Μάτι – Ηλ. Μπογιόκας: Είχαν όλοι τους μαρτυρικό θάνατο!

Του
ΑΡΗ ΜΠΕΡΖΟΒΙΤΗ

Οι εικόνες δεν ξεχνιούνται, απλώς τις ξεπερνάς, γιατί ο άνθρωπος εκτός από σώμα έχει και ψυχή

Οι φονικές πυρκαγιές στο Μάτι ήταν από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισαν οι ιατροδικαστές μας. Πλήρως απανθρακωμένα πτώματα παιδιών και ενηλίκων, που δεν ήταν εύκολη η αναγνώρισή τους, καθώς και οι αντιδράσεις των οικείων που είχαν χάσει παιδιά ή γονείς ήταν εικόνες οι οποίες δεν τους άφησαν αμέτοχους ψυχολογικά. Ο προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Πειραιά Ηλίας Μπογιόκας σε αποκλειστική συνέντευξή του στο «ΠΑΡΟΝ» δίνει το δικό του στίγμα για τις μέρες εκείνες.

– Κύριε Μπογιόκα, ποια ήταν η κατάσταση που αντιμετωπίσατε;

Αντιμετωπίσαμε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Η αναγνώριση των πτωμάτων ήταν πολύ δύσκολη. Οι νεκροτομές γίνονταν από ομάδες επιστημόνων στις οποίες συμμετείχαν ιατροδικαστές, γενετιστές και οδοντίατροι και ο καθένας από την πλευρά του με ιστολογική, τοξικολογική ή οδοντική εξέταση προσπαθούσε να κάνει αναγνώριση του DNA. Παράλληλα ήταν μαζί μας και φωτογράφοι, όπως άλλωστε και κάθε φορά που γίνεται νεκροψία, οι οποίοι φωτογράφιζαν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Υπήρξε μεγάλη δυσκολία στο να βρούμε κάποιον ιστό, ώστε να γίνει σωστή εξέταση. Παρ’ όλα αυτά, με διάφορους τρόπους καταφέραμε να το κάνουμε.

– Σε ποια κατάσταση ήρθαν οι σοροί;

Οι σοροί είχαν κατηγοριοποιηθεί ανά ομάδες. Η πρώτη ομάδα ήταν οι καμένοι και πνιγμένοι. Αυτοί δηλαδή που είχαν ήδη εγκαύματα, έπεσαν στη συνέχεια στη θάλασσα για να σωθούν και έχοντας εισπνεύσει μονοξείδιο έχασαν τις αισθήσεις τους και πνίγηκαν. Μια δεύτερη ομάδα -η μεγαλύτερη σε αριθμό- ήταν αυτοί που είχαν πλήρως απανθρακωθεί. Αυτό σημαίνει ότι υπήρξε τεράστια θερμική ακτινοβολία. Έτσι, από τα κορμιά είχαν μείνει τα οστά και πάνω τους κολλημένα καμένα υπολείμματα δέρματος. Ήταν μια πολύ άσχημη και θλιβερή εμφάνιση των ανθρώπων αυτών.

– Είχαν δηλαδή μαρτυρικό θάνατο;

Οι θάνατοι από ασφυξία είτε από νερό στη θάλασσα είτε από αναθυμιάσεις μονοξειδίου είναι πολύ άσχημοι. Πόσω μάλλον όταν υπάρχουν εγκαύματα. Εδώ και ένα απλό κάψιμο από τσιγάρο στο δέρμα μας μάς προκαλεί φοβερούς πόνους. Σίγουρα, λοιπόν, υπέφεραν δυνατούς πόνους από τα πρώτα εγκαύματα, κατόπιν χάνοντας τις αισθήσεις τους από τις αναθυμιάσεις κατέληξαν και στη συνέχεια απανθρακώθηκαν.

– Έχετε ξαναδεί παρόμοιο γεγονός στην καριέρα σας;

Κάποια πτώματα που προσομοίαζαν με αυτά ήταν τότε με την πτώση του αεροσκάφους «Ήλιος». Ήταν όμως πολύ λίγα. Περίπου 10-15 είχαν αυτήν τη μορφή.

– Πώς αντιμετωπίσατε τους συγγενείς των νεκρών;

Δεν αφήσαμε τους συγγενείς να δουν αυτήν την εικόνα. Το να βλέπεις όμως ανθρώπους που είχαν χάσει τα παιδιά τους ή και ολόκληρη την οικογένειά τους ήταν πολύ τραγικό.

– Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι ένας γιατρός είναι εξοικειωμένος με τέτοια γεγονότα. Υπήρξε στιγμή που λυγίσατε;

Ο θάνατος και ο τρόμος που αντικρίζεις μετά από μη φυσιολογική και έντονη δράση δεν συνηθίζεται. Δεν μπορεί να εξοικειωθεί ένας άνθρωπος ψυχικά με τον θάνατο και ειδικά με τέτοιου είδους θάνατο. Μπορεί απλώς να αντιμετωπισθεί από τη φιλοσοφική άποψη ότι εκτός από το σώμα υπάρχει και ψυχή, ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Μόνο έτσι μπορώ να αντιμετωπίσω εγώ και οι άλλοι συνάδελφοί μου αυτό που ζήσαμε τώρα και αυτό που ζούμε κάθε φορά μέσα από τη δουλειά μας.

– Πόσο εύκολο ήταν να ξεχάσετε αυτές τις εικόνες όταν πηγαίνατε σπίτι σας;

Από όλη μου την ιατροδικαστική ζωή έχω εικόνες που δεν ξεχνιούνται, όπως αυτές του «Ήλιος» ή κάποιων εγκλημάτων ή και τροχαίων δυστυχημάτων. Απλώς το ξεπερνάς, λες δεν είναι μόνον αυτό που φαίνεται, ένα καμένο σώμα ή ένα κομμένο κεφάλι, είναι και ψυχή!