Μακάρι η έξοδος από τα Μνημόνια να είναι πραγματικά η επιστροφή μας στην Ιθάκη
Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Και ξαφνικά φάνηκε η Ιθάκη. Ή μήπως όχι; Σε μια πλευρά του νησιού, με φόντο τη θάλασσα και το μικρό νησάκι πριν από το κυρίως λιμάνι, ο πρωθυπουργός, με ύφος θα έλεγα ήπιο και μάλλον ελεγχόμενη υπερηφάνεια, μας ανακοίνωσε, ημέρα Τρίτη, ότι βγήκαμε από τα Μνημόνια.
Τώρα, αλήθεια ή ψέματα, η Ιθάκη ήταν συμβολική. Ήταν η επιστροφή των χαμένων του Οδυσσέα στα πάτρια εδάφη. Εύχομαι, ως κάτοικος αυτής της χώρας, οι υποσχέσεις να μη μείνουν μόνο στα λόγια. Οι συμπατριώτες μας αξίζουν συγχαρητήρια, προσπάθησαν, στράγγιξαν, πείνασαν, αλλά στήριξαν με όσες δυνάμεις είχαν αυτήν την πατρίδα.
Το 2018 είναι ένας χρόνος κακός, με δυστυχία, με απόγνωση, με σκληρή δοκιμασία όλων των τάξεων. Μπορεί τίποτε να μην είναι δεδομένο, όμως τιμωρηθήκαμε για πράγματα που κληρονομήσαμε από τους γονείς ή ακόμα και από περιουσίες που φτιάξαμε με πάθος και ενθουσιασμό.
Ξαφνικά βρεθήκαμε μ’ ένα πόδι στον αέρα, σαν το μετέωρο βήμα του πελαργού, και προσπαθήσαμε να κρατηθούμε απ’ την ίδια την ύπαρξή μας. Να εγκαταλείψουμε όνειρα και να βρεθούμε στην άκρη ενός γκρεμού, ενώ αυτό που μας συγκρατούσε ακόμα ήταν κάτι ρίζες ξερών δένδρων και βράχοι άγριοι, μυτεροί, που έκοβαν σαν ξυράφι. Εξήντα ευρώ την ημέρα ήταν το μέγιστο ποσό που υποχρεωθήκαμε να καταναλώνουμε και ανεχθήκαμε μέτρα σκληρά, συνήθειες άγνωστες, φερμένες από χώρες μακρινές, από ανθρώπους με άλλη κουλτούρα, που ωστόσο τους περιθάλψαμε και αντ’ αυτού πήραμε μίσος, τους δώσαμε τροφή, ρούχα, δουλειά κι αυτοί μας σκότωσαν.
Ζητάγαμε τη βοήθεια του κράτους, που φαινόταν χαμένο μέσα σε μια δίνη απαιτήσεων από τους Ευρωπαίους, που ζήταγαν τα λεφτά τους πίσω και με τόκο υπέρογκο παρέα με το ΔΝΤ, και αντί νερό μας έδωσαν ξίδι, μας ανάγκασαν να γίνουμε επαίτες. Έτσι, αυτό το κράτος αδυνατούσε να σκύψει πάνω στα προβλήματά μας και οι καρπαζιές έπεφταν βροχή ακόμη κι από Ασιάτες, που έμπαιναν στις βάρκες για να σωθούν από τις βόμβες των μεγάλων συμφερόντων, που ακόμα εξακολουθούν να αφανίζουν κάθε είδος ζωής στις εμπλεκόμενες χώρες. Ρώσοι, Τούρκοι, Κούρδοι, Αμερικάνοι μαλλιά κουβάρια, και όλα αυτά με θύματα ανθρωπάκια αλλά και συμμορίες που κατέστρεψαν μια όμορφη πόλη, την Αθήνα, κάνοντάς τη μια κουρελού και κάθε πλατεία έγινε στρατόπεδο αστέγων.
Άραγε, βγαίνοντας από το Μνημόνιο και βρίσκοντας την Ιθάκη μας, θα μπορέσουμε να ξαναδούμε την πόλη μας καθαρή, ήρεμη, ασφαλή, θα συγκεντρωθούμε και στα εσωτερικά μας προβλήματα, που η ασυνεννοησία και η αφέλεια είχαν ως αποτέλεσμα να καούν σαν τις λαμπάδες μικρά παιδιά, να εξαϋλωθούν γέροι, νέοι, άνδρες, γυναίκες. Αυτή η συμφορά δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει από τη μνήμη μας. Το σινιάλο πρέπει να δώσει το ίδιο το κράτος. Τέρμα η γραφειοκρατία, είναι ανόητο, κουτό, ασήμαντο να περιμένεις το χαρτί στη σειρά από τον δήμο για να καθαρίσεις το σπίτι σου. Πότε θα μπουν όρια και φραγμοί στην καθημερινότητα και την ασυδοσία, στην κάθε είδους καταπάτηση αρχών, νόμων, γης.
Δράση και ξύπνημα από έναν βαθύ ύπνο, που αποβλάκωσε τις αισθήσεις μας και έβαλε τις ζωές μας στο πιο σκοτεινό μονοπάτι της αναρχίας και της ασυδοσίας. Μακάρι, λοιπόν, η έξοδος από το Μνημόνιο να είναι πραγματικά η επιστροφή μας στην Ιθάκη.
Και οι καμπάνες να χτυπήσουν χαρούμενα, όχι πένθιμα, όπως στην Ιθάκη, δηλώνοντας την απογοήτευση του λαού και την πίστη ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Είμαστε πληγωμένοι όλοι οι Έλληνες για τα Σκόπια, το Αιγαίο, την Τουρκία, τους Τσάμηδες, την Κύπρο μας, την οικονομία μας, την Αλβανία, που έχει μούτρα να μιλά γιατί την ανέστησε η Ελλάδα και έγινε ξαφνικά κράτος. Δώστε αλήθεια, δώστε ελπίδα, σώστε τους νέους μας, που φεύγουν αφήνοντας πίσω τους μια χώρα γερόντων.