Π. Αδαμίδης: Τι χωρίζει την Τουρκία από τη Δύση

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Οι εξελίξεις στο θέμα των ομήρων ελλήνων στρατιωτικών ήταν ανέλπιστα καλές. Και, σε κάθε περίπτωση, κάτι περισσότερο από καλοδεχούμενες.

Πρώτα και κύρια γιατί μπήκε τέρμα στην ανήκουστη ανθρωπιστική τραγωδία που αφορούσε δύο ένστολα στελέχη μας, που εκπλήρωναν το καθήκον τους, και τις οικογένειές τους. Όσα προηγήθηκαν καθώς και όσα με­σολάβησαν σίγουρα θα τύχουν της απαιτούμενης ανάλυσης. Μαζί με όλα όσα έχουν ειπωθεί. Που από μόνα τους αποτελούν πηγή προβληματισμού και επιτάσσουν τον αντίστοιχο σχεδιασμό και προετοιμασία. Για όσα έχουμε μπροστά μας.

Τα κίνητρα του καθεστώτος Ερντογάν είναι άδηλα. Εκτιμήσεις εύλογο είναι να διατυπωθούν. Με την απόφαση για την α­πελευθέρωση των στρατιωτικών μας αποκαλύφθηκε εκ νέου η σαθρότητα του ισχυρισμού περί της δήθεν ανεξάρτητης τουρκικής δικαιοσύνης. Με αμήχανο αιτιολογικό, που αναζητούσε ένα ελάχιστο φύλο συκής και νομικής αξιοπρέπειας, επιβεβαιώθηκε η εκτέλεση διατεταγμένης υπηρεσίας.

Κατά τα κελεύσματα Ερντογάν, που ευρισκόμενος στη δίνη της αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ και της αυτοτροφοδοτούμενης αμετροέπειάς του, αναζητά κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα. Δεν θα αποτελέσει έκπληξη αν το προσεχές διάστημα ξεθαφτεί το δόγμα Νταβούτογλου, περί μηδενικών προβλημάτων στη γεωπολιτική γειτονιά της Τουρκίας, με την επίκληση των κοινών συμφερόντων. Στο πλαίσιο αυτό, δεν θα πρέπει να ξενίσει ακόμα και η «επίθεση φιλίας» από τους Τούρκους. Κι όλα αυτά μέσα από τη χρυσόσκονη της «απεξάρτησης από πάτρωνες» και της δυνατότητας «οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης». Ανατολίτικες ευκαιριακές πονηριές και παζάρια.

Ο Ερντογάν όμως με απόλυτα κυνικό τρόπο έθεσε, λακωνικά και απέριττα, το μέτρο της διαφοράς και το χάσμα πολιτισμού που κρατά μακριά την Τουρκία από τη Δύση και τον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό της, που έχει την απαρχή του στην αρχαία Ελλάδα.

Είπε μέσα στην αμηχανία της αυτοπαγίδευσής του, που τον οδηγεί σε αλλεπάλληλα, τραγικά σφάλματα εξωτερικής πολιτικής, ότι οι ΗΠΑ «προέταξαν έναν πάστορα» από τις διμερείς τους σχέσεις με την Τουρκία και τα συμφέροντά τους. Περίτρανη διακήρυξη της τουρκικής αδυναμίας να κατανοήσει και να αποδεχθεί την πεμπτουσία του δυτικού πολιτισμού, που είναι ο σεβασμός στη μοναδικότητα του ατόμου και η προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών του.

Ανεξάρτητα από την ειλικρίνεια και τη συνέπεια στην εφαρμογή της, που σε καμία περίπτωση δεν α­κυρώνει τη σπουδαιότητά της, απέναντι στην οποία βρίσκεται η Τουρκία και κάθε απολογητής του ολοκληρωτισμού και της απολυταρχίας. Δεν ξενίζει κατά τούτο η ευκαιριακή συμμαχία της με τη Ρωσία, που κουβαλάει τις παραδόσεις της τσαρικής απολυταρχίας και του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, και το θεοκρατικό Ιράν. Είναι θέμα επιλογής. Βρισκόμαστε -και ορθά- στον αντίποδά της.