Π. ΚΟΥΤΑΚΟΣ: Ενωμένοι για το κοινό καλό και όχι μπροστά στο θανατικό…

Του
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΤΑΚΟΥ

Πόσο δύσκολο μοιάζει αυτές τις ώρες, μεταξύ της καταμέτρησης νεκρών, εκτάσεων καμένης γης και χαμένων περιουσιών, να γράψεις για την αθλητική επικαιρότητα.

Η χώρα έζησε και ζει τον όλεθρο, η είδηση της τραγωδίας που βιώνουμε με τις φονικές πυρκαγιές παίζει σε όλα τα ειδησεογραφικά δίκτυα του πλανήτη, σε όλα τα media παγκοσμίως.

Επομένως, πώς να κάτσεις να κάνεις ανάλυση για τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ το Τσάμπιονς Λιγκ; Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.

Σίγουρα η ζωή συνεχίζεται. Είναι αυτή η φράση που συνηθίζουμε να λέμε. Ανθρώπινο είναι, η ζωή όντως πρέπει να συνεχιστεί. Για κάποιους συνανθρώπους μας, όμως, η ζωή έληξε και μάλιστα επώδυνα. Οικογένειες απανθρακώθηκαν αγκαλιασμένες, η μάνα κάηκε αγκαλιά με το παιδάκι της.

Μόνο από σεβασμό προς τα θύματα αυτής της αδιανόητης τραγωδίας, ας μην κάνουμε για λίγο αναλύσεις για τις ελληνικές ομάδες και τη Σούπερ Λιγκ, που δεν αρχίζει, και τα ραντεβού θανάτου που δίνουν οι ανεγκέφαλοι οπαδοί.

Ας κρατήσουμε ως εικόνα την ομοψυχία με την οποία οι οπαδοί όλων των ομάδων πήγαν και έδωσαν αίμα για όσους το χρειαζόταν ή τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, θάβοντας προσωρινά το τσεκούρι του πολέμου.

Ας θυμόμαστε την κίνηση του Ιβάν Σαββίδη να δώσει όλες τις εισπράξεις του ματς με τη Βασιλεία για τους πυρόπληκτους. Ή το 1 εκατ. ευρώ που έδωσε ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ή όλα όσα έκανε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μέσω των εταιρειών του σ’ έναν πολύ ευαίσθητο τομέα.

Πόσο ωραίο, όμως, θα ήταν αυτό να ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Όλοι να ήταν αδελφωμένοι για το κοινό καλό και όχι μετά το θανατικό…