Για να μην ξεχνάς
Συγγραφέας
ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΑΡΚΑΚΗ
Μία κοπέλα με κόκκινα μαλλιά και λευκό δέρμα ξυπνάει στη μέση του πουθενά χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα που βρίσκεται και γιατί ολόκληρο το κορμί της υποφέρει από τραύματα χωρίς εξήγηση. Ένας καταιγισμός ερωτημάτων συνθλίβει το κουράγιο και την αντοχή της – γιατί βρέθηκε στη μέση του δάσους; Γιατί είναι μόνη; Ποιός της έκανε κακό;
Μα η ερώτηση που την τρομάζει περισσότερο είναι μία: Ποιά είναι κι από πού έρχεται; Προσπαθεί να θυμηθεί το παρελθόν της χωρίς να μπορεί να μιλήσει γι’ αυτό. Πορεύεται με μοναδική βοήθεια ένα δαχτυλίδι στο εσωτερικό του οποίου αναγράφεται μια ημερομηνία και ορισμένες απόμακρες μνήμες που την επισκέπτονται αραιά για να της προκαλέσουν πόνο.
Έχει ως μοναδικό στήριγμα μία οικογένεια που της παρέχει καταφύγιο παρόλο που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, έναν πληγωμένο άντρα που πασχίζει να ξεχάσει, ενώ εκείνη πολεμά να θυμηθεί, κι ένα κλωνάρι μη με λησμόνει στο σχήμα του απείρου σχεδιασμένο στην ωμοπλάτη της για να της υπενθυμίζει πως δεν πρέπει να ξεχνά…
Απόσπασμα βιβλίου
Κρυώνω. Νιώθω το δέρμα μου ν’ αντιδράει καθώς το αεράκι το χαϊδεύει με το απαλό φύσημα του. Ριγώ ολόκληρη. Ένα ρίγος που δεν προμηνύει τίποτα καλό ξεκινάει από το σβέρκο και καταλαμβάνει τη σπονδυλική μου στήλη γεμίζοντας με με δυσοίωνα συναισθήματα. Αυτό με προτρέπει κιόλας ν’ ανοίξω τα μάτια όσο βαριά κι αν αισθάνομαι τα βλέφαρά μου. Το βλέμμα θολό, δεν μπορώ να το εστιάσω πουθενά. Η προσπάθεια μου φέρνει ζαλάδα με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να ξαπλώσω πάλι για να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου. Στο κεφάλι ένα συνεχές σφυροκόπημα, εκεί στα μηλίγγια, που με αποσυντονίζει εντελώς. Πονάω παντού. Προσπαθώ να ανασηκώσω τον κορμό μου αλλά δεν τα καταφέρνω. Πέφτω με φόρα, μπρούμυτα, πάνω στο έδαφος αγκομαχώντας άηχα. Στη μύτη μου σκαρφαλώνει η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Σύντομα μπορώ να το νιώσω κιόλας κάτω από την παλάμη μου εκτός απ’ το να το μυρίσω αφού οι αισθήσεις μου επιστρέφουν η μία μετά την άλλη. Η υγρασία μου παγώνει το δέρμα ακόμα περισσότερο, και το αεράκι που δεν λέει να σταματήσει, χειροτερεύει την κατάσταση. Τρέμω ενώ όσο κι αν προσπαθώ να πάρω τον έλεγχο του κορμιού μου για να διώξω το τρέμουλο που μου προκαλεί ο φόβος και ο πόνος, τόσο περισσότερο αποτυγχάνω.
Ένα κύμα απελπισίας μου κάνει επίθεση γιατί όσο κι αν παλεύω να δώσω εντολή στο σώμα μου να συνεργαστεί, εκείνο εξαντλημένο, δεν υπακούει. Μένω ξαπλωμένη για λίγο ακόμα με τα μάτια μισάνοιχτα μήπως μπορέσω να εστιάσω λίγο κάπου. Η ανάσα μου βγαίνει κοφτή, με δυσκολία. Νιώθω καυτά δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα μου. Ευτυχώς, τουλάχιστον βοηθούν να καθαρίσει λίγο η ματιά μου έτσι ώστε να μπορέσω να δω καθαρά γύρω μου, αλλά η εικόνα με τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο. Κρατάω την ανάσα μου σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μην ξεσπάσω σε λυγμούς διότι βρίσκομαι στη μέση του πουθενά, περιτριγυρισμένη από ψηλά δέντρα με χοντρούς κορμούς, που τα κλαδιά τους κρύβουν τον ουρανό. Το φως περνάει με δυσκολία μέσα από τα φύλλα των δέντρων. Μυρίζω πεύκο στον αέρα. Ανακάθομαι με δυσκολία σε μία προσπάθεια να ρίξω μία ματιά στο αφιλόξενο περιβάλλον αλλά το μόνο που βλέπω είναι δέντρα, όσο φτάνει το μάτι.
Προσπαθώ να μην πανικοβληθώ περισσότερο γι’ αυτό επικεντρώνομαι στον εαυτό μου, αλλά όταν ρίχνω μια ματιά στα χέρια και τα πόδια μου, μου έρχεται να ουρλιάξω από τον τρόμο. Παντού μώλωπες κι εκδορές, πληγές πάνω στις οποίες το αίμα έχει ξεραθεί, κι άλλες καλυμμένες από χώμα και βρωμιές. Νιώθω ένα τσούξιμο στο πόδι. Στο ύψος του αστραγάλου η πληγή που έχω αναβλύζει αίμα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως πρέπει να σωθώ. Με τη βοήθεια μίας κοφτερής πέτρας που άρπαξα από το έδαφος, κόβω ένα κομμάτι ύφασμα από το μακρύ κόκκινο φόρεμα μου και δένω τον αστράγαλο μου. Ο πόνος είναι αβάσταχτος και φέρνει καυτά δάκρυα στα μάτια μου. Δεν μπορώ να το βάλω κάτω τώρα. Προσπαθώ να βρω την ανάσα μου πριν σηκωθώ μα χίλιες απορίες μου κάνουν επίθεση ξαφνικά: Πως βρέθηκα εδώ; Που είναι αυτό το εδώ; Μα η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου και με τρομάζει όσο τίποτ’ άλλο, είναι μία. Ποια είμαι; Προσπαθώ να θυμηθώ τ’ όνομα μου όμως η προσπάθεια πέφτει στο κενό. Κάθομαι στο βρεγμένο χώμα για λίγο αναρωτώμενη πως γίνεται να μην θυμάμαι κάτι τόσο σημαντικό όπως τ’ όνομά μου. Τι μου έχει συμβεί;….
Είπαν για το βιβλίο
Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα αγαπηθεί από τους λάτρεις των συγγραφέων που πλάθουν δυναμικές γυναίκες, και η Νεκταρία μέσω της γραφής της κάνει ακριβώς αυτό· σκιαγραφεί την πρωταγωνίστριά της ως μια γυναίκα με ηθικές αρχές και έντονο συναισθηματισμό, θύμα του οποίου αρνείται να καταστεί, που αναδεικνύεται σε μια ηρωίδα με δυναμισμό, την οποία σίγουρα θα λατρέψει το κοινό του είδους.
–Έρση Λάβαρη- συγγραφέας, Goodreads (28/11/17)
Το συνιστώ σε όλους τους λάτρεις της αισθηματικής λογοτεχνίας που αγαπούν τις ιστορίες ενός γνήσιου έρωτα που σου προκαλεί έντονα συναισθήματα ακομα και με τα πιο απλά πράγματα!
-Τόνια Λαλούση- συγγραφέας, Goodreads (10/12/17)
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
Η Νεκταρία Μαρκάκη γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στο νησί των Φούρνων, εκεί όπου η φαντασία της αναπτύχθηκε. Από νεαρή ηλικία έδειξε καλλιτεχνική ευαισθησία. Στην εφηβεία άρχισε να γράφει για να ξεφύγει από την πεζή πραγματικότητα, όμως για ένα μεγάλο διάστημα άφησε αυτήν την μεγάλη αγάπη στην άκρη για σπουδάσει την άλλη της μεγάλη αγάπη, τη φωτογραφία. Όμως η ανάγκη της για έκφραση επανήλθε πριν έξι χρόνια όταν αποφάσισε να γράψει το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Χωρίς Χάρτη, το οποίο κυκλοφορεί πλέον στο Amazon. Πριν ένα χρόνο κυκλοφόρησε στο Amazon με επιτυχία και το δεύτερο μυθιστόρημά της με τίτλο “Το κορίτσι με το ηλιοτρόπιο” ενώ το μυθιστόρημα με τίτλο “Για να μην ξεχνάς” αποτελεί το έναυσμα της συνεργασίας της με τις Εκδόσεις Αέναον.
Όπως λέει η ίδια, είναι μία ρομαντική ψυχή που δυστυχώς ζει σε έναν κυνικό κόσμο που δεν της ταιριάζει, γι’ αυτό της αρέσει να δημιουργεί νέους κόσμους γεμάτους ελπίδα κι αγάπη.
Website: Nektaria Markakis Writer
wattpad: https://www.wattpad.com/user/NektariaMarkakis
facebook: https://www.facebook.com/NektariaMarkakiWriter/
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία, Μυθιστόρημα
ISBN 978-618-83378-1-7