Π. Νεάρχου: Η Άγκυρα απειλεί με νέα κρίση στην Κυπριακή ΑΟΖ
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Η τραγωδία στην Ανατολική Αττική απέσπασε προσωρινά την προσοχή από τα μεγάλα εθνικά προβλήματα. Κατά πρώτο λόγο από τη Συμφωνία των Πρεσπών, απέναντι στην οποία βρίσκεται, με οργή και αποτροπιασμό, η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.
Κατά δεύτερο λόγο, από τα τεκταινόμενα στο διπλωματικό παρασκήνιο με την Αλβανία, που μετά το προηγούμενο με τα Σκόπια προκαλούν, δικαιολογημένα, μεγάλες ανησυχίες. Όχι μόνο για την κατάργηση του εμπολέμου μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας και το θέμα των Τσάμηδων αλλά επίσης για τη λεγόμενη «ευθυγράμμιση» των συνόρων και την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών.
Για την τελευταία η Αλβανία δασκαλεύεται, προφανώς, από την Άγκυρα, η οποία, μεταξύ των άλλων, θα είχε κάθε συμφέρον να δημιουργήσει προηγούμενο με την εξαίρεση μικρών νησίδων στην οριοθέτηση της ΑΟΖ, ώστε να προβάλει επιχειρήματα για τη διεκδικούμενη απ’ αυτήν εξαίρεση του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλόριζου στην οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας. Είναι περίεργο που η Ελληνική πλευρά, πλειοδοτώντας εκ των προτέρων για την ένταξη της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο πλαίσιο γενικότερων Δυτικών πολιτικών και γεωπολιτικών θεωρήσεων, αφοπλίζεται διπλωματικά από το στρατηγικό χαρτί της αναγκαίας συναινέσεώς της για την ένταξη της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατά τρίτο λόγο, ενισχύονται οι ανησυχίες για όσα συμβαίνουν στη Θράκη, που αντί να διορθώνουν τραγικά λάθη του παρελθόντος έρχονται να επιδεινώσουν μια δύσκολη κατάσταση και να δώσουν νέα πλεονεκτήματα στην Τουρκική πλευρά. Η τελευταία επιδιώκει να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της Μουσουλμανικής μειονότητας, να την εκτουρκίσει στο σύνολό της και να δημιουργήσει συνθήκες για τη διεκδίκηση «αυτονομίας», με πρότυπο το γειτονικό Κόσοβο. Προβάλλει επιπλέον, χαμηλόφωνα προς το παρόν, την ύπαρξη μεγάλης Μουσουλμανικής μειονότητας στη Νότια Βουλγαρία, η οποία θα μπορούσε κατ’ αυτήν, υπό ορισμένες περιστάσεις γενικότερων ανακατατάξεων, να συναποτελέσει μέρος μιας ενιαίας αυτόνομης Μουσουλμανικής περιοχής υπό Τουρκική αιγίδα.
Η τελευταία παραχώρηση προς την Άγκυρα από τον υπουργό Παιδείας Γαβρόγλου σε σχέση με το καυτό θέμα των Μουφτήδων έρχεται να προσθέσει έναν ακόμη κρίκο στην ποδηγέτηση της μειονότητας από την Άγκυρα. Η τελευταία θέλει, προφανώς, να διορίζει αυτή τους μουφτήδες μέσα από ελεγχόμενες μεθόδους «εκλογής», ώστε να στερήσει από την Ελληνική κυβέρνηση ένα στοιχειώδες μέσο ελέγχου της μειονότητας και προαγωγής της εντάξεώς της στην Ελληνική κοινωνία και εθνική ζωή.
Προηγούμενες κυβερνήσεις διέπραξαν εγκληματικά λάθη με την υπαγωγή των Πομάκων στην Τουρκική εκπαίδευση, επειδή είναι Μουσουλμάνοι, αντίθετα με τις σαφείς διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάννης, όπως επίσης με την άκριτη εφαρμογή του «Καλλικράτη» στην περιοχή, που δημιουργεί όρους περιορισμένης εδαφικής αυτονομίας, σε βάρος μάλιστα Ελληνικών, Χριστιανικών κοινοτήτων.
Ο έμμεσος διορισμός Μουφτήδων από την Άγκυρα, που ήταν μια από τις μόνιμες διεκδικήσεις του Τούρκου Προέδρου Ερντογάν, έρχεται να προσθέσει ένα ακόμη όπλο στο Τουρκικό οπλοστάσιο, που στοχεύει απροκάλυπτα τη Θράκη, όπως και άλλες περιοχές του Ελληνικού εθνικού χώρου.
