Ν. Στραβελάκης: Η πολιτική στόχευση μιας αριστερής ατζέντας…
Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Η υπουργοποίηση της ακροδεξιάς κ. Παπακώστα και της προερχόμενης από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία κ. Ξενογιαννακοπούλου ήταν οι τυπικοί τίτλοι τέλους της όποιας σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά. Βέβαια το ουσιαστικό διαζύγιο είχε λάβει χώρα πολύ νωρίτερα, από τις ημέρες του 2015, όταν το «Όχι» του δημοψηφίσματος έγινε «Ναι στο 3ο Μνημόνιο», ενώ οι βάσεις είχαν μπει έναν χρόνο πριν, με την επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Τέξας και τις διαβεβαιώσεις που δόθηκαν εκεί. Όμως, όπως και να το κάνουμε, η αποδοχή, χωρίς περιστροφές, του ρόλου του μνημονιακού διαχειριστή από τον ΣΥΡΙΖΑ συνιστά ποιοτική διαφορά, που μεταβάλλει ουσιωδώς το πολιτικό σκηνικό.
Αρκετοί φίλοι και από την Αριστερά θα πουν ότι αυτές οι επισημάνσεις δεν έχουν και μεγάλη αξία. Για κάποιους καθαρούς αριστερούς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη ένα ρεφορμιστικό ρεύμα, η πορεία του οποίου ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που θα έμπλεκε στα πλοκάμια της αστικής εξουσίας. Από την άλλη, όσοι έχουν απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιούνται την πολιτική στόχευση μιας αριστερής κριτικής όταν καραδοκεί η Νέα Δημοκρατία. Διαφωνώ και με τις δύο απόψεις.
Η αναφανδόν δημόσια αποδοχή, από τον ΣΥΡΙΖΑ, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που περιγράφεται στα κείμενα που συνοδεύουν τη συμφωνία του Eurogroup με ημερομηνία 21 Ιουνίου του 2018 είναι μια προσπάθεια συνολικής συντηρητικής στροφής του πολιτικού σκηνικού. Εκεί αποσκοπούν και τα ανοίγματα του ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο και την Κεντροδεξιά, που χαρακτήρισαν τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Από τη μία στοχεύουν στη διείσδυση στον κόσμο που έχει μείνει στο ΚΙΝΑΛ και την Ένωση Κεντρώων και από την άλλη σπρώχνουν τη ΝΔ σε ακροδεξιές θέσεις, ώστε να διαφοροποιηθεί πολιτικά. Σε αυτό το περιβάλλον, ο κόσμος που ριζοσπαστικοποιήθηκε και στράφηκε προς την Αριστερά όταν είδε τη ζωή του να καταστρέφεται με την κρίση του 2008 έχει μετρημένες επιλογές: Είτε μια πραγματική ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε έναν χυδαίο συμβιβασμό με το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, που υιοθετεί πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε, τέλος, την ιδιώτευση.
Στη χειραφέτηση αυτού του κόσμου αποσκοπεί η αριστερή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουμε κάποιοι, για να δεχθούμε με τη σειρά μας την κριτική των καθαρών αριστερών, οι οποίοι επισημαίνουν ότι δεν προσφέρει και τίποτα η προώθηση μιας ατζέντας άμεσης ρήξης με την ΕΕ, όσο και των Συριζαίων, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το θέμα είναι να μην έρθει ο Μητσοτάκης, αφού η πολιτική των Μνημονίων ή έστω μεταμνημονίων είναι δεδομένη.
Την ώρα που η κρίση του 2007 όχι μόνο συνεχίζεται αλλά μπαίνει σε μια νέα φάση, με τις πολιτικές προστατευτισμού, την τουρκική κρίση, τις γεωπολιτικές αντιθέσεις στα Βαλκάνια και την πολιτική κρίση με την κατάρρευση Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που ενισχύει τη δεξιά ατζέντα, αποδεχόμενη πλευρές της, όπως, π.χ., οι ιδιωτικοποιήσεις. Αντίστοιχα, η πολιτική «ο σοσιαλισμός είναι η λύση» και «τα λέγαμε εμείς», που -ως σύγχρονοι Πόντιοι Πιλάτοι- έχουν αποδεχθεί ιστορικές δυνάμεις της Αριστεράς, το μόνο που κάνει είναι να απομακρύνει τον κόσμο από την Αριστερά, αφού αρνείται να απαντήσει στις πιεστικές λαϊκές ανάγκες.
Το βάρος λοιπόν πέφτει σε κάποιες δυνάμεις με μικρή εκλογική επιρροή αλλά ξεκάθαρο ηθικό πλεονέκτημα, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να κάνουν την πολιτική τους υπέρβαση προπαγανδίζοντας και διεκδικώντας στην κοινωνία την υιοθέτηση μιας πραγματικά αριστερής ατζέντας. Θα πει κάποιος, και τι έγινε αν οι δυνάμεις αυτές αυξήσουν την επιρροή τους και αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση; Είναι πολύ σημαντικό, θα σημάνει την ουσιαστική πολιτική αποδυνάμωση της μνημονιακής ατζέντας, αφού θα ισχυροποιηθεί μια αριστερή λύση, σε πείσμα των δημοσκόπων και των λοιπών αμπελοφιλοσόφων που μας μιλούν για επιστροφή του κόσμου στις μέσες λύσεις. Αυτό μάλιστα δεν είναι μια γενικόλογη πολιτική θέση. Έχει άμεση αντανάκλαση στην κοινοβουλευτική αριθμητική, αφού θα σημάνει την απομάκρυνση κάθε πιθανότητας αυτοδυναμίας της ΝΔ και η όποια συμμαχική κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ προκύψει από την κάλπη θα είναι ιδιαίτερα αδύναμη αφού η θητεία της θα περιοριστεί μέχρι την εκλογή του επόμενου Προέδρου Δημοκρατίας.
Σε αυτό αποσκοπεί η κριτική μας από αριστερές θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική της υποταγής στην ΕΕ και τα Μνημόνια γενικότερα. Θέλουμε να ξαναβρεί ο κόσμος την αυτοπεποίθηση και τη φωνή του, γιατί η σιωπή της κοινωνίας, για την οποία επαίρεται ο κ. Τσίπρας, δεν οφείλεται στη συναίνεση και την υποταγή αλλά στην απόγνωση.