Ο κόσμος ζητά υπεύθυνη εξουσία

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

-Δείξτε λίγη συμπόνια μπροστά στους νεκρούς και στις στάχτες

Έτσι, κάτω από το βάρος της κατακραυγής, του ανείπωτου πόνου και τις αδυσώπητες εικόνες της φρίκης, δοσμένες από την τηλεόραση, αναγκάστηκαν να παραδεχθούν πόσο επιπόλαια αντιμετώπισαν μια τόσο σοβαρή κατάσταση.

Με αλλεπάλληλες υπουργικές συσκέψεις προσπάθησαν να κρύψουν έναν αποδυναμωμένο κρατικό μηχανισμό, εντελώς ανοργάνωτο, που πήρε πολύ βεβιασμένες αποφάσεις, στέλνοντας μπουλντόζες στο οικόπεδο που βρέθηκαν 26 θύματα, εκεί που άφησαν την τελευταία τους πνοή παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες.

Εξαϋλώθηκαν κι έμειναν από αυτούς τμήματα κορμού, που χρειάστηκε λήψη DNA για να αναγνωριστούν. Η ευθιξία τους άργησε να χτυπήσει καμπανάκι. Κι έτσι ο κ. Τόσκας με τους αρχηγούς της ΕΛΑΣ και του Πυροσβεστικού Σώματος παραιτήθηκαν, κάτω από την πίεση μιας κοινωνίας που κραυγάζει. Ο κ. Τόσκας, συμπαθής άνθρωπος, λιγομίλητος και ήπιος, όμως σ’ αυτές τις περιστάσεις χρειάζεται δυναμισμός και άμεση παρουσία του κράτους, που θα δώσει κουράγιο κι ανάσα ελπίδας, ότι κάποιος τους νοιάστηκε.

Δεν ακούστηκε μια δυνατή φωνή που θα τους καθοδηγούσε στη σωστή κατεύθυνση και αντ’ αυτού από λάθος εκτίμηση έστειλαν τον ένα πίσω από τον άλλον. Αυτοκίνητα έγιναν μια μάζα από λαμαρίνες, με ανθρώπους καμένους και δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις παρά μόνο ένα καυτό παραμάζωμα από λάστιχα λιωμένα και κορμιά παραμορφωμένα.

Το πρόσωπο εκείνου του νεαρού άνδρα, που η αγωνία και οι παραισθήσεις του τον έκαναν να βλέπει δικά του τα παιδιά των άλλων, σου μάτωνε την καρδιά. «Είναι τα παιδιά μου κατά 99,9%», έλεγε και ξανάλεγε κι όταν απογοητεύτηκε ζήτησε να του πουν πού είναι τα παιδιά και οι γονείς του. «Να πάω να τους αναγνωρίσω, αν έχουν φύγει», είπε, κι η φωνή του ράγιζε, μη θέλοντας να το πιστέψει. Μέσα από αυτήν τη μοναδική εικόνα, τι θα μπορούσε κανείς να απαντήσει στον κ. Πολάκη, γιατρό και χειρουργό; Εγώ θα του έλεγα να μη φοβάται την αλήθεια. Δεν είναι καιρός για εκτόξευση χολής την ώρα που έζησαν αυτήν την τραγωδία. Δεν ενδιαφέρονται αν έχει σώσει ζωές σαν γιατρός. Πονούν και νοιάζονται για τους δικούς τους, που δεν χρειάστηκε να τους γιατρέψει.

Λίγη καλοσύνη, συμπαράσταση στους παθόντες και ανάληψη της ευθύνης είναι ανθρώπινα, γενναία αισθήματα, που αφορούν ζωές κι όχι την αναθεματισμένη την καρέκλα και τους υπουργικούς τίτλους.

Βαρεθήκαμε να τρώμε το κουτόχορτο της προπαγάνδας και δεν αφορά τον κόσμο ποιος είναι ο καλός, ο κακός κι ο άσχημος. Ζητά υπεύθυνη εξουσία, που θα μιλά με σοβαρότητα και θα απαντά με σοβαρότητα κι όχι σαν τις κακιασμένες συμπεθέρες, φτύνοντας και σπέρνοντας μίσος.

Γύρω γύρω καραδοκούν οι εχθροί μας κι όμως ακόμη κι αυτοί φάνηκαν έστω και προσωρινά ως συνάνθρωποι να συμπάσχουν κι εμείς εδώ προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε τη συμφορά, νομίζοντας ότι θα κερδίσουμε τη συμπάθεια του λαού.

Δεν είναι καιρός για πολιτικά τερτίπια. Δείξτε λίγη συμπόνια ανθρώπινη στους πληγέντες. Μιλήστε με ταπεινότητα, καθαρά, και όχι με λόγια θολά, κρύβοντας αλήθειες. Γιατί η αλήθεια θα μπορούσε να μαλακώσει τη δίκαιη αγανάκτηση των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους, τις οικογένειές τους, τις μικρές ή μεγάλες περιουσίες τους. Αστοί πολίτες ήταν, που με τον κόπο τους έφτιαξαν ένα σπίτι στην εξοχή για να φιλοξενούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Μια εφιαλτική, σκοτεινή πόλη, γεμάτη χαλάσματα και καμένα δένδρα, ίδια φαντάσματα, προκαλεί ρίγος σ’ όποιον θελήσει να τη διασχίσει. Τίποτε δεν θυμίζει τη φωτισμένη πολιτεία, που τα φώτα τρεμόσβηναν μέσα στο πανέμορφο δάσος, παίζοντας με τα κλαδιά των πεύκων, ενώ τα γέλια αντηχούσαν από τις παρέες των κατοίκων της.

Τώρα σιωπή. Μια σιωπή ανατριχιαστική, που θυμίζει πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί από τη μανία μιας πυρκαγιάς η ζωή και το αύριο ενός κόσμου.