Όταν τελείωσε η αριστερή επανάσταση

Υπό
JOHN GALT

Ανήμερα της Παναγίας πέρασα από το Μάτι. Στον χαρακτήρα μου δεν ταιριάζει το πένθος. Κυριολεκτικά το αντιπαθώ, αν και, όπως όλοι μας, το έχω ζήσει αρκετά έντονα. Πέρασα όμως για να ζήσω την αισιοδοξία που, ως έφηβος, μου είχε καλλιεργήσει η επαναστατική Αριστερά. «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες», ήταν τότε το σύνθημα. Από τη φύση μου αισιόδοξος, πίστευα ότι η αισιοδοξία της επαναστατικής δημιουργίας της αριστερής διακυβέρνησης θα επούλωνε τις πληγές του πένθους…

Σε έναν μεγάλο βαθμό με είχε επηρεάσει και η καθαρή θέση της συζύγου του κ. πρωθυπουργού, όταν σε κάποια συνέντευξή της, σε νεκρό χρόνο, είχε διατυπώσει με κάθε ειλικρίνεια τη θέση «ελέγχουμε την κυβέρνηση, δεν ελέγχουμε όμως το κράτος.

Στη Δημοκρατία γνωρίζουμε άλλωστε ότι δεν ισχύει το ‘‘αποφασίζουμε και διατάσσουμε’’». Περίμενα λοιπόν ότι στο Μάτι θα παρατηρούσα έναν δημιουργικό οργασμό, μία επαναστατική πραγματικότητα. Με όλη την ορμή που κάποιοι άλλοι σύντροφοι κατέκτησαν, με κόστος ζωής, τα θερινά ανάκτορα, η δική μας, έστω και μεταλλαγμένη αστική Αριστερά, θα άρπαζε τον ταύρο από τα κέρατα.

Το Μάτι περίμενα ότι θα αποτελούσε την αφορμή για εξιλέωση από τη μνημονιακή της υποταγή. Θα αναδείκνυε τη δικαίωση της πολιτικής για ήπια αριστερή προσαρμογή στα Μνημόνια και θα αναβάθμιζε την αναγκαιότητα της καθαρής εξόδου. Όπως η αντιμνημονιακή πολιτική προσβλέπει, μετά την 20ή Αυγούστου, σ’ έναν διαφορετικό, αριστερό κι όχι φιλελεύθερο μονόδρομο, έτσι και το Μάτι θεωρούσα ότι θα μπορούσε να αποτελέσει τη σπίθα για να στηριχθεί η επαναστατική δυναμική και η αποτελεσματική παρέμβαση στην κοινωνική αθλιότητα.

Αν η ευχή «εμπρός της Γης οι κολασμένοι» αποτελεί για όλους τους εξωσυστημικούς επαναστάτες της Αριστεράς μια δημιουργική παρότρυνση, το Μάτι νόμιζα ότι μπορούσε να γίνει η εφαρμογή και η δικαίωση μιας απλής επαναστατικής παρέμβασης στα λιμνάζοντα ελληνικά δρώμενα. «Να η ευκαιρία», θα μπορούσε να αναφωνήσει κάποιος καλοπροαίρετος, που επιτρέπει στην κυβέρνηση να πάρει το κράτος στα χέρια της. Έξω από νομιμοποιήσεις αυθαίρετων, αλλά με άδειες και κατασκευές σε παραθεριστικές κατοικίες μέσα στο δάσος, έχοντας τιμωρηθεί παραδειγματικά όλοι οι μηχανικοί και συνάδελφοι του κ. πρωθυπουργού και του κ. Σπίρτζη, που στο παρελθόν δεν ασχολήθηκαν με τα προφανή (π.χ. κανόνες πυρασφάλειας).

Προκαλούμε λοιπόν τη σύζυγο του κ. πρωθυπουργού να πάρει ένα αυτοκίνητο και να περάσει από το Μάτι. Άκρα του τάφου σιωπή. Κανείς δεν δουλεύει, κανένα συνεργείο δεν εργάζεται και δεν εκτελεί εντολές, καμιά δραστηριότητα αποκατάστασης των ζημιών μετά την τραγωδία. Μόνο μία ταμπέλα που ενημερώνει τους διερχομένους ότι στις 20/8 θα γίνει διαμαρτυρία έξω από τη Βουλή. Συγγνώμη, έκανα λάθος. Όσοι έχουν κατά καιρούς περάσει από τα δημόσια αξιώματα ή όσοι έχουν συνδιαλλαγεί με τη δημόσια διοίκηση γνωρίζουν και συμφωνούν 100% με την άποψη της κ. Μπαζιάνα.

Ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, η ιδεολογική στόχευση, το κράτος και η γραφειοκρατία υπάρχουν για να δημιουργούν εμπόδια στη δημοκρατικά εκλεγμένη εκτελεστική εξουσία. Ούτε εμείς ούτε η κ. Μπαζιάνα το είπαμε για πρώτη φορά. Ας είναι καλά ο Max Weber. Εκείνο όμως που περιμένει κάθε συνειδητός αριστερός από την πρώτη φορά Αριστερά είναι η μορφή της αντισυστημικής διακυβέρνησης.

Όλοι γνωρίζουν ότι η πρώτη αντίδραση στην κάθε κυβέρνηση, από τον πιο ταπεινό μέχρι τον πιο ισχυρό γραφειοκράτη, είναι το «άσ’ το αυτό, δεν γίνεται». Αντιβαίνει στον νόμο, στις διοικητικές διατάξεις, στα προεδρικά διατάγματα, στο Σύνταγμα, στη λογική του «τα έκαναν κι οι άλλοι και είδατε πού κατέληξαν» και άλλα πολλά.

Όταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση και δεν στηριζόταν στην ψήφο του κ. Κατσίκη, άλλα μας έλεγε. Εντάξει, συμβιβαστήκαμε όταν αποδεχτήκαμε ότι το Μνημόνιο διορθώνεται, αφού δεν καταργείται με έναν νόμο και ένα άρθρο. Εντάξει, καταλάβαμε ότι η αριστερή πολιτική πρέπει να προσαρμόζεται στη διεθνή συνεργασία και στις συμβατικές υποχρεώσεις. Η «Βόρεια Μακεδονία» ήταν δίκαιο και έγινε πράξη.

Η απραξία στο Μάτι όμως πώς ερμηνεύεται; Μας την επέβαλε η αδυναμία μας να ελέγξουμε το κράτος και τη γραφειοκρατία ή δεν μπορούμε ως κυβέρνηση να πάρουμε απόφαση και να ξεπεράσουμε τις διοικητικές μας αδυναμίες; Οφείλεται σε δουλείες του παρελθόντος ή απλά σε άγνοια για εφαρμογή αποτελεσματικής διακυβέρνησης σε μία χώρα με τις αδυναμίες της Ελλάδος;

Κάθε ερευνητής του ΔΝΤ ή της «τρόικας», πριν συμβεί η τραγωδία στο Μάτι, αν του είχε ζητηθεί να εκφράσει την άποψή του για το τι θα συμβεί σε ένα αντίστοιχο ενδεχόμενο, θα περιέγραφε με καθαρές γραμμές αυτό που είδα με τα μάτια μου όταν το διέσχισα ανήμερα της Παναγίας. Αν μάλιστα τον ρωτούσαμε πώς είχε κάνει αυτήν τη σωστή πρόβλεψη, θα μας απαντούσε ότι είναι προϊόν μακρόχρονης εμπειρίας του με την ελληνική κυβέρνηση. Όπως πολύ καλά έμαθε όλα αυτά τα χρόνια, τη μία ημέρα οι υπουργοί καλοπροαίρετα συμφωνούν και την επομένη, έχοντας πάρει τις αντιρρήσεις των υφισταμένων τους, επανέρχονται με παρατηρήσεις. Έτσι και στο Μάτι, τη μία ημέρα συμφώνησαν να πάρουν αποφάσεις και να τις εκτελέσουν και την επομένη το άφησαν στην τύχη του.

Και όμως, πόσο δύσκολο είναι να ζητηθεί από τις έδρες αστικής πολεοδομίας των ελληνικών πανεπιστημίων μία άμεση μελέτη εφαρμογής; Πόσο δύσκολο είναι να ζητηθούν από τα ίδια πανεπιστήμια απλές μελέτες προτύπων σιδηρών κατασκευών με πολλαπλές αρχιτεκτονικές εφαρμογές, ώστε να αρχίσει άμεσα η ανοικοδόμηση και η αποκατάσταση των ζημιών και μάλιστα με πυρασφαλείς κατασκευές; Ήταν τόσο δύσκολο να δημιουργηθεί ένα ρυμοτομικό πλαίσιο, με όλα προκαθορισμένα, ώστε η Βουλή να το επιβάλει ως άνωθεν λύση; Ήταν πολύ δύσκολο να αρχίσει ακόμη και της Παναγίας η υλοτόμηση και η ανάπλαση, ώστε άμεσα να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ένα πρόπλασμα για το Μάτι του αύριο;

Αν δεν μπορεί η πανεπιστημιακή κοινότητα να προσφέρει με τους καλύτερους φοιτητές μας μία λύση που θα εφαρμόσουμε σε χρόνους που δεν έχουν περιθώρια αναστολής, ας πάνε σπίτι τους όλοι μαζί και ας ζητήσουμε βοήθεια από ξένα πανεπιστήμια.

Αν έχουμε διοικητικά όργανα που φέρνουν αντιρρήσεις και δυσκολίες, ας τα ξεπεράσουμε. Η δύναμη της εκτελεστικής εξουσίας και της Βουλής, που τη συνδράμει, είναι απεριόριστη. Ο απλός επιχειρηματίας, όταν θέλει να κάνει κάτι, ξεπερνά τον δικηγόρο του λέγοντάς του «βρες μου τρόπο να κάνω αυτό που θέλω χωρίς να παρανομήσω». Η κυβέρνηση δεν έχει πρόβλημα γιατί αυτή γράφει τους νόμους. Και όσα δικαιώματα υπήρχαν στους πολίτες από το παρελθόν, εκείνοι είναι έτοιμοι να τα ξεχάσουν, αρκεί να βοηθηθούν να επανέλθουν στα σπίτια τους, χωρίς φόβο να ξαναζήσουν ό,τι έζησαν πρόσφατα.

Ηθικό δίδαγμα: Το επαναστατικό DNA της ελληνικής Αριστεράς, αν κάποτε υπήρξε, με τη Μεταπολίτευση έχει πλέον μεταλλαχθεί σε σούπα. Θετικό.