Ν. Στραβελάκης: Μετά από τόσους νεκρούς τι να πούμε;

Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν πλούσια σε οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική επικαιρότητα. Όμως κάτω από το βάρος των πολυάριθμων νεκρών και των απροσδιόριστων ακόμη αγνοουμένων μοιάζει ιεροσυλία να ασχοληθεί κανείς με την αμερικανοτουρκική ένταση, την έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα και τις συζητήσεις της Γερμανικής Βουλής. Στην πραγματικότητα όμως όλα αυτά τα γεγονότα διαπλέκονται με έναν περίεργο τρόπο μεταξύ τους.

Παρά τις σπασμωδικές ενέργειες της κυβέρνησης, ο κυνισμός του κ. Τσίπρα να αποκρύψει την ύπαρξη νεκρών στις αρχικές του δηλώσεις δεν καλύπτεται. Οι δηλώσεις του κ. Πολάκη, που προσπάθησε να αποδώσει το απαράδεκτο της ενέργειας στη γραφειοκρατία της ταυτοποίησης των πτωμάτων, και του κ. Βερναρδάκη, που αναφέρθηκε στο νεαρό -κατά τη γνώμη του- της ηλικίας του πρωθυπουργού, απλά έκαναν τα πράγματα χειρότερα.

Με αυτό το δεδομένο, είναι απορίας άξιο πώς δέκα μέρες μετά τα τραγικά γεγονότα ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε, τέλος, η ηγεσία της Πυροσβεστικής δεν έχουν επικαλεστεί το αυτονόητο: Την κατάρρευση της υλικοτεχνικής υποδομής και της επάνδρωσης του Πυροσβεστικού Σώματος και του κρατικού μηχανισμού γενικότερα κάτω από το βάρος των μνημονιακών περικοπών. Ελπίζω μετά την αποπομπή τους ο κ. Τόσκας και ο πρώην αρχηγός της Πυροσβεστικής να μιλήσουν έστω και καθυστερημένα για αυτά τα θέματα, ως οφείλουν.

Όλοι γνωρίζουν πάντως ότι μόνο τέσσερα-πέντε πυροσβεστικά αεροπλάνα είναι ικανά να πετάξουν, ενώ τα υπόλοιπα έχουν μεταβληθεί σε αποθήκη ανταλλακτικών για τα (υπο)λειτουργούντα αεροσκάφη. Αντίστοιχα, οι οδηγοί των πυροσβεστικών οχημάτων εκμυστηρεύονται σε δημοσιογράφους ότι φοβούνται να αναπτύξουν ταχύτητα για τη μετάβασή τους στον χώρο της πυρκαγιάς λόγω της παλαιότητας των ελαστικών.

Είναι η τραγική πραγματικότητα του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού κράτους, που υποτίθεται εκσυγχρονίζεται και επανιδρύεται τα τελευταία δέκα χρόνια «κόβοντας τις σπατάλες», ενώ στην πραγματικότητα έχουν καταρρεύσει οι όποιες στρεβλές και ανεπαρκείς του υποδομές.

Είναι μια πραγματικότητα που φοβάται να παραδεχθεί η κυβέρνηση, ενώ ο κ. Μητσοτάκης πρότεινε στον κ. Τσίπρα να μεσολαβήσει στο Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» για την παροχή, εν είδει δωρεάς, τεχνικών μέσων για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών.

Στην ίδια λογική βρίσκονται και τα μέτρα υποστήριξης των πυρόπληκτων. Τα «ευρώ του αίματος», που προσπαθούν να βουλώσουν τα στόματα και δημιουργήσουν εντυπώσεις στις πυρόπληκτες περιοχές, την ίδια ώρα που στήνονται ταμεία τύπου Μολυβιάτη για τις κυβερνητικές ανάγκες εν όψει εκλογών. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις στην ΕΕ της κρίσης μοιάζουν όλο και περισσότερο με ΜΚΟ που μοιράζουν συσσίτια στα συντρίμμια της όποιας κρατικής πρόνοιας πλήρωναν οι φόροι και επέβαλαν οι διεκδικήσεις της εργατικής τάξης μετά τον πόλεμο.

Το πιο τραγικό όμως είναι ότι οι όροι της μνημονιακής εποπτείας είναι τόσο σκληροί που ακόμα και η αντιπολίτευση φοβάται να αναδείξει την ανάγκη δαπανών για υλικοτεχνική υποδομή, πυροπροστασία και πρόνοια. Πώς αλλιώς θα πείσουν οι παλαιοί και επίδοξοι μνημονιακοί επίτροποι ότι έχουν την ιδιοκτησία του προγράμματος; Έτσι η κυβερνητική προπαγάνδα έχει αναδείξει ως μοναδικούς υπεύθυνους της τραγωδίας τα θύματά της. Είναι οι τραγελαφικές τηλεοπτικές εμφανίσεις του κ. Σπίρτζη, που γκρέμισε μία μάντρα στη Χαλκιδική, σε αντιπερισπασμό της οργής για τους καμένους στη Ραφήνα και στο Κόκκινο Λιμανάκι.

Μένει στην κοινωνία να στείλει τα Μνημόνια και τους εκπροσώπους τους σπίτι τους. Τότε θα έχουμε ως κοινωνία να πούμε κάτι…