Κατά τέταρτο λόγο, και όχι, προφανώς, τέταρτο κατά σημασία, είναι οι νέες Τουρκικές απειλές για νέα κρίση στην Κυπριακή ΑΟΖ. Αφορμή για την εκτόξευσή τους είναι οι ενεργειακοί σχεδιασμοί της Κυπριακής Δημοκρατίας, που αναμένεται να μπουν σε μια νέα φάση με τις προγραμματισμένες γεωτρήσεις γι’ αυτό το φθινόπωρο της Γαλλικής εταιρείας TOTAL και της Αμερικανικής EXXON. Αδιευκρίνιστη παραμένει ακόμη η στάση της Ιταλικής ENI. Η τελευταία έπεσε, ως γνωστόν, θύμα βίαιης τουρκικής παρεμβάσεως στο οικόπεδο 3 της Κυπριακής ΑΟΖ. Η Άγκυρα επιδιώκει επίσης, μέσα από την επαπειλούμενη επέμβασή της, να ανατρέψει τις στρατηγικές συμμαχίες Κύπρου και Ελλάδος στην Ανατολική Μεσόγειο (Αίγυπτος, Ισραήλ) και την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου East Med προς την Ευρώπη. Ο τελευταίος έχει την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και θα αποτελούσε μια πολύ σημαντική, εναλλακτική οδό ενεργειακού εφοδιασμού της.
Οι ενεργειακοί σχεδιασμοί εξελίσσονται σε συνδυασμό με τις προσπάθειες για «λύση» του Κυπριακού. Η Άγκυρα, όπως και οι παραδοσιακά στρατηγικοί τους σύμμαχοι στο Κυπριακό Βρετανοί επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τις «ελπίδες» της Ελληνικής πλευράς για λύση του Κυπριακού ως Δούρειο Ίππο για γεωπολιτική ανατροπή υπέρ τους και για είσοδο της Τουρκίας, μέσω Κύπρου, στο μεγάλο ενεργειακό και γεωπολιτικό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στις επιδιώξεις αυτές έχουν, δυστυχώς, εξ αντικειμένου στρατηγικό σύμμαχο την ακολουθούμενη πολιτική στο Κυπριακό των ηγεσιών των δύο συμπλεόντων κομμάτων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Το τελευταίο, ιδίως, έχει υπερβεί εσχάτως κάθε όριο. Ασκεί κριτική από δεξιά στον Πρόεδρο Αναστασιάδη ότι δεν αξιοποιεί τις «ευκαιρίες» για να επιτύχει «λύση». Δεν διστάζει, επίσης στο πνεύμα αυτό, όπως άλλωστε και επιφανή στελέχη του ΔΗΣΥ, να υποστηρίζει ότι το φυσικό αέριο της Κύπρου πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως «καταλύτης» για τη «λύση»!
Τι σημαίνει ακριβώς αυτό; Να γίνει συνεννόηση με την Τουρκική πλευρά για τη «συμμετοχή» της στο φυσικό αέριο και ως αντάλλαγμα η Τουρκική πλευρά να συναινέσει σε «λύση». Ποια «λύση»;
Για όποιον θέλει να βλέπει την πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμιά απορία και καμιά αμφιβολία για το τι θέλει η Τουρκική πλευρά και το επιδεικνύει άλλωστε στην πράξη. Στην πρόσφατη επίσκεψή τους στα κατεχόμενα, τόσο του υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου όσο και του Προέδρου Ερντογάν, κατέστησαν για άλλη μια φορά σαφέστατη την Τουρκική πολιτική. Ζητούν αναστολή των ενεργειακών σχεδιασμών της Κυπριακής Δημοκρατίας ή δημιουργία Κοινής Επιτροπής με ισότιμη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων και επανακαθορισμό της Κυπριακής ΑΟΖ υπέρ της Τουρκίας και της «ισότιμης» συμμετοχής των Τουρκοκυπρίων, που ανακήρυξαν «ανεξάρτητο κράτος» στον κατεχόμενο βορρά.
Σε μια τέτοια περίπτωση η Τουρκική πλευρά θα άρπαζε τη μερίδα του λέοντος και της ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου και θα ανέτρεπε τις συμφωνίες οριοθετήσεως με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και τη στρατηγική συμμαχία των χωρών αυτών με την Κύπρο. Θα επρόκειτο δηλαδή για έναν νέο Αττίλα σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδος αλλά και για γεωπολιτική ανατροπή σε βάρος του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Αυτό εξηγεί και το ύψωμα των τόνων προσφάτως από τις χώρες αυτές, που εκφράσθηκε για πρώτη φορά και με προειδοποίηση για στρατιωτική αντίδραση.
Κατά τα άλλα δεν άλλαξε βεβαίως τίποτε στην Τουρκική πολιτική. Η Άγκυρα εμμένει πάντα σε εγγυήσεις και σε στρατιωτική παρουσία. Ζητά μάλιστα τώρα και κυρίαρχη στρατιωτική βάση στην Κύπρο, κατά το πρότυπο των Βρετανικών βάσεων.
Το ερώτημα και η απορία είναι τι το ελπιδοφόρο βλέπουν σ’ αυτά οι ηγεσίες ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ και εμμένουν στην ίδια, αντιφατική και αυτοκαταταστροφική πολιτική;