ΜΝΗΜΕΣ…

Του
ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ

Δεν θυμάμαι εάν ήταν το τέλος της δεκαετίας του ’50 ή οι αρχές της δεκαετίας του ’60. Δεν θυμάμαι ακόμα εάν ο ραδιοσταθμός των Ενόπλων Δυνάμεων είχε μετονομασθεί σε ΥΕΝΕΔ ή εάν εξακολουθούσε να ονομάζεται Κεντρικός Ραδιοφωνικός Σταθμός Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος, δηλαδή «Κορσέδες», όπως τον ειρωνευόταν η Ελένη Βλάχου από την εφημερίδα της «Η Μεσημβρινή», που μόλις είχε εκδώσει.

Είναι όλα τόσο μπερδεμένα στη μνήμη μου, θυμάμαι όμως ότι από τους δύο κρατικούς ραδιοσταθμούς (ΕΙΡ και Ενόπλων) απαγορευόταν ρητώς να μεταδίδονται τραγούδια «κατωτέρας ποιότητος», δηλαδή μπουζουκοτράγουδα. Έτσι ο Αττίκ είχε καθημερινή μουσική αποθέωση, ειδικά την «ώρα επιλογής ακροατών…».

Θυμάμαι βέβαια πως για να βγάλει παραδάκι η ΥΕΝΕΔ καθιέρωσε τις λεγόμενες «προσφερόμενες εκπομπές», οπότε αυτομάτως όλες τους έπαιζαν καλή μουσική, κατάλληλη για να προβάλλεται από έναν επίσημο, κρατικό ραδιοσταθμό. Εξάλλου η απελευθέρωση της μουσικής από τις κάθε λογής απαγορεύσεις έδωσε την ευκαιρία στους δισκάδες να ξεσαλώσουν (Μίνως Μάτσας και υιός, Μαρτέν Γκεσάρ κ.ά.), αφού μαζί με τους αδελφούς Λαμπρόπουλους (της ΕΜΙΑΛ) κατασκεύαζαν και πούλαγαν δίσκους με την οκά.

Ήταν, θυμάμαι, η εποχή του Νίκου Μαστοράκη αλλά και η δικιά μου εποχή, που γράφαμε κειμενάκια μεσημεράκι, στο πόδι, για τη ραδιοφωνική «Άμιλλα» των Βάκη Πέρρου και Γιώργου Μακρυωνίτη. Ήταν, θυμάμαι, η εποχή των «Ζητούνται», όταν -ανάμεσα στους άλλους- ήρθε για να συνεργασθεί ένας νέος ξερακιανός με γυαλάκια.

«Πώς σε λένε;», ρώτησε η κοπέλα που δούλευε στο γραφείο.

«Μάνο Ελευθερίου», απάντησε αδίστακτα ο νεαρός με τα γυαλάκια…

Αυτόν τον Μάνο Ελευθερίου, που έγραφε, που ζωγράφιζε, που τραγουδούσε, με θλίψη άφατη αποχαιρετήσαμε, την Τρίτη το μεσημέρι, με την υπόσχεση πως θα τον θυμόμαστε, πως θα τον αγαπάμε και θα τον θαυμάζουμε πάντα…