τώρα ζητείτο η κυρία που θα περιποιούνταν την Ελένη Καρακώστα-Μίχου, την πεθερά της Κανέλας. Η μικρή τους κοινωνία είκαζε πως η Κανέλα δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από την πεθερά και την κουνιάδα της και πως τα αισθήματα αυτά ήταν αμοιβαία. Κάποιοι βέβαια επ’ αυτού διατηρούσαν επιφυλάξεις. Το ίδιο και η «περιφρονημένη νύφη», που εδώ και πολλά χρόνια, απ’ την αρχή του γάμου της, το ένστικτό της άλλα τής υπαγόρευε. Πράγματι, πεθερά και νύφη έτρεφαν δυνατά συναισθήματα η μία για την άλλη, μα κάποιος ξεροκέφαλος αγαπημένος τους δεν ενέκρινε τη σχέση τους. Έτσι απλά! Στην πορεία δε της ζωής,  βγήκαν κι άλλα εμπόδια στη μέση.

Η Ελένη διετέλεσε δασκάλα και μετά τη συνταξιοδότησή της άνοιξε βιβλιοπωλείο στο Ναύπλιο. Είχε πάντα τον αέρα της σπουδαγμένης. Στα νιάτα της από  καρδιάς χαμογελούσε μόνο στους ομοίους της, ποτέ στους πνευματικά παρακατιανούς. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις. Τους σημαδεμένους, δηλαδή, απ’ τη μοίρα. Φταίει ο τυφλός που είναι τυφλός; Για ο κουτσός που είναι κουτσός;! Αυτά είναι της μοίρας τα σημάδια, τα αγιάτρευτα. Και τι περιθώρια προόδου έχει ένας τέτοιος δύστυχος; Όχι! Με εκείνους που μπορούσαν ν’ αλλάξουν το ριζικό τους και δεν το έκαναν τα έβαζε η Ελένη. Με τους νέους και τις λανθασμένες επιλογές τους. Διατηρούσε μια ψυχρή ευγένεια με όλους -ένεκα της ανατροφής της- μα πάγωνε το βλέμμα της και τραβούσε το χέρι γρήγορα απ’ όσους δεν ταίριαζαν στη σειρά της. Ανασήκωνε τα φρύδια με υπεροψία, ή παρέμενε ανέκφραστη, σαν να φορούσε προσωπείο. Αργότερα μεταλλάχτηκε! Ένεκα των συμφορών.
Τις ελεύθερες ώρες της, μακριά απ’ το βιβλιοπωλείο, έκανε ζωή μοναχική. Χαρακτηριζόταν από μια περίεργη εσωστρέφεια, που δεν την είχε από παλιά. Περνούσε τα απογεύματα και τις νύχτες της ολομόναχη, στο σπίτι της πλάι στη θάλασσα, μια ανάσα δρόμος από το σπιτικό της Κανέλας. Σπάνια δεχόταν επισκέπτες. Την καρδιά και την εστία της δύσκολα τα άνοιγε. Μία και μόνη εξαίρεση αποτελούσε ένα προσφιλές της πρόσωπο. Ο Άγης, ο εγγονός της. Ο γιος του Αχιλλέα της και της Κανέλας.
Η πρώην δασκάλα καταπιανόταν και με την ποίηση. Ανέκαθεν έγραφε στίχους και είχε χωμένη τη μύτη της μόνιμα σε ένα βιβλίο. Μάλιστα, πριν τη βρουν  απανωτές οι συμφορές, είχε στα σκαριά και την πρώτη της ποιητική συλλογή, για να εκδοθεί από μεγάλο εκδότη της Αθήνας. Η Ελένη ήταν ύπαρξη  αμφίρροπη και ενίοτε παρεξηγημένη. Έφταιγε το ψυχρό του χαρακτήρα της και οι άγριες αντιδράσεις της απέναντι στα χτυπήματα. Γιατί, πώς να άντεχε τις απιστίες του συζύγου της;  Ευτυχώς, ο Αγησίλαος πέθανε γρήγορα, απαλλάσσοντάς την από τούτον το βραχνά!
Και ύστερα; Πώς να άντεχε το χτύπημα που της έδωσε ο Αχιλλέας της, στα είκοσι τέσσερα μόλις χρόνια του; Και αυτό το παιδί, μόνο χτυπήματα να την κερνάει! Έξυπνο αγόρι, αν και τεμπέλης, κατά τη δική της ευτυχώς μονάχα κρίση. Μα να παρατήσει τις σπουδές του για να παντρευτεί! Στο πτυχίο; Ήταν  φυσιολογικό; Πώς πιάστηκε στα δίχτυα της Κανέλας σε ένα Σαββατοκύριακο; Εμ, βέβαια, κόρη ψαρά! Να μην ξέρει ν’ απλώνει και να μαζεύει δίχτυα; Η μουλωχτή υπηρετριούλα στο σπίτι του αδελφού της!

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

---