Δεν βρήκε πού να ακουμπήσει ο 14χρονος και έβαλε τέλος στη ζωή του
Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
-Όλοι φταίνε: Οικογένεια, Σχολείο και Κράτος
Η απογοήτευση, η θλίψη και χίλια δύο ερωτηματικά συνοδεύουν την απεγνωσμένη πράξη ενός 15χρονου, που έβαλε τέλος στη ζωή του με τόσο σκληρό τρόπο. Κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί. Σίγουρα όλη η Ελλάδα συνταράχθηκε απ’ αυτήν την τραγωδία. Γιατί λοιπόν ένα παιδί στην εφηβεία, άριστος μαθητής, με σκέψη και μυαλό ανθρώπου ενήλικα, θεώρησε ότι με αυτόν τον τρόπο απαλλάσσεται από μια κοινωνία άδικη, από μίση, πάθη, αγριότητα.
Δεν βρέθηκε κανείς να σταθεί δίπλα του για να τον πείσει ότι η ζωή έχει δύο όψεις; Να του εξηγήσει πως όλοι ελπίζουμε, σαν κι αυτόν, να δούμε, κάποια μέρα, μια κοινωνία δικαιότερη, μακριά από ψεύτικες ελπίδες και όνειρα θερινής νυκτός. Ίσως όχι μια κοινωνία αγγέλων, αλλά, τουλάχιστον, μια κοινωνία που θα κρατά γερά την οικογένεια, που θα είναι ικανή να λύσει τα προβλήματά της με την κουβέντα, την ήρεμη αποδοχή της χαράς και της λύπης και με την ελπίδα ότι η βία θα πάψει πια να καταστρέφει ό,τι η καρδιά ζητά, δηλαδή την αγάπη και την κατανόηση.
Οι ίδιοι οι γονείς (γιατί για μένα όλα ξεκινούν από την κακή λειτουργία της ζωής στο σπίτι) δεν έβλεπαν τις ανησυχίες, την απομόνωσή του, τις τάσεις φυγής, που έκαναν αυτό το παιδί έναν έφηβο που αρνιόταν αυτό το θλιβερό ταξίδι της καθημερινότητας, που μόνο απόγνωση δημιουργούσε σε εκείνο το πανέξυπνο μυαλουδάκι; Τι θα μπορούσε να αντικαταστήσει ένα παιδί, που το έφερες στη ζωή με πόνο; Όλοι έχουν ευθύνη για τον χαμό νέων, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται επικίνδυνα. Πότε άλλοτε σκέψεις χωρίς ίχνος ελπίδας γέμιζαν τις ψυχές και τα μυαλά παιδιών που αποτελούν το μέλλον αυτής της χώρας; Απονενοημένα βήματα μιας απέλπιδος γνώσης για το μέλλον.
Πιστεύω ότι την πρώτη απόρριψη τη δέχονται από το σπίτι, εκεί όπου η μιζέρια, τα προβλήματα, οι φωνές, η βία ξεσπούν επάνω στους μόνους ανεύθυνους για την κατάντια της ζωής. Πολύ σκληρό για έναν νέο που μόλις ξεκινά να ονειρεύεται. Όμως ποιος θα ενδιαφερθεί επειδή το παιδί μένει ξάγρυπνο, με μάτια ενός καταδικασμένου, που δεν ελπίζει σε τίποτα. Ο πρώτος του Γολγοθάς είναι το σπίτι που περνά φουρτούνα και αυτή δεν φαίνεται να σταματά με τίποτα. Άνεργος πατέρας, μητέρα στα όρια της απόγνωσης και τα παιδιά που καταφεύγουν σε ακραίες λύσεις για να πάψει αυτή η αθλιότητα να βασανίζει την καθημερινότητά τους.
Η δεύτερη αιτία, το σχολείο, που κι αυτό θαρρείς και δουλεύει σε έναν άλλο χώρο, σε μιαν άλλη χώρα. Οι δάσκαλοι, αδιάφοροι, αποξενωμένοι από τους μαθητές τους, δεν έχουν το κουράγιο να σταθούν δίπλα τους, να συμμεριστούν τα προβλήματα των μαθητών τους, γιατί κι αυτοί άνθρωποι είναι, απογοητευμένοι, με προβλήματα, με άπειρες ευθύνες και έλλειψη πάθους γι’ αυτό που κάνουν.
Στον καιρό της Κατοχής οι δάσκαλοι στάθηκαν στυλοβάτες μιας νεολαίας που ήλπιζε στην ελευθερία, σε μια καινούργια αρχή. Σήμερα, παρασυρόμενοι στον ίδιο ανεμοστρόβιλο, κάνουν έναν αγώνα, θαρρείς, ατομικό, γιατί κι αυτοί έχουν προβλήματα επιβίωσης, δεν περιμένουν τίποτε κι αυτό τους αναγκάζει να είναι αποξενωμένοι από τα παιδιά, που ζητούν έναν λόγο για να ελπίζουν.
Και τέλος το κράτος, αυτό το κράτος που νομίζει ότι βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, φαίνεται να αδιαφορεί για τους πολίτες του, που περνούν την κάθε μέρα τους χωρίς ανάσα, με την αναπνοή κομμένη, μήπως ξημερώσει κάτι άλλο και ξαναλάμψει ο ήλιος σε έναν ουρανό που δεν θυμίζει με τίποτα καλοκαίρι. Τι κι αν έρχονται χιλιάδες τουρίστες, αυτοί μπορεί να περνούν καλά και ποιος ξέρει πόσο τους χρεώνουν την ημέρα για να είναι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά. Ας αφήσουν τη Μύκονο και τη Σαντορίνη και ας τους πάνε στις παραμεθόριες περιοχές, εκεί που άνθρωποι ζουν με τη βοήθεια του Θεού.
Ας τους πάνε στις φτωχές συνοικίες, εκεί που λένε το ψωμί ψωμάκι και το συσσίτιο θυμίζει τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Η μόνη που στέκεται στα πόδια της είναι η Εκκλησία, που ταΐζει κόσμο και κοσμάκη κι όμως είναι πάντα ο εύκολος στόχος.
Κύριοι της κυβέρνησης, ταρακουνηθείτε λίγο γι’ αυτά τα παιδιά και για τους λόγους που τους ωθούν στον θάνατο. Το κράτος δεν αποτελεί πια για τους Έλληνες καταφύγιο και ελπίδα για τις δύσκολες στιγμές που περνούν. Προσπαθήστε να τους ξαναδώσετε το χαμόγελο, να ξαναδούν μια χώρα όμορφη, ειρηνική, καθαρή κι όχι ένα παζάρι διαφόρων εθνικοτήτων που νοθεύει την ελληνικότητα αυτής της δυστυχισμένης χώρας και αποτελεί την αποθήκη μέσα στην οποία στοιβάζονται κάθε είδους ψυχές. Προσέξτε τα νιάτα, τη συνέχεια του έθνους, αυτήν τη νεολαία που διακρίνεται όπου κι αν βρίσκεται, εφευρετική, έξυπνη, αποδοτική, έντιμη, περήφανη.