Ως πότε αυτή η χώρα θα πνίγει, θα πληγώνει τα παιδιά της;
Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Κύριε Πρόεδρε της ελληνικής κυβέρνησης, αυτήν τη φορά μας απογοητεύσατε και μας λυπήσατε, γιατί φάνηκε ότι δεν μπορέσατε να διαχειριστείτε αυτήν την πολύνεκρη τραγωδία. Το Υπουργικό Συμβούλιο με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις του αρμοδίου υπουργού θύμισε το 15μελές μαθητικό συμβούλιο της Γκράβας.
Μία οι πλημμύρες της Μάνδρας και την πρώτη και τη δεύτερη φορά, όπου και εκεί χάσαμε ανθρώπους, και τώρα με το ονειρεμένο τοπίο της παραθαλάσσιας ζώνης της Ανατολικής Αττικής, που χάθηκε για πάντα. Τι κάνατε; Σβήστηκε από τον χάρτη και μαζί με το δάσος χάθηκαν άνθρωποι, γέροντες, γιαγιάδες, μικρά παιδιά.
Τι αφόρητο πόνο και απόγνωση ένιωσαν αυτοί οι άνθρωποι, όταν κανείς δεν βρέθηκε να τους καθοδηγήσει; Αγκαλιάστηκαν και περίμεναν τον θάνατο, πληρώνοντας, θαρρείς, «το μερίδιο» που οφείλουμε όλοι στους θανάτους και στον κατατρεγμό των ανθρώπων, που χρόνια τώρα δέχονται μέσα στα σπίτια τους τούς βομβαρδισμούς των μεγάλων της Γης και όλα αυτά για τα συμφέροντά τους, αγνοώντας τον φόβο μικρών παιδιών, τις κραυγές των μανάδων που ζητούν βοήθεια.
Ζήσαμε έναν πόλεμο με έναν εχθρό ανίκητο. Οι τεράστιες φλόγες κάλυψαν φωνές, ο άγριος άνεμος εκδικήθηκε, έσπρωξε όσους μπορούσε στη θάλασσα, που έμοιαζε με λίμνη εξάγνισης. Θαρρείς και ο χαμηλός ουρανός, μουντός, που ακούμπαγε πάνω τους, ήταν έτοιμος να τους πάρει την ψυχή. Όλη η εικόνα έμοιαζε με την ανατριχιαστική εικόνα της κόλασης. Πίνακας μεγάλου ζωγράφου, που έχει την ικανότητα να αποδίδει τον χαμό με εκείνη τη σιωπηλή αναμονή του θανάτου, άνθρωποι αμίλητοι σε μια γαλήνια θάλασσα, αποκρουστικά εφιαλτική.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα αυτή, θα μείνει στη μνήμη μου, όπως ο προθάλαμος των θαλάμων αερίων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που κάηκαν αθώοι και μικρά παιδιά. Αλήθεια, η σπουδαία περιφερειάρχης κ. Δούρου τι έκανε τρία χρόνια τώρα; Ας μας δείξει ένα της έργο. Όταν φώναζε διαμαρτυρόμενη για τις προηγούμενες κυβερνήσεις, πίστευα ότι θα διατηρούσε αυτήν τη μαχητικότητα. Και ο δήμαρχος Μαραθώνα συμπαθής κι αγαπητός κατά τα άλλα, δεν φάνηκε πουθενά όμως.
Είναι πολύ εύκολο να πλασάρεσαι για δον Κιχώτης, όμως η αλήθεια είναι δύσκολη. Οι ευθύνες τεράστιες. Ας μας πουν πώς βοήθησαν αυτόν τον κόσμο που έτρεξε στη θάλασσα για να σωθεί. Πού είναι οι αντάρτες της πόλης, που καίνε μαγαζιά για πλάκα, που καίνε τράπεζες, που βάφουν κτίρια, που μπαίνουν ανενόχλητοι στις δημόσιες υπηρεσίες, να διαμαρτυρηθούν για γεγονότα, φονιάδες μιας μικρής κοινωνίας.
Ήξεραν στην κυβέρνηση ότι υπήρχαν νεκροί και το κατάπιαν. Μα γιατί; Τι φοβήθηκαν; Είναι δυνατόν να κρυφτεί ένα τέτοιο γεγονός; Ή μήπως η ανάγκη της επικοινωνίας της καλής τους υποχρέωσε να φανεί μετριασμένη αυτή η τραγωδία. Και ποια είναι η ευθιξία τους. Παραιτήθηκε έστω και ένας από αξιοπρέπεια; Ως πότε αυτή η χώρα θα πνίγει και θα πληγώνει τα παιδιά της; Ως πότε θα τα αναγκάζει να ξενιτεύονται, αφήνοντας πίσω τη μεγάλη αγάπη όλων μας, την Ελλάδα;