Ο λαιμοδέτης του κ. πρωθυπουργού

Υπό
JOHN GALT

Είναι σε όλους γνωστή η αντιπάθεια του κ. πρωθυπουργού στις γραβάτες και τα παπιγιόν. Είναι γνωστή η αντιπάθεια των αριστερών προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τους χρηματοπιστωτικούς «καρχαρίες».

Είναι λογικό να θεωρούμε ότι φυσιολογικά ο κ. πρωθυπουργός, όταν περνούσε την 27η Ιανουαρίου 2017 την πόρτα ενός δευτεροκλασάτου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος όπως η Rothschild, δεν γνώριζε τι τον περίμενε. Όπως συμβαίνει συχνά με πολλούς τουρίστες, που οι ξεναγοί τους πάνε ως αγέλη στα ειδικά καταστήματα για να πάρουν τσολιαδάκια, έτσι και ο κ. Τσίπρας, καθ’ υπόδειξη του κ. Μοσκοβισί, πήγε να ψωνίσει κάτι που ούτε το ήθελε ούτε θεωρούσε ότι θα ταίριαζε ως λαιμοδέτης με τα κουστούμια του.

Είναι γνωστό τι συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές με τους πωλητές. Βλέπουν τον άσχετο και του πουλάνε παλιό στοκ σε υψηλή τιμή. Γιατί να ανησυχούν άλλωστε; Μήπως θα περάσει ξανά την πόρτα τους; Μήπως θα μπορεί να αξιολογήσει αν αγόρασε σωστά ή λάθος; Μήπως αυτός πληρώνει για τις υπηρεσίες του μαγαζιού; Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πει ότι έκανε αυτό που του πρότεινε ο φίλος του και αν δεν το φορέσει ποτέ το παπιγιόν, τι είχε, τι έχασε.

Η τακτική των συγκεκριμένων μαγαζιών, που δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την αξιοπιστία τους, είναι να πουλήσουν και άλλα προϊόντα εκτός από λαιμοδέτες. Σε πάνε σε ιδιαίτερο δωμάτιο, σε εξυπηρετούν άτομα με δύσκολα βιογραφικά, σου προτείνουν λύσεις, που, ως καλοί πωλητές, γνωρίζουν πως συνεχώς θα αυξάνονται σε πολυπλοκότητα και κόστος, και με απλά λόγια γνωρίζουν πώς θα σε κάνουν να δεχτείς τα πάντα, καθώς σου τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Την ημέρα που ο κ. Τσίπρας μόνος του πέρασε την πόρτα είχε πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο πολιτικό σφάλμα στην ιστορία του.

Τον έκαναν να νομίζει ότι οι συγκεκριμένοι δευτεροκλασάτοι διαχειριστές κεφαλαίων μπορούσαν να πετύχουν ακόμη και καθαρή έξοδο με τη λήξη του τρίτου Μνημονίου… Ο κ. πρωθυπουργός δεν γνώριζε ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να υπογράψουν το συμβόλαιο μαζί του και να πάρουν τη δουλειά. Μετά, γι’ αυτούς, άλλωστε έχει ο Θεός. Εξασφάλισαν την αμοιβή τους, όπως εκείνος ο περιβόητος κορεάτης φίλος του κ. Βαρουφάκη, καθώς γνώριζαν ότι το Ελληνικό Δημόσιο πληρώνει πάντοτε στο τέλος την άγνοια του κ. πρωθυπουργού. Γνώριζαν ότι τα συμβόλαια είναι τόσο καλά διατυπωμένα που στην καλύτερη των περιπτώσεων η Ελλάδα θα πληρώνει και επιπλέον αν τολμούσε να τα παραβεί.

Το λάθος του κ. πρωθυπουργού ήταν ότι ανέλαβε την ευθύνη σε ένα δυστυχώς όχι στιγμιαίο αδίκημα, που θα μπορούσε να το παρακάμψει με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, αλλά διαρκές. Κατόρθωσαν να τον πείσουν ότι μπορούσαν να του εξασφαλίσουν έναν πολύ ευχάριστο «λαιμοδέτη», που, όπως είχε υποσχεθεί σε όλους, θα τον φορούσε με το κουστούμι της «καθαρής εξόδου», ενάμιση χρόνο μετά, στις 20 Αυγούστου 2018. Ανέλαβε την προσωπική ευθύνη, στηρί­χθηκε σε άτομα που δεν τους ενδιέφερε η αξιοπιστία τους -είναι γνωστή άλλωστε η επιπολαιότητα στη σχέση τους με την Ελλάδα από υπουργίας κ. Στ. Μάνου- και δεν συμπεριφέρθηκαν όπως το μεγαλύτερο σπίτι της αγοράς, η Goldman Sachs στην περίπτωση Σημίτη.

Οι δεύτεροι, σεβόμενοι το όνομά τους, δικαίωσαν την αμοιβή τους, καθώς βοήθησαν την Ελλάδα σε ένα στιγμιαίο γεγονός να περάσει το αναγκαίο για την επίτευξη του τεραστίου εθνικού στόχου όριο, την είσοδό της στο ευρώ. Οι Rothschild γνώριζαν με ποιον είχαν να κάνουν, δεν τους ενδιάφερε η αξιοπιστία και το όνομά τους και έστησαν την παγίδα. Ο κ. πρωθυπουργός αγόρασε ενάμιση χρόνο πριν έναν αχρείαστο «λαιμοδέτη».

Ο χαρακτηρισμός ενός αδικήματος ως διαρκούς και όχι στιγμιαίου έχει μεγάλη ιστορία στη χώρα μας. Ανεξάρτητα λοιπόν από την απόλυτη ταύτιση του κ. Τσίπρα με το αδίκημα, μια και εξ όσων γνωρίζουμε ήταν εκείνος που πέρασε την πόρτα, το ότι είναι διαρκές, έχει να κάνει με τις ευθύνες που ανέλαβε όταν στην διάρκεια του χρόνου που ακολούθησε, δεν αντελήφθη που οδηγείτο και πως καθημερινά έσφιγγε ο κόμπος.

Υπάρχει πλήθος σελίδων, υποδείξεων, αποφάσεων και παροτρύνσεων, από όλους, πλην των εμπλεκομένων με την συναλλαγή, που το φώναζαν με κάθε μέσο.

Χρειάζεται πιστωτική γραμμή.

Χρειάζεται δυνατότητα εφαρμογής των συμφωνημένων.

Χρειάζεται προσεκτική διαχείριση της εξόδου από ικανούς και δυνάμενους να εγγυηθούν οι ίδιοι και όχι η κυβέρνηση την κάλυψη των δοκιμαστικών εξόδων.

Χρειάζεται ισορροπία στις αγορές και όχι διαταραχές του τύπου ιταλικές εκλογές.

Χρειάζεται να αλλάξει η πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης και να της επιτραπεί να προεξοφλεί με κάποιον τρόπο τα ομόλογα μιας χώρας που δεν είναι σε πρόγραμμα.

Χρειάζεται να μπορεί το τραπεζικό σύστημα να απορροφήσει διεθνή ρευστότητα χωρίς τη διαμεσολάβηση του Ελληνικού Δημοσίου.

Χρειάζεται να μπορεί ο υπουργός Οικονομικών να υπογράφει συμβάσεις με εξωπραγματικά επιτόκια.

Χρειάζεται το ΔΝΤ και η ΕΚΤ να δεχτούν το αξιόχρεο του Ελληνικού Δημοσίου χωρίς διαγραφή χρέους.

Χρειάζεται το Ελληνικό Δημόσιο να μπορεί να εγγυηθεί την εκτέλεση του ΕΣΠΑ, αλλιώς κοινοτικά επενδυτικά κεφάλαια δεν θα υπάρχουν για τη χώρα.

Χρειάζεται να υπάρχει εκτέλεση του προϋπολογισμού που να είναι συνεπής με το μεσοπρόθεσμο.

Χρειάζεται τα ταμεία του Ελληνικού Δημοσίου να εισπράττουν και όχι να λένε ότι τους οφείλουν 2,5 εκατ. φορολογούμενοι 140 δισ. ευρώ.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν δοκίμαζε να εκφράσει ενδοκυβερνητικά όλες αυτές τις απορίες, μπορεί να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο με την απάντηση του κ. Τόσκα το μοιραίο εκείνο βράδυ της 23ης Ιουλίου. Όταν στην ερώτηση του κ. πρωθυπουργού «πότε θα σηκωθούν τα αεροπλάνα κατάσβεσης των πυρκαγιών;» απάντησε «με το πρώτο φως του ήλιου». Θα είχε όλη αυτήν την περίοδο τη δυνατότητα να μετατρέψει το διαρκές σε στιγμιαίο. Ανεξαρτήτως αν οι καλοθελητές της «καθαρής εξόδου» του έλεγαν ψέματα.

Ανεξαρτήτως αν μέχρι την 20ή Ιουλίου 2018 τον έκαναν να πιστεύει ότι κάτι αντίστοιχο με εκείνο που έκανε ο κ. Σημίτης, με τη βοήθεια του κ. Draghi, στην Goldman Sachs, το 2001, θα μπορούσε να επιτευχθεί μεταξύ 20 Ιουλίου και 20 Αυγούστου 2018 με την Rothschild. Ώστε εκείνος, θριαμβευτής, να βγει και να θριαμβολογήσει για τη μεγάλη του επιτυχία.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και η κατάρα του Σολομώντα -διάβαζε Μάτι- και τον τελείωσε. Η πολιτική δεν είναι χωρίς ευθύνες. Η διακυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να μεταλλάξει προσωπικές ευθύνες σε συλλογικές, π.χ. κυβερνητικές, κομματικές ή/και ευθύνες συλλογικοτήτων (π.χ. ευθύνες των στελεχών του «Πράττω»).

Τίποτα από όσα του υποσχέθηκαν όλοι εκείνοι, που βγάζουν μεροκάματο στην πλάτη εκείνων που διαχειρίζονται τις τύχες του ελληνικού λαού, δεν έγινε. Και τώρα βεβαίως ο υπεύθυνος θα υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει τη Νέμεση